Με το σαρκαστικό ψευδώνυμο “Ensemble Economique”, ο κατά κόσμον Brian Pyle, μέλος του ντουέτου Starving Weirdos, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 2008 την πρώτη του solo δισκογραφική δουλειά με τίτλο “At The Foot Of Nameless Roads”. Aπό εκείνο το παρθενικό του album μέχρι σήμερα μεσολάβησαν πολλά lps και πολλοί πειραματισμοί, για να καταλήξει στο πρόσφατο, φανερά πιο «ισορροπημένο», “Melt Into Nothing”.
Η noir μυστικιστική ατμόσφαιρα των συνθέσεων του, εμπνευσμένη από το σύγχρονο αστικό σκηνικό του Humboldt της βόρειας Καλιφόρνιας, άλλοτε πιο νοσταλγική και άλλοτε πιο έντονη χάρη στα σκοτεινά drum loops και drones, παρασύρει τον ακροατή σε κάτι πιο περίπλοκο από μουσική, σε μια απόκοσμη κινηματογραφική εμπειρία, στην οποία ο καθένας είναι ελεύθερος να σκηνοθετήσει το δικό του σενάριο εξερευνώντας απίθανες πτυχές του μυαλού.
Ακούγοντας τις μελωδίες του “Ensemble” θυμήθηκα τα λόγια του Maurice Jaubert. «Η σχέση της μουσικής με την εικόνα οφείλει να είναι αφίδρομη, τόσο ώστε τα όρια μεταξύ τους να συγχέονται και στο τέλος η εικόνα να είναι εκείνη που αποκτά ρυθμό».
Eνάμιση χρόνο μετά την τελευταία σου επίσκεψη στην Ελλάδα επιστρέφεις για δύο συναυλίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Από τη μέχρι τώρα επαφή σου με το ελληνικό κοινό πόσο εξοικειωμένος μας βρίσκεις με τη σύγχρονη ηλεκτρονική μουσική;
Νομίζω ότι το Ελληνικό κοινό γνωρίζει αρκετά γύρω απο την ηλέκτρονική μουσική. Υπάρχει καλλιτεχνική κουλτούρα στην Ελλάδα, είναι κάτι που το ένιωσα έντονα την πρώτη μου φορά εδώ, και είμαι ενθουσιασμένος που θα το νιώσω ξανά.
Ακούγοντας το “Melt into Nothing” μου καρφώθηκε στο μυαλό η λέξη “seduade”. Στα πορτογαλικά περιγράφει ένα είδος νοσταλγίας, προσμονής για κάτι ή κάποιον που κατά βάθος ξέρεις ότι δεν θα έρθει ή δεν θα επιστρέψει. Διαβάζοντας το commentary του δίσκου παρατήρησα ότι τα περισσότερα tracks μιλούν για μια γυναίκα. Εσύ ποια λέξη θα χρησιμοποιούσες για να αποτυπώσεις τον ήχο σου; Εκτός από τον έρωτα ποια άλλα θέματα σε απασχολούν μουσικά;
Μου αρέσει πάρα πολύ αυτή η ερώτηση. Οκ μία λέξη, «επιθυμία».
Πες μου λίγα πράγματα για την τεχνική της σύνθεσης των κομματιών αυτού του album. Σε τι πιστεύεις ότι διαφοροποιείται από το “Physical”;
Είναι παρόμοια με το Physicalαπό άποψη συναρμολόγησης και συνδυασμού στοιχείων. Νομίζω ότι αυτά τα τραγούδια διαφέρουν στο γεγονός ότι είναι πιο άμεσα συναισθηματικά και σου βγάζουν κάτι πιο ωμό και άμεσο. Το “Physical” ήταν κάτι σαν ταξίδι σε έναν αχαρτογράφητο, ηχητικό κόσμο χωρίς GPS. Το “Melt Into Nothing” είναι πολύ πιο προσωπικό και άμεσο. Λιγότερο καλλυμένο στο μυστήριο.
