Το να έχεις την ευκαιρία να συνομιλήσεις με ένα αγαπημένο σου συγκρότημα δεν είναι και λίγο πράγμα! Οι συνεννοήσεις με τον Kent Stump (κιθάρα/φωνή) έγιναν σε λίγο μόλις λεπτά, και, άσχετα αν τελικά η συνέντευξη έτεινε να γίνει σαν το Γεφύρι της Άρτας, τελικά τα καταφέραμε. Ιδού τι είπε στο RockinAthens.gr και στον Χρήστο Κατσίμπα.
Καλώς ήρθατε στο RockinAthens.gr, είμαι πολύ χαρούμενος που δεχτήκατε το αίτημα μου για αυτή τη συνέντευξη!
Ευχαρίστησή μου! Ευχαριστούμε που μας το ζήτησες.
Παρακαλώ συστήστε τους Wo Fat στους Έλληνες μανιακούς με το heavy rock.
Οι Wo Fat απότελούνται από εμένα στις κιθάρες/φωνητικά, τον Tim Wilson στο μπάσο και τον Michael Walter, τον drummer των Wo Fat. Είμαστε από το Ντάλας του Τέξας και παίζουμε αυτό που εγώ αποκαλώ βαλτώδες rock (“swampadelic rock”).
Συγχαρητήρια για το “The Conjuring”, ειλικρινά έναν απίστευτο δίσκο γεμάτο με βαριά riffs! Πως πετυχαίνετε σε κάθε δίσκο που κυκλοφορείτε να έχετε όμορφα δομημένα τραγούδια με το κάθε riff να μπαίνει εκεί που χρειάζεται να μπει;
Ευχαριστώ. Αυτή είναι μια ειλικρινά δύσκολη ερώτηση. Δεν νομίζω να έχω μια απάντηση σε αυτό. Το groove και η ροή της μουσικής μας είναι πολύ σημαντικά για εμάς και οπωσδήποτε το σκεφτόμαστε αυτό όταν είμαστε σε διαδικασία γραψίματος. Μου αρέσει τα τραγούδια να πηγαίνουν κάπου και να παίρνουν το ακροατή σε ένα μικρό ταξίδι και επίσης θέλω πάντα να groov-άρουν. Ηχογραφούμε πάντα όλες μας τις πρόβες, έτσι όταν δουλεύουμε επάνω σε νέα τραγούδια, μπορούμε να έχουμε μια καλή αίσθηση ως προς το τι λειτουργεί και τι όχι. Τα τραγούδια θα εξελιχθούν με τον καιρό καθώς τα δουλεύουμε.
Μερικές φορές έχω την αίσθηση ότι όταν είστε σε διαδικασία ηχογράφησης, απλά μπαίνετε στο στούντιο και jam-άρετε για ώρες και απλά κρατάτε αυτά τα jams για τις στούντιο κυκλοφορίες σας;
(Γελια) Ναι, για μερικά πράγματα αυτό είναι αληθές. Η μουσική μας είναι μια μίξη από δομημένο riffing και ανοιχτά jam-αρίσματα. Μερικά τραγούδια είναι πιο δομημένα από άλλα. Με μερικά τραγούδια που έχουμε μεγαλύτερα μέρη με jamming/αυτοσχεδιασμό, όπως για παράδειγμα το “Dreamwalker”. Θα έχουμε μια βασική ιδέα και βάση για το groove, όπως μια μπασογραμμή, και θα έχουμε συγκεκριμένα riffs τα οποία είναι δείκτες που οδηγούν σε άλλα μέρη, αλλά η οριστική εκδοχή του τραγουδιού σχηματίζεται από το πόσο ξεδιπλώνεται το jam-άρισμα καθώς ηχογραφούμε. Έτσι το “Dreamwalker” έχει μια αορίστου χρόνου αρχή που έχει μια φορμαρισμένη μπασογραμμή, αλλά από την άλλη αυτό είναι αυτοσχέδιο που οδηγεί σε δομημένους στίχους και ρεφρέν, το οποία έπειτα οδηγούν στο jam-άρισμα στο τέλος, το οποίο ακούγεται πολύ ωραίο στον δίσκο. Αυτό επίσης έχει μια μπασογραμμή σαν θεμέλιο και έχουμε κάποιες γενικές ιδέες για το είδος του υλικού που θέλουμε να παίξουμε από πάνω του, αλλά είναι ένα αυτοσχέδιο jam που περιλαμβάνει πολύ αλληλεπίδραση μεταξύ μας. Αυτό το