Eίναι φανερό ότι έχουμε περάσει σε μια άλλη εποχή μουσικής, στην οποία ο ήχος ανάγεται πλέον σε ολόκληρη επιστήμη. Aυτό αποκόμισα φεύγοντας την Κυριακή το βράδυ από το Six D.O.G.S μετά το live του Ensemble Economique.
Ανταπόκριση: Βασιλική Τσούρη / Φωτογραφίες: Έλενα Πατσουράκου (περισσότερες φωτογραφίες εδώ)
Αν ο σκοπός στη μουσική είναι να μαθαίνεις και να αφομοιώνεις, προσπερνώντας μετά από κάποιο σημείο τη γνώση, πειραματιζόμενος ελεύθερα από φόρμες, κανόνες και συνταγές, τότε μουσική μπορείς άνετα να αποκαλέσεις μια σειρήνα περιπολικού μέσα στη βροχή, τον διαπεραστικό ήχο μιας καμπάνας, τα ηχο-αστικά «παράσιτα» και, γιατί όχι, τις εμμονικές επαναλήψεις ενός refrain της Sinead Ο’ Connor.
Σήμερα οι μπάντες, χάριν «οικονομίας», μετατρέπονται σε μονομελή σχήματα που από τον παραδοσιακό αναλογικό τρόπο παραγωγής περνούν στον ψηφιακό, σε πείσμα όλων των τεχνοφοβικών που σνομπάρουν την πολυπλοκότητα και το συναίσθημα του σύγχρονου πειραματικού ηλεκτρονικού ήχου. Λίγο μετά τις 10 ο Brian Pyle διασχίζει τη σκηνή του Six D.O.G.S και αφήνει ευλαβικά ένα κομάτι χαρτί και ένα στυλό στο πάτωμα, ανάμεσα στα αναμμένα κεριά. Αποχωρεί για λίγο και επιστρέφει για να σημειώσει κάτι, το οποίο αμέσως μετά κάνει στάχτη μπροστά στα απορημένα μάτια των λιγοστών θεατών. Δικαιολογώ τις απουσίες όσων δεν τον τίμησαν στη δεύτερη επίσκεψή του στην Ελλάδα, καθώς όσο τα χρόνια περνούν είναι λογικό να αντιμετωπίζουμε με διστακτικότητα καινούρια ακούσματα. Υποψιασμένη για τη συνέχεια βολεύτηκα ακριβώς απέναντί του.
Τα υπνωτικά «περάσματα», τα ambient ηχητικά τοπία, η λιτή σκηνική παρουσία του “Ensemble” συνθέτουν ηχητικές αφηγήσεις που δεν απαιτούν πιστοποιήσεις γνώσης και αυθεντικότητας από το κοινό, για να πορευτεί μαζί του. Iσορροπούν μουσικά μεταξύ μελαγχολίας και αισιοδοξίας, αποπνέοντας μια έντονα μυστικιστική ατμόσφαιρα. Μέσα από την εναλλαγή των πλήκτρων με την κιθάρα, το κάθε κομμάτι χτιζόταν πάνω στο άλλο με τέτοιο τρόπο, ώστε οι μουσικοί αυτοί οργανισμοί να εξελίσσονται κατά τη διάρκεια της συναυλίας και τελικά έπαυαν να υπάρχουν μετά το τέλος της.H εσκεμμένη απουσία στίχων επέτρεπε να ειδωθεί η μουσική του ως ένας σουρεαλιστικός πίνακας που επιδέχεται πολλαπλές ερμηνείες. Καλύτερα έτσι. Η πίστη, λένε, γεννιέται σε ό,τι δεν εκφράζεται με λόγια. Μπορεί η μουσική του Ensemble να ξενίζει στα αυτιά των μη μυημένων, πρέπει όμως κανείς να είναι εξαιρετικά κακόπιστος για να μην αναγνωρίσει την ευρυματικότητα της σύνθεσής του ή ανησυχητικά αναίσθητος για να μην τη νιώσει να διαπερνά τις αισθήσεις του.
Η αλήθεια είναι ότι δεν νιώθω άνετα να γράφω αρνητικά comments για τους support καλλιτέχνες που χτίζουν το όνομά τους στον χώρο μέσα από τέτοια live, ωστόσο οφείλω να πω ότι η μουσική του Nokalypse ήταν τόσο μονολιθική, που η μελωδία έχανε έδαφος και κατέληγε θορυβώδης στα αυτιά μου.
Τι μου έλειψε; Video projections, light show, κίνηση και, φυσικά, το κοινό.
Ηθικόν δίδαγμα: Το να ακολουθήσεις το ένστικτό σου και να μείνεις πιστός σε ένα είδος μουσικής άγνωστο σχεδόν στο ευρύ κοινό σίγουρα δεν είναι ο ευκολότερος τρόπος για να καταξιωθείς. Είναι όμως αυτός που θα σε κρατήσει ζωντανό, αληθινό και θα σε ξεχωρίσει από τα εύπεπτα προϊόντα κατανάλωσης της μουσικής βιομηχανίας.
“Art, even music, when all is said and done, is fundamentally a record of people in a time, and this is the time of technology” Herbert Russcol: The Liberation Of Sound – Electronic Music