Η αδημονία αυξάνει την επιθυμία και η επιθυμία φουντώνει μέσω της αβεβαιότητας. Αυτές είναι οι πρώτες σκέψεις που μου έρχονται κατά νου όταν επαναφέρω στη μνήμη μου τη συναυλία του Morrissey. Πλαισιωμένη από αναβολές και καθυστερήσεις που άξιζαν όμως την αναμονή. Ο ιδιότροπος και δυναμικός Moz μας χάρισε μια συναυλία που όχι μόνο άξιζε, αλλά μέσω της αστείρευτης ενέργειάς του, παρά την ασθένεια και την ηλικία του, κατάφερε να μας τραντάξει βαθιά με τα κοινωνικο-πολιτικά μηνύματα της μουσικής του και την βαθύτερη πίστη και προσήλωση του σε αυτά.
Ανταπόκριση: Μαρίλη Κουλολιά / Φωτογραφίες: Θοδωρής Μάρκου
Στον συναυλιακό χώρο καταφτάσαμε στις 22:00 με την ψυχή στο στόμα. Με το που περάσαμε από τον έλεγχο, συναντήσαμε στην είσοδο ένα γνωστό που μας φώναξε «Πάνω στην ώρα φτάσατε, μόλις ξεκίνησε η ταινία». Κοίταξα την φίλη μου, Αθηνά, με απορία και προχωρήσαμε προς τις κερκίδες. Πάνω από το stage μια γιγαντοοθόνη. Ο Morrissey δεν είχε support, ωστόσο είχε ετοιμάσει ένα οπτικο-ακουστικό πρόγραμμα που περιλάμβανε κλιπάκια Ramones, New York Dolls, Nico, Θάτσερ, ταυρομαχίες και γενικότερα η θεματολογία του προγράμματος κειμενόταν γύρω από όλους και όλα όσα έχουν επηρεάσει τον Morrissey ως άνθρωπο και καλλιτέχνη.
Στις 10:30 εμφανίζεται κι ο ίδιος στη σκηνή φωνάζοντας “ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ” και δίχως να χάσει χρόνο ερμηνεύει τα “The Queen is Dead”, “Suedhead” και “Speedway”. Έδειχνε να έχει ιδιαίτερη όρεξη, αφού χόρευε συνεχώς και αεικίνητα περιφερόταν στη σκηνή. Φυσικά, η διάθεσή του ήταν μεταδοτική και στους ρυθμούς του ενέταξε και το κοινό. Η ατμόσφαιρα ήταν τόσο ευχάριστη, χορός, τραγούδι, χαμόγελα. Αφού φοβόμουν πως ανά πάσα στιγμή υπήρχε το ενδεχόμενο να φύγει, κάτι που δεν ήθελα με τίποτα να συμβεί.
Η σκηνική του παρουσία ήταν εκπληκτική. Ειλικρινά, αν δεν είχε γίνει viral δε θα μπορούσες με τίποτα να πιστέψεις πως αυτός ο άνθρωπος είναι άρρωστος, ενώ η φωνή του ακουγόταν ακριβώς όπως και στα studio album. Το μοναδικό παράπονο που άκουγα κατά διαστήματα από τους παρευρισκόμενους ήταν πως θα προτιμούσαν περισσότερα ‘χιτάκια’. Αυτό ωστόσο δεν ήταν ζήτημα του Morrissey, όσο του κοινού, αφού σκοπός της συναυλίας ήταν η προώθηση του νέου δίσκου του “World Peace Is None Of Your Business”. Δεν παρέλειψε όμως να παίξει και πιο γνωστά κομμάτια που έκαναν τον κόσμο να παραληρεί.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που ο Morrissey άλλαξε τους στίχους των τραγουδιών προκειμένου να απευθύνονται στο ελληνικό κοινό. “I’m Throwing My Arms Around Athens” τραγουδούσε, δίνοντας έναν πιο προσωπικό τόνο στη συναυλία του. Κάπως έτσι κατάφερνε να έρθει πιο κοντά στον κόσμο, ο οποίος με την σειρά του τον αποθέωνε. Φυσικά, δεν έλειψαν και οι αλλαγές με πολιτικό περιεχόμενο όπως το κομμάτι “World, Greece is None of Your Business” που τόνωναν το εθνικό μας φρόνημα ενάντια σε όλη τη σαπίλα που μας έχει επιβληθεί, η οποία ξεφεύγει από τον στενό έλεγχο της χώρας μας, με αποτέλεσμα να εμπλέκονται ‘εξωτερικοί’ παράγοντες.
Η ατμόσφαιρα στη συνέχεια ξεκίνησε να βαραίνει. Ο Morrissey ερμήνευσε το “Asleep (Don’t try to wake me in the morning, tomorrow I’ll be gone)” τραγουδούσε, και το κλίμα φορτιζόταν όλο και περισσότερο δεδομένης της ασθένειάς του. Όσο περνούσε η ώρα τόσο πιο έντονα ψυχοπλακωτική γινόταν και η συναυλία. Τώρα εκτελούσε το “Meat is Murder” και στη γιγαντοοθόνη προβάλλονταν βίντεο κακοποίησης ζώων, ιδιαίτερα βάναυσου περιεχομένου. Σου δημιουργούσαν μια έντονη αίσθηση λύπης και αποστροφής αφού η μεταχείριση των ζώων ήταν εμετικά απάνθρωπη. Σε έκανενα χάνεις κάθε πίστη στον άνθρωπο, που αποδεδειγμένα αποτελεί το πιο σκαίο ζώο του πλανήτη μας.
Στις 12 ο Morrissey έκλεισε το main set του. Ύστερα από απαίτηση του κοινού επιστρέφει στη σκηνή κρατώντας μια μπάλα, κι αφού φώναξε «Sports Arena» την πέταξε στον κόσμο. Το live έκλεισε με το αγαπημένο μου κομμάτι “How Soon Is Now?”. Η συναυλία είχε πλέον κάνει τον κύκλο της, δεν ήθελα τίποτα παραπάνω. Όταν βγήκα έξω αντίκρισα όλες τις καντίνες με το βρώμικο και μου προκλήθηκε τάση για εμετό. Ειρωνία. Σκέφτηκα στη συνέχεια “That’s Greece” και συνέχισα στο δρόμο της επιστροφής.