Οι Calexico θα βρίσκονται κοντά μας για 2 εμφανίσεις σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, 30 Νοεμβρίου και 1 Δεκεμβρίου αντίστοιχα και με ένα καταπληκτικό album στις αποσκευές τους. O frontman της μπάντας, Joey Burns βρήκε λίγο χρόνο και απάντησε στις πολύ ενδιαφέρουσες ερωτήσεις του Κυριάκου Ρωμηού και του RockinAthens.gr!
Χαιρετισμούς από την Αθήνα και συγχαρητήρια για το “Algiers”! Κατά τη γνώμη μας, πρόκειται για το πιο ολοκληρωμένο άλμπουμ σας μέχρι σήμερα. Αισθάνεστε το ίδιο;
Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι με τον τρόπο που προέκυψε το άλμπουμ. Είναι δύσκολο για μας να πούμε ποιο από τα άλμπουμ μας αισθανόμαστε πιο πλήρες. Υποθέτω ότι δεν θα ξέρω παρά μόνο σε μερικά χρόνια. Μου αρέσει μεγάλο μέρος της δουλειάς που έχουμε κάνει και σε κάθε άλμπουμ ξεχωριστά υπάρχουν ιδιαίτερες στιγμές που το αναδεικνύουν στο σύνολο των ηχογραφήσεων μας.
Η ηχογράφηση είναι πράγματι πