Βράδυ Κυριακής, όχι η καλύτερη επιλογή για παρακολούθηση συναυλίας, αλλά αυτό μας έλαχε, συνεπώς τι να κάνουμε; Παρκάροντας σε στενό πίσω από το Κύτταρο, ένας βιαστικός Keith Nickel (μπάσο) βρέθηκε ελάχιστα μέτρα πιο μπροστά, να μπουκάρει σ’ ένα αμάξι, το οποίο και αποχώρησε με τρελή ταχύτητα. “Να ξέμειναν από μπύρες, χλωμό!”, σκέφτηκα. “Ποιος ξέρει;” Ο κόσμος στο χώρο του Κυττάρου ήταν λιγοστός, μα με το που ανέβηκαν επί σκηνής οι Bus The Unknown Secretary, ως διά μαγείας, τριπλασιάστηκε.
Ανταπόκριση: Δημήτρης Κοντορούσης / Φωτογραφίες: Έλενα Πατσουράκου (περισσότερες εδώ)
Bus The Unknown Secretary. Όνομα σιδηρόδρομος, με ακατανόητη, τουλάχιστον σε εμένα που δεν τους γνωρίζω, σημασία, μα λόγια λίγα και σταράτα και καταιγιστικές συνθέσεις και ερμηνείες. Με ένα μισάωρο set, κατάφεραν να ξεσηκώσουν το κοινό, το οποίο εμφανέστατα έδειχνε να περνάει καλά και με το παραπάνω. Λίγο doom αναμεμιγμένο με 70s ψυχεδέλεια, καθαρά φωνητικά και πολύ καλή, γεμάτη ενέργεια, σκηνική παρουσία. Όσοι δεν τους γνωρίζουν αξίζει να τους ψάξουν!
Η στιγμή των headliners είχε φτάσει. Για κάποιο λόγο, σκεφτόμενος ότι οι Orchid έχουν στο ενεργητικό τους μόνο δύο δίσκους και τρία EP (μαζί με το καινούριο “Sign of the Witch”, από το οποίο δεν ακούσαμε τίποτα) ήμουν πεπεισμένος, ότι επρόκειτο να ακούσουμε σχεδόν τα άπαντά τους! Και προφανέστατα, έσπευσαν να με διαψεύσουν, με τον χειρότερο τρόπο… Με τις -τουλάχιστον cult- ενδυμασίες τους, ανέβηκαν στη σκηνή και οι πρώτες νότες του μπάσου του “Son of Misery” ακούστηκαν, για να ακολουθήσει χωρίς σταματημό το “No One Makes a Sound”. Το πραγματικό πάρτυ, όμως, ξεκίνησε στο “Mouth of Madness”. Πάρτυ είπα; Όχι ακριβώς, μιας που αυτοί που παρτάραμε δεν πρέπει να ήμασταν πάνω από δέκα άτομα. Ο κόσμος χλιαρός και αραχτός. Αρκετό sing-along μεν, μα ούτε χορός, ούτε headbanging, ούτε καν στις κομματάρες, “Eyes Behind the Wall” και “Capricon”, που επακολούθησαν. Το πρόγραμμα για τη συνέχεια, είχε ένα ολοκαίνουριο κομμάτι με τίτλο “Helicopters” (το οποίο αρχικά άκουσα ως “Hellacopters” και απόρησα).
“Silent One”, “Wizard of War” και “Black Funeral” για τη συνέχεια και κάπου εκεί, αν η μνήμη μου δεν με απατά, με ένα “καληνύχτα” αποχώρησαν από τη σκηνή, μετά από 50(!) μόνο λεπτά! Προφανώς, όπως ήταν αναμενόμενο, μετά από λίγα λεπτά επανήλθαν χαμογελαστοί και κεφάτοι, για να ακουστούν τα “He Who Walks Alone” και “Saviours of the Blind”, φεύγοντας για ακόμη μια φορά και αφήνοντάς μας με το… μπυροπότηρο στο χέρι. Μετά από τις ιαχές του κόσμου, δεν αντιστάθηκαν και ανέβηκαν για ακόμη μια φορά στη σκηνή, για να ακουστεί το “Eastern Woman”, το οποίο ζητούσε επίμονα το κοινό επί ώρα.
Όμορφη στιγμή της βραδιάς, αποτέλεσε το “Happy Birthday”, που τραγουδήσαμε μ’ ένα στόμα, μια φωνή όλοι οι παρευρισκόμενοι, στον κύριο Mark Thomas Baker (κιθάρα), μιας που είχε τα γενέθλιά του, καθώς και το γεγονός ότι, μετά το πέρας της συναυλίας, όλοι, εκτός από τον Theo Mindell (φωνή), κάθισαν στη συνέχεια και έβγαζαν φωτογραφίες με τον κόσμο και υπέγραφαν αυτόγραφα. Ναι, γρινιάζω που κράτησε μόνο μία ώρα και δεκαπέντε λεπτά, μα δεν μπορώ να παραδεχτώ πως οι Orchid απλά, με δύο λέξεις, ΤΑ ΕΣΠΑΣΑΝ!