Οι μελωδίες σου χάρη στο drum beat tempo παραπέμπουν πολλές φορές σε horror soundtracks των δεκαετιών ’70 και ’80. Άνετα θα μπορούσα να φανταστώ το album “Light That Comes, Light That Goes” ως φόντο σε films όπως το Deranged του Alban Ormsby. Έχεις σκεφτεί ή σου έχουν προτείνει ποτέ να ασχοληθείς με τη μουσική επένδυση ταινιών;
Ευχαριστώ για αυτόν τον έπαινο. Το έχω σκεφτεί πολύ και είναι κάτι που με ενδιαφέρει πολύ, το να ασχοληθώ με μουσική για ταινίες. Δεν είχα άμεσες επαφές μέχρι τώρα με σκηνοθέτες ή παραγωγούς. Η πόρτα είναι ανοιχτή και θα ήθελα να κάνω κάτι σχετικό.
Έχεις δηλώσει ότι η μουσική σου μοιάζει με ταξίδι από το σκοτάδι στο φως και αντίστροφα. Ποια είναι κατά τη γνώμη σου τα μελανά και τα φωτεινά σημεία της σύγχρονης μουσικής βιομηχανίας για έναν καλλιτέχη του δικού σου μουσικού είδους;
Νομίζω πως το πιο σκοτεινό σημείο είναι η αυθαίρετη φύση του πως η undergroundμουσική καλύπτεται από τον τύπο. Όλοι αυτοί οι χαζοί παράγοντες, το label, η χρονιά κυκλοφορίας κλπ. Το πιο φωτεινό σημείο είναι χωρίς αμφιβολία το να είσαι μέρος αυτού του καταπληκτικού δικτύου ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Νιώθω πως η πιο αληθινή και καινοτόμος δουλειά συμβαίνει στο underground.
Άνετα θα σε χαρακτήριζα «νομά». Ο πολυσυλλεκτικός σου ήχος φτάνει στα αυτιά του ακροατή ως μείξη διαφορετικών κουλτούρων και επιρροών. Από albumσε album καταφέρνεις να αλλάζεις σαν να διασχίζεις χώρες και εποχές. Το ίδιο κάνεις και με τις συνεργασίες σου. Έχεις την πολυτέλεια ως καλλιτέχνης να εκφράζεσαι άλλοτε μέσα από τη δημιουργική σου συνύπαρξη με τους StarvingWeirdosκαι άλλοτε solo, δοκιμάζοντας διαφορετικές μουσικές τεχνοτροπίες. Με ποια ταυτότητα απολαμβάνεις περισσότερο τα liveκαι πόσο δύσκολο είναι να κρατάς ισορροπία ανάμεσα σε τόσα projects;
Ακόμα μία σπουδαία ερώτηση. Το να κρατάς τις ισορροπίες δεν είναι τόσο δύσκολο. Εάν δουλεύω πάνω σε μία συνεργασία επικεντρώνομαι εκεί, ενα δουλεύω σε κάτι προσωπικό, το ίδιο. Η μόνη διαφορά είναι πως όταν δουλεύω πάνω σε κάτι προσωπικό, δουλεύω μόνος μου πάνω στις ιδέες. Όσο για τα live, λατρέυω και τις soloδυναμικές αλλά και και τον αυτοσχεδιασμό με τους Starving Weirdos. Μου λείπει να είμαι στη σκηνή με καλούς φίλους εξερευνώντας τον ήχο και χάνοντας τα μυαλά μας. Ξαναλέω όμως πως μου αρέσει το soloπεριβάλλον, αυτή η πολύ προσωπική σύνδεση με το κοινό, όλα συγκεντρωμένα και επικεντρωμένα.
Ξέρω ότι γράφεις ποιήματα. Υπάρχουν άλλες φιλοδοξίες ή ανάγκες σου που δεν εκτονώνονται μέσα από τη μουσική;
Η ποίηση σίγουρα ικανοποιεί πράγματα μέσα στην ψυχή και την καρδιά που η μουσική δεν μπορεί. Είναι πιο προσωπική, άμεση και η έκφραση της και η δυναμική της είναι τόσο διαφορετική. Μοιάζουν βέβαια από την άποψη ότι μέσα και από τις δύο φιλτράρει κανείς τις εμπειρίες του, κατά τη διαδικασία της δημιουργίας εννοώ. Αισθάνομαι πολύ τυχερός που είμαι μουσικός και το οτί μπορώ να εκφράζομαι με αυτό τον τρόπο. Είναι μεγάλη μου τιμή. Όσο για άλλα μέσα έκφρασης, ποιος ξέρει, ο κινηματογράφος θα ήταν κάτι το ενδιαφέρον.
