Το Σάββατο με βρήκε να επιστρέφω στο γνωστό στέκι της Σολωμού για την συνέχεια του Defcon Fest, με το πιο ετερόκλητο line up της διοργάνωσης…
Ανταπόκριση: Δημήτρης Κοντορούσης / Φωτογραφίες: Έλενα Πατσουράκου (περισσότερες εδώ)
Τι να πει κανείς για αυτή τη μπάνταρα, που ακούει στο όνομα Bus The Unknown Secretery! Τους είδα πρώτη φορά, όχι πολύ καιρό πριν, να ανοίγουν τη συναυλία των Orchid και πραγματικά ενθουσιάστηκα! Η δεύτερη φορά, έμελε να είναι την δεύτερη ημέρα του Defcon, όπου και ανοίξανε, για κόμη μία φορά, τη συναυλία. Ξεκάθαρα Sabbath-ικό, ψυχεδελικό, stoner rock, με απλά, μα φανταστικά, riffs, εμπνευσμένα solos και space φωνητικά. Παρότι πρώτη μπάντα και παρά το γεγονός ότι μόλις ξεκίνησαν, ο κόσμος στο An ήταν ελάχιστος, η προσέλευση ήταν άμεση και οι Bus… έπαιξαν όπως τους άξιζε, με τον κόσμο να δείχνει εμφανέστατα ότι αυτή η μπάντα κάτι κάνει πολύ καλά!
Όπου και αν πάω, σε όποια τουαλέτα κι αν βρεθώ, σε όποιο στενό κι αν στρίψω, καραδοκεί ένα “τρεμάμενο” 7-ODDS sticker και με περιμένει! Ήρθε λοιπόν η ώρα να μα΄θω τι εστί 7-ODDS και το έμαθα με το παραπάνω! Μπερέδες, φανταχτερά πουκάμισα ανοιχτά, δαχτυλίδια και μουστάκια! Και τι έγινε, έρχομαι να ρωτήσω; Μέσα από αυτή τη retro παράνοια, η οποία διόλου δε μου ξίνισε, μα ακριβώς το αντίθετο, τη χάρηκα και μου έδεσε με το σύνολο, βγήκε μία μουσική η οποία δεν μπορώ να την χαρακτηρίσω και πολύ με λόγια! Κάτι σε ’70s rock, κάτι σε garage punk, κάτι σε δεν έχω ιδέα κι εγώ τι άλλο! Πολύ καλή σκηνική παρουσία και πολύ καλές εκτελέσεις των κομματιών! Ο κόσμος δε δίστασε να μπει στο κλίμα και να χορεύει από την αρχή μέχρι το τέλος του set. Το μόνο που μπορώ να θυμηθώ, γιατί η ψαχτική έγινε μετέπειτα, είναι η κομματάρα “Alley Walk”! Επιφυλάσσομαι να τους ξαναδώ το συντομότερο δυνατόν!
Σειρά είχαν οι The Vagabonds 77. Τρία ακόρντα, μελωδίες στη lead κιθάρα, backing vocals από όλη τη μπάντα, κολλητά τζιν, ζώνες με καρφιά και πολλά “oooooo”s = τίμιο oi-punk! Ωραίες συνθέσεις και φωνητικά που έδεναν απόλυτα με το υπόλοιπο σύνολο! Δεν κατάφεραν να ξεσηκώσουν και πολύ το κοινό, είναι η αλήθεια, αλλά ας υποθέσουμε ότι δεν ταίριαζαν και πολύ με το υπόλοιπο μουσικό ύφος.
Allen’s Hand! Αλήθεια; Ναι, σε ‘σας μιλάω και ρωτάω: Αλήθεια;! Τι να πρωτοπώ για αυτή τη μπάντα. ‘Η μάλλον η μπάντα δεν είχα κάτι, αντιθέτως μάλιστα! Ο frontman της μπάντας, από την άλλη και τι δεν είχε! Ακροβατικές ανησυχίες, τάσεις επιδειξίας (κατά λάθος, το παιδί, μην το παρατραβάω κι εγώ και δώσω λάθος εικόνα) και, το βασικότερο, ουκ ολίγες παραφωνίες! Και κρίμα, γιατί η χροιά του, προσωπικά, μου φάνηκε πάρα πολύ καλή, απλά όχι σωστά δουλεμένη! Όσο για τη μπάντα και τη μουσική γενικότερα, τρεις φανταστικοί παίχτες, drums, κιθάρα και -ειδικά- μπάσο άριστα παιγμένα, με το αποτέλεσμα να φέρνει κάτι σε Karnivool, Three Days Grays, Dead Letter Circus και τη γενικότερη συνομοταξία, σε αρκετά πιο απλοϊκή μορφή. Παρότι δεν κέρδισε το κοινό, γενικότερα, στις μπροστινές σειρές βρέθηκαν κάποιοι λίγοι, οι οποίοι έδειξαν να το διασκεδάζουν, καθώς ήξεραν μέχρι και στίχους!
