Μετά τις επισκέψεις των Black Angels, Lucid Dream, Black Rebel Motorcycle Club κλπ ήταν θέμα χρόνου να κατηφορίσει απο τα μέρη μας και το μεγάλο αφεντικό της psych-rock σκηνής. Οι οπαδοί της σκηνής αυτής επιτέλους μπορούσαν να σβήσουν άλλο ένα όνομα απο τη συναυλιακή λίστα που σίγουρα ήταν στη κορυφή της…
Ανταπόκριση: Γιώργος Χούλλης / Φωτογραφίες: Δανάη Φωκίου (περισσότερες φωτογραφίες εδώ)
Οι ήχοι των Sound, Roky Erickson, Black Sabbath ήταν ένα καλό ζέσταμα μέχρι τις 22:30 όπου οι Brian Jonestown Massacre κατέλαβαν τη σκηνή του Fuzz ξεκινώντας με το “Whoever You Are”. Ενα 8-μελές όργιο με τον Joel Gion σε πρώτο πλάνο να χτυπάει νωχελικά το ντέφι και τις μαράκες, τον Anton Newcombe μαζί με άλλους 3 κιθαρίστες (που σε σημεία γινόντουσαν και 4) να δημιουργούν ένα κιθαριστικό τείχος όπου οι Velvet Underground φώναζαν παρών μαζί με τους Rolling Stones και λοιπούς heroes των ψυχεδελικών 60’s.
Η μπάντα έδειχνε ενθουσιασμένη απο την ανταπόκριση του κοινού (που γέμισε το Fuzz) όπως είπαν σε κάποιο σημείο ανάμεσα στα κομμάτια και κατάφεραν να το ανταμείψουν για την αναμονή καθώς και το αντίτιμο του εισιτηρίου μ’ένα χορτάτο σετ 2 ωρών με στιγμές απ’όλη σχεδόν τη δισκογραφία της , χωρίς ανούσια stage shows και χωρίς encore (σιγά μην χρειαζόταν κάτι τέτοιο). Ίσως η καλύτερη συναυλία της χρονιάς, καθώς και μια παρηγοριά μέσα σ’ένα κενό απο συναυλιακής άποψης καλοκαίρι.
Τη συναυλία άνοιξαν οι Velvoids. Ακόμα καλύτεροι αποτη προηγούμενη φορά που τους είχα δει (με Dum Dum Girls αν θυμάμαι καλά) παρουσίασαν ένα μικρό αλλά δυνατό σετ διάρκειας 25 λεπτών αφήνοντας υποσχέσεις για μια καλύτερη συνέχεια.