Ευχαριστώ πολύ για τις όμορφες ερωτήσεις!
——————————————————————————————————————————————————————————–
ENGLISH VERSION
It’s been a year and a half since your last visit in Greece and here you are for two live concerts, one in Athens and one in Thessaloniki. From your experience with the Greek audience, how familiar do you think we are with the modern electronic music?
I think very familiar, a very knowledgable audience. Strong artistic culture here in greece, it’s something I sensed deeply my first time here and i’m excited to sense it again.
While I was listening to your song “Melt into Nothing” instantly came to my mind the word “seduade”. In Portuguese this word describes a kind of nostalgia or an expectation for something or someone which you know in your heart she will never return. When I read your album’s commentary I couldn’t help but notice that most of your tracks refer to a woman. Give me one word which can describe your music. Besides love, which are the themes that affect you the most in your music?
Ah, I love this question, very much. Ok, one word. ‘Desire’.
Tell me a little about the art of songwriting included in this album. In what way is it different from “Physical”?
It’s similar to Psychical in regards to the technique of assemblage, combining elements. I guess it differs in that these songs are much more directly emotional/romantic, channeling something more raw/immediate. Psychical was more of a ‘journey’ into this unchartered sonic world, NO GPS. ‘Melt Into Nothing’ is very much more personal, direct. Less cloaked in mystery.
Sometimes your melodies, due to the drumbeat tempo, refer to the horror soundtracks of the 70’s and 80’s. I could easily hear the album “Light That Comes, Light That Goes” as the background in films such as Alban Ormsby’s “Deranged”. Have you ever thought or have you ever been proposed to write music for films?
Thank you! Very high praise. I have thought a lot about this and it’s something i’m very much interested in, film composition. I haven’t had any direct contact so much with directors/producers, a bit but not much. The door is open, i’d love to do more of this sorta work.
You have declared that your music resemble with a trip from darkness to the light and vice versa. Which are the darkest and brightest points of the music industry for a musician of your artistic identity?
I think the darkest part is the arbitary nature of how underground music is covered in the press. All of these frankly bullshit factors, the label, the time of year the album is released, so on. The brightest point is no doubt to be a part of this amazing network of truly inspiring people, all over the world. I feel, most of the truly strong/innovative work is happening on the outside/underground.
I could easily describe you as a “nomad”. Your inclusive work sounds like a mix of different cultures and influences. In each of your albums you manage to change your sound like you are travelling through different countries in different periods of time. You seem to do the same with the people you work with. You have the luxury to express yourself as an artist though your cooperation with the Starving Weirdos as well as working solo, experimenting in different music styles. Which do you enjoy most on your live concerts and how difficult is to keep the balance between your projects?
Another great question. Keeping the balance is not so hard, if i’m working on a collaboration my focus is there and if it’s solo work, same focus, the difference really being the lack of a back-and-forth in the solo context, I have only myself to work through ideas. In the live context I love very much both the solo dynamic and the intense, free-improvisation of something like Starving Weirdos. I miss that feeling somewhat, being on stage with close friends, exploring SOUND, losing our minds. That being said, I really love the solo environment, that very intimate connection with the audience, everything concentrated, focused.
Thanks, very cool your hearing that in my work. It’s very true, so much is bleeding into each album, no doubt.
I know you write poetry. Do you have any ambitions or needs that cannot be satisfied through your music?
Poetry definitely satisifies something in my soul/heart that music cannot. It’s the most personal, direct and the expression/dynamic is just so different. They are similar of course in regards to filtering experience but world apart, at least for me in the process.
I feel very fortunate to be a musician, to be able to express myself in such a fashion. It’s a great honor. As for other mediums, who knows, maybe film, would be interesting.
Thanks! Really enjoyed these questions.