Όπως συμβαίνει σε πολλά live, κάτι άλλο πας να δεις, κάτι άλλο ξέρεις και τσουπ ξεπετάγεται κάτι καινούργιο από το πουθενά, σου τραβάει μια επιδεικτικότατη σφαλιάρα και σου τριβελίζει το μυαλό και τα επόμενα λεπτά, ώρες, μέρες, μήνες! Η “αποκάλυψη” αυτή τη φορά, ήρθε μέσα από τους Cyanna Mercury. Πρέπει να παραδεχτώ πως “έχασα” το πρώτο κομμάτι και το μισό δεύτερο, μιας που, παρά το γεγονός ότι βρισκόμουν λίγα μέτρα μπροστά από τη σκηνή, με είχε συνεπάρει ένα “πηγαδάκι” που είχαμε ανοίξει όσον αφορά την εξέλιξη των Opeth! Και κάπου εκεί που σταματάει το πηγαδάκι, οι μαγικοί αυτοί ήχοι, γεμίζουν τα αυτιά μου με κάτι τρομαχτικά “παράλογο” και όχι σωστό, μα συνάμα, τουλάχιστον, μαγευτικό! Το κομμάτι τελείωσε και έγινε κάτι το οποίο μου συμβαίνει πολύ σπάνια έως καθόλου· ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΤΙ ΕΙΧΑ ΑΚΟΥΣΕΙ! Είναι αυτό το συναίσθημα που γεννάται όταν δεν μπορείς να συνδέσεις αυτό που ακούς με κανέναν κρίκο της γενικότερης αλυσίδας της μουσικής! Όταν δεν μπορείς να καταλάβεις επιρροές, καθώς και “ΓΙΑΤΙ σκατά υπάρχει αυτό που ακούω και ΤΙ σκατά θέλει να πει και ΓΙΑΤΙ δεν το καταλαβαίνω;” Θα πει κάποιος “με μισό κομμάτι τι να καταλάβεις;” και θα είχε άδικο σε άλλη περίπτωση, μα σίγουρα όχι σε αυτή!
Η συνέχεια ήταν καταιγιστική! Κάτι από τα τελευταία Opeth (σίγουρα δεν θα τα έβαζα στις επιρροές τους), κάτι από Muse, ντέφι, τουμπερλέκι και μία γενικότερη, μεθυστική παράνοια! Θα μπορούσα να μιλάω με τις ώρες για τον κάθε ένα τους ξεχωριστά, μα θα επικεντρωθώ και θα αναφέρω το πόσο εκπληκτικά φανταστικός ήταν ο drummer, καθώς και το πόσο επιβλητική παρουσία αποτέλεσε ο τραγουδιστής, του οποίου η φωνή είναι εξωπραγματική και το μόνο που προκαλεί, σε συνδυασμό με τη σκηνική του παρουσία, είναι ατελείωτο δέος! Τα λόγια για τον άνθρωπο πίσω από τα πλήκτρα, τον καθιστό στην ψάθινη καρέκλα καφενείου, είναι περιττά (με την καλή έννοια)! Η διασκευή στο “The Four Horsemen”, από Aphrodite’s Child, ήταν ανατριχιαστική! Χαίρομαι ιδιαίτερα, που μετά από πολύ πολύ καιρό, βρέθηκε η μπάντα που με έκανε να στέκω, με ανοιχτό το στόμα, και να κοιτάζω αποσβολωμένος τη σκηνή, μην μπορώ να στρέψω το βλέμμα μου πουθενά αλλού, προκειμένου να μη χάσω ούτε μια στιγμή, από αυτή την οπτικοακουστική αρτιότητα!
Η δεύτερη μέρα του Defcon, μόλις είχα φτάσει στο τέλος της, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο!