Θέλω έναν αχρηστευμένο εγκέφαλο. Ένα ακέφαλο σώμα, μια κατάσταση χωρίς λογική. Όχι, δεν μιλάω για έρωτες, μιλάω για κάτι πολύ πιο σκοτεινό. Κάτι που σε κάνει να μισείς και να θες ταυτόχρονα. Μια ψευδαίσθηση πέρα από τα όρια της λογικής. Μιλάω για μουσική που πυροβολάει κατευθείαν στην καρδιά. Δεν δέχεται καμία είδους επεξεργασία, η οποία να περνάει από τον εγκέφαλο. Θα στο πω και αλλιώς. Μιλάω για τους Twilight Sad, το βράδυ της Πέμπτης, στο ΚοοΚοο. Μιλάω για μια έκπληξη που θυμίζει εξάρτηση.
Ανταπόκριση: Δώρα Πανταζή / Φωτογραφίες: Τζένη Γκατζιάστρα
Τους σιχαίνομαι τους καλλιτέχνες από την Σκωτία. Με την καλή έννοια του όρου. Τους ζηλοφθονώ. Το πάθος τους για την μουσική με κάνει να αναστενάζω, υποκεινούμενη από το τίποτα. Η δημιουργία ενός συναισθήματος, που δεν το ζεις, είναι το στοίχημα που κέρδισαν οι Twilight Sad. Το πόσο χάλια μπορεί, μια μπάντα, να σε κάνει να νιώσεις, δημιουργώντας σου μια ψευδαίσθηση ενός κόσμου, που δεν έχεις φτιάξει ο ίδιος. Δεν ξέρω ακόμα, αν και οι ίδιοι πιστεύουν σε αυτόν τον κόσμο ή απλά τον δημιουργούν γιατί έχουν βάλει και αυτοί στοίχημα…μαζί σου. Όπως και να’χει, εγώ το έχασα. Και το στοίχημα και το κεφάλι μου.
Δεν ξέρω τι γνώμη έχετε για τα πράγματα, τα οποία είχατε προκαταβάλει στην ζωή σας, δεν ξέρω που μπορεί να φτάνουν οι δικές σας προσδοκίες για τις εξελίξεις γύρω σας. Αλλά, πραγματικά, έχετε πάει ποτέ στη Σκωτία; Σε αφήνει να αναρωτιέσαι για την εξέλιξη της. Θες να πιστεύεις πως κάτι έγινε εδώ, κάτι σημαντικό πρέπει να έγινε εδώ και όσο προχωράς στον βορρά αυτοεπιβεβαιώνεσαι. Οι Twilight Sad είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, όλων των εξελίξεων που φαντάζεσαι για αυτή τη χώρα. Κάτι σημαντικό έγινε εδώ. Κάτι που δεν προσδοκούσες, κάτι που δεν άκουσες ποτέ στους δίσκους τους, κάτι που δεν είδες ποτέ στα εξωφυλλά τους. Σου δώσαν κάτι από τις μπάντες που αγαπάς. Η, τουλάχιστον, σπαρακτική ερμηνεία του James Alexander Graham δεν χρειάστηκε καθόλου χρόνο για να σε προσγειώσει ανώμαλα.Σε ενσωμάτωνε στους τοίχους, στα καλώδια, στους ενισχυτές, στο μπαρ, στο πάτωμα, σε ρούφαγε απότομα.
Βρέθηκα αρκετές φορές να αναρωτιέμαι για το ποια μπάντα ήρθα να δω live. Αν, όντως, ακούω την ίδια μπάντα που ακούω στους δίσκους τους, αν όντως κρυβόταν κάπου αυτό το πάθος και απλά δεν το βρήκα εγώ, γιατί η στιγμή ήταν ακατάλληλη. Ώσπου βαρέθηκα να σκέφτομαι, το κεφάλι μου βρέθηκε στα πόδια των μπροστινών μου, του δώσαν μια κλωτσιά και πήγε παραπέρα. Αν κάποιος το βρει, τον παρακαλώ να το κρατήσει, δεν το χρειάζομαι πια…Η μουσική ακούγεται καλύτερα χωρίς αυτιά, εισχωρεί κάτω από το δέρμα, είναι εξάρτηση, μια σκοτεινή εξάρτηση που την κρατάς μόνο για πάρτη σου…
* Το support, Nalyssa Green, ήταν μια πολύ καλή εισαγωγή της βραδιάς. Προετοίμασαν το έδαφος σαν ξωτικά. Αέρινες φωνές σαν της κυρίας της μπάντας και μελωδίες που ξέρουν καλά πώς να υποστηρίζουν μια τέτοια φωνή, είναι πάντα ένας καλός συνδυασμός για αναμονή, όχι σε μια αίθουσα αεροδρομίου, όπως πολλά support με κάνουν να νιώθω, αλλά σε ένα συναυλιακό χώρο.