τραγούδι ηχογραφήθηκε ζωντανά στο στούντιο και ύστερα πρόσθεσα ένα δεύτερο μέρος κιθάρας βασισμένο σε αυτά που έγιναν στα jam-αρίσματα. Προσπαθούμε να ηχογραφούμε ζωντανά, παίζοντας όλοι μαζί στο στούντιο, όσο μπορούμε. Φυσικά υπάρχουν πράγματα τα οποία πρέπει να διορθώσουμε ή να ξανακάνουμε εδώ και εκεί, αλλά το “The Conjuring” είναι το πιο ζωντανό album που έχουμε κάνει μέχρι αυτό το σημείο. Πηγαίνοντας πίσω στο “Psychedelonaut”, πιάνω μια αίσθηση βιασύνης και μια αίσθηση ότι ήθελα να αιχμαλωτίσω τι είναι μια ζωντανή ηχογράφηση. Θυμάμαι να ακούω το “In Search Of” των Fu Manchu και να έχω αυτό το αίσθημα από αυτό τον δίσκο. Όπως το ότι όλοι παίζουν μαζί την ίδια στιγμή. Ότι ο Eddie Glass πηγαίνει σε κιθαρίστικα leads από το ρυθμό του κομματιού και δεν είναι ξεχωριστά κομμάτια τα οποία εμφανίζονται από το πουθενά τα οποία προφανώς ήταν overdubbed για μεγάλο μέρος. Δεν ξέρω αν πραγματικά είναι τέτοια η περίπτωση με αυτό τον δίσκο, αλλά μου μοιάζει λίγο και αυτό είναι το αίσθημα που πάντα ήθελα να πετύχω με όλους μας τους δίσκους. Θέλω όλα να τα αισθάνομαι ζωντανά και σαν να είναι όλοι ένας.
Οι Wo Fat σχηματίστηκαν πριν δέκα ή έντεκα χρόνια, αν δεν κάνω λάθος, Ποίο είναι το μυστικό της αυξανόμενης επιτυχίας σας;
Ήταν μια σταθερή άνοδος για εμάς. Νομίζω ότι είχαμε μερική βοήθεια στη πορεία μας από μερικούς σημαντικούς ανθρώπους, όπως ο JohnPerez από τη Brainticket Records, τον Hans-Georg και τη Nasoni Records, ο Ewenn με την Totem Cat, και τον Scott με τη Small Stone, για να αναφέρω μερικούς από αυτούς που μου έρχονται στο μυαλό. Νομίζω επίσης, ότι μείναμε ειλικρινείς στους εαυτούς μας και σε αυτό που είναι το καλλιτεχνικό μας όραμα, το οποίο σε αυτή τη περίπτωση δούλεψε για εμάς γιατί μερικοί άνθρωποι μοιάζει να ταυτίστηκαν με αυτό. Ποιος ξέρει αν θα είναι πάντα έτσι, αλλά από τη άλλη πλευρά, σε εμένα είναι πιο σημαντικό το να μείνουμε αληθινοί στους εαυτούς μας από το να προσπαθήσουμε και να κάνουμε κάποιους άλλους ανθρώπους απλά και μόνο για να πουλήσουμε περισσότερους δίσκους ή για τη δημοσιότητα.
Πήρατε μέρος στο album-φόρο τιμής στον Jimi Hendrix “Electric Ladyland”! Δώστε μας μερικές πληροφορίες σχετικά με αυτή την κυκλοφορία. Σε ποιόν ανήκε η ιδέα της δικής σας συμμετοχής;
Είμαστε πραγματικά χαρούμενοι με αυτό. Ο Steve από την STB Records και ο Mike από την Magnetic Eye Records ήταν αρκετά ευγενικοί ώστε να μας συμπεριλάβουν σε αυτό. Είναι πραγματικά ένα θανατερό line up από συγκροτήματα, έτσι είμαι πολύ χαρούμενος να είμαι μέρος αυτού. Ηχογραφήσαμε τη δικιά μας εκδοχή για το “Gypsy Eyes” για το δίσκο “Electric Ladyland Redux” και κάναμε μια εκδοχή του “Machine Gun” για τη συλλογή “Best of James Marshall Hendrix” η οποία επίσης θα κυκλοφορήσει. Ο Hendrix είναι μια τεράστια επιρροή σε εμένα και πάντα ήθελα διασκευάσω κάτι από αυτόν, έτσι είναι πολύ ωραίο που προέκυψε αυτή η ευκαιρία.
Το να είστε σε μια εταιρεία όπως η Small Stone Records σας κάνει να αισθάνεστε πιο ασφαλείς για το μέλλον του συγκροτήματος;
Σίγουρα αισθανόμαστε ότι η Small Stone μας βοήθησε σημαντικά, όπως έκανε η Nasoni και η Brainticket πριν. Ήταν βήματα μπροστά στο ταξίδι μας σαν συγκρότημα. Είτε συνεχίσουμε με την Small Stone είτε όχι, θα συνεχίσουμε να κάνουμε τη μουσική μας και να προσπαθούμε να φτάσει εκεί έξω. Έχουμε μια punk rock αντίληψη και πάντα θα έχουμε, όσο κάνουμε πράγματα από μόνοι μας και φροντίζουμε τη δουλεία μόνοι μας. Τυπώνουμε μόνοι μας τα μπλουζάκια και παράγουμε μόνοι μας τη μουσική και διαχειριζόμαστε το συγκρότημα μόνοι μας, έτσι με εταιρία ή όχι, θα συνεχίσουμε να κάνουμε το δικό μας. Σε αυτό το σημείο δεν νομίζω ότι εξαρτάται από μια εταιρεία.
Από το ξεκίνημα των Wo Fat είστε τα τρία ίδια άτομα. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας;
Λοιπόν, πρώτα από όλα, όλοι μας έχουμε πολύ χαλαρές προσωπικότητες. Κανένας δεν μέσα να προκαλεί ένα μάτσο δράματα ή μέσα σε ένα ταξίδι του εγώ του, αυτό νομίζω βοηθάει πολύ. Νομίζω, επίσης ότι όλοι είμαστε μέσα σε αυτό για τον ίδιο λόγο, που είναι ότι αγαπάμε να παίζουμε μουσική και οποιαδήποτε επιτυχία έρχεται μαζί με αυτό είναι ένα πολύ ωραίο δώρο, αλλά δεν ξεκινήσαμε αυτό το συγκρότημα για την φήμη ή τα χρήματα, κάτι το οποίο δεν πρόκειται να συμβεί ούτως ή άλλως. Ξεκινήσαμε αυτό το συγκρότημα για να jam-άρουμε μαζί και να παίξουμε τη μουσική που γουστάρουμε, αυτός είναι ο λόγος που ο οποιοσδήποτε πρέπει να είναι σε ένα συγκρότημα, αλλιώς είσαι σε αυτό για τους λάθους λόγους και θα τελειώσει απογοητευμένα και εξαπατημένα.
Αυτά από εμένα. Ήταν τιμή μου. Οι τελευταίες λέξεις σας ανήκουν!
Μόλις κυκλοφορήσαμε ένα ζωντανά ηχογραφημένο δίσκο, το “Live Juju: Wo Fat at Freak Valley”, ο οποίος ηχογραφήθηκε ζωντανά στο Freak Valley Festival το προηγούμενο Μάη, όπως υποδηλώνει και ο τίτλος του. Το κυκλοφορήσαμε μόνοι μας από την εταιρεία μας την Fuzz Lab και μπορείτε να το πάρετε από το bandcamp μας ανάμεσα σε άλλα μέρη. Ελπίζουμε επίσης να έρθουμε στη Ελλάδα την άνοιξη του 2016. Θα δούμε. Ευχαριστούμε που ανακαλύπτετε τη μουσική μας.
***ENGLISH VERSION:***
Welcome To RockinAthens.gr, I’m very glad that you accepted my request for this interview!
My pleasure! Thanks for asking us.
Please introduce Wo Fat to Greek heavy rock maniacs!
Wo Fat is myself (Kent Stump – guitar and vocals), Tim Wilson on bass, and Michael Walter, drummer of Wo Fat. We are from Dallas, Texas and we play what I would call swampadelic rock.
Congratulations for ‘The Conjuring’ lp, truly an amazing record, full of heavy riffs! How do you achieve in every record you release having beautifully structured songs with each riff entering where it needs to be entered?
Thank you. That’s actually a really tough question. I don’t know that I have an answer to that. The groove and flow of our music is very important to us and we definitely think about that in the writing process. I like the songs to go somewhere and to take the listener on a little journey and I also want it to always groove. We record all of our rehearsals as well, so when we’re working on new songs, we can get a good feel for what is working and what is not. The songs will evolve over time as we’re working them out.
