Κοίτα να δεις… Ναι, και όμως, το “A Frail Deception” είναι πολύ καλός δίσκος. «Προς τι η έκπληξη;» σας ακούω να ρωτάτε. «Μήπως οι Psycrence μας έχουν συνηθίσει σε τίποτα πατάτες;» Όχι, όχι, ίσα ίσα που τα παιδιά ξεκινάνε με το A Frail Deception, δεν είχαν την ευκαιρία να μας συνηθίσουν σε τίποτα. Απλά εγώ είμαι ένα προκατειλημμένο κάθαρμα που όταν ακούω μια δουλειά να χαρακτηρίζεται σαν progressive ξεκινάω έχοντας σαν δεδομένο ότι θα ακούσω μια στείρα και άνευρη επίδειξη τεχνικής, οπότε κάθε φορά που πέφτω σε albums σαν το “A Frail Deception” συγκινούμαι. «Γιατί σου δίνουν τότε τέτοια albums για review;» φαντάζομαι αναρωτιέστε. Πιστέψτε με, δε θέλετε να ασχοληθούμε με τις σκοτεινές διεργασίες ανάθεσης εργασιών του Rockin’Athens.gr…
Κιθαριστικός δίσκος, να ποιο είναι το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό ακούγωντας το “A Frail Deception”. Tα παιδιά έχουν πολύ καλογραμμένες κιθάρες, τεράστια riffs, ουσιώδη και καθόλου περιττά solos και ευφάνταστα ρυθμικά περάσματα. Οι κιθάρες του δίσκου μου ακούγονται τόσο αυτάρκεις που μπαίνω στον πειρασμό να γίνω κακός και να πω ότι τα πλήκτρα είναι περιττά, αλλά προφανώς η συμβολή τους είναι σημαντική στην σχεδόν ονειρική ατμόσφαιρα που φαίνεται να θέλουν να δημιουργήσουν οι Psycrence. Βέβαια τα thrashy περάσματα του “Moral Decay” εμένα μου ακούγονται γοητευτικότατα και κάνουν και ωραία αντίθεση με τις μελωδίες της φωνής, αλλά ίσως είναι καλύτερο τέτοια μέρη να παραμένουν ξεσπάσματα σε έναν μελωδικό και md tempo σε γενικές γραμμές δίσκο.
Θα μπορούσα να συνεχίσω λέγοντας πόσο καλοί παίχτες είναι όλοι τους και πόσο εντυπωσιακή είναι η παραγωγή του Jens Bogren – Paradise Lost, Kreator και άλλα χαριτωμένα – αλλά πραγματικά πόσο θα επηρεάσει αυτό τη γνώμη σας; Αυτό που αισθάνομαι ότι πρέπει να πω είναι ότι στο “A Frail Deception” θα βρείτε ένα μάτσο πολύ όμορφα κομμάτια μελωδικού και ευφάνταστου Heavy Metal, που προσφέρονται τόσο για easy listening – ωραία τραγούδια διάολε! – όσο και για πιο προσεκτική ακρόαση – κάθε φορά θα ανακαλύπτετε και κάτι καινούριο.
Αντί επιλόγου: Όταν είδα Dream Theater στις επιρροές χλώμιασα… «Ωραία, τα πιάσαμε τα λεφτά μας» σκέφτηκα. Για καλή μου – και καλή σας – τύχη εμένα οι Psycrence μου θυμίζουν Evergrey περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Το «ρε ωραία γράφουν αυτοί!» μου βγήκε αβίαστα ακούγοντας δεύτερη φορά το δισκάκι σε λεωφορείο, εξ ου και η έκπληξη που αποτυπώθηκε στην εισαγωγή. Προσέξτε, ωραία γράφουν, το ωραία παίζουν φαίνεται από τα πρώτα λεπτά. Πολύ όμορφα κομμάτια, κρατήστε αυτό.