Sometimes I have the feeling that when you are in process of recording, you just simply get into the studio and jam for hours and just keep these jams for your studio releases?
Haha! Yes, for certain things that is true. Our music is a mix of structured riffing and open jams. Some songs are more structured than others. With some songs that have larger sections of jamming/improvisation, like Dreamwalker for example, we will have a basic groove idea and foundation, like a bass groove, and we’ll have certain riffs that are signposts that lead into other sections, but the definitive version of the song is shaped by how the jam unfolds while we’re recording. So Dreamwalker has an open-ended intro that has a set bass groove, but that is otherwise improvised that leads to the structured verses and choruses, which then leads to the jam section at the end, which turned out really cool on the record. That also has a bass groove as it’s foundation and we’ve got some general concepts of the kind of stuff we want to play over it, but it is an improvised jam that involves a lot of interplay between us. That song was essentially recorded live in the studio and then I went back and added a second guitar track that was based on what happened in the jams. We strive to record as much live, all playing together in the studio, as we can. Of course there are things we’ll have to fix or re-do here and there, but The Conjuring is the live-est studio album that we’d done to that point. Going back to Psychedelonaut, getting a feeling of urgency and a feeling like a record is live is something I’ve wanted to capture. I remember listening to Fu Manchu “In Search Of” and getting that feeling from that record. Like they’re all playing it together at the same time. The Eddie Glass goes into guitar leads from his rhythm track and they aren’t separate tracks that appear out of nowhere that were obviously overdubbed for the most part. I don’t know if that’s actually the case with that album, but it kinda feels like that to me and that’s the vibe I always want to achieve with our records. I want it all to feel organic and like it’s all one.
Wo Fat formed before ten or eleven years, if I’m not wrong. What is the secret of your growing success?
It’s been a steady climb for us. I think we’ve gotten some help along the way from some key people, like John Perez with Brainticket Records, Hans- Georg and Nasoni Records, Ewenn with Totem Cat, and Scott with Small Stone, to name just a few people that come to mind. I think also, we have stayed very true to ourselves and to what our artistic vision is, which, in this case, has been working out for us because other people seem to identify with that. Who knows if that’s how it will always be, but either way, it’s more important to me to stay true to ourselves than to try and make something people like just for record sales or popularity.
You took part in a tribute album to Jimi Hendrix’s ‘Electric Ladyland’! Give us some information about this release, who owns the idea of your participation?
We are really stoked about that! Steve from STB Records and Mike from Magnetic Eye Records were kind enough to include us on it. It’s a pretty killer line up of bands so we’re happy to be a part of it. We recorded our own version Gypsy Eyes for the ‘Electric Ladyland Redux’ record and we did a version of Machine Gun for the companion “Best of James Marshall Hendrix” album that they’re also putting out. Hendrix is hugely influential on me and I’ve always wanted to cover something of his so it’s cool that this opportunity arose.
Having been in a record label like Small Stone Records makes you feel more safe about bands future?
We definitely feel like Small Stone helped us out considerably, as did Nasoni Records and Brainticket before that. They were each steps forward in our journey as a band. Whether we continue on with Small Stone or not, we’re gonna keep making our music and trying to get it out there. We’ve got a pretty punk rock attitude and always have, as far as doing things ourselves and taking care of business on our own. We print our own shirts and record and produce our music ourselves and manage the band ourselves, so label or not, we’re still gonna do our thing. It’s not dependent on a label at this point I don’t think.
From Wo Fat’s beginning you are the same three people, what is the secret of success?
Well first of all, we’ve got all got pretty laid back personalities. Nobody is into causing a bunch of drama or on an ego trip, so that helps a lot. I think we are also in this for the right reason – that being we do this because we love playing the music and any kind of success that comes along with that is just a really cool bonus, but we didn’t start this band for fame or fortune – which isn’t going to happen anyway. We started this band to jam together and play music we dig, which is the reason anybody should be in a band. Otherwise you’re probably in it for the wrong reasons and will end up disappointed and disillusioned.
That’s all from me , it was an honor for me, last words belongs to you!
We just released a live record, Live Juju: Wo Fat at Freak Valley, which was recorded live at Freak Valley Festival, as the title suggests, last May. We released it ourselves on our Fuzz Lab label and you can get it from our bandcamp page among other places. We’re also hoping to make it to Greece possibly in the spring of 2016. We’ll see. Thanks for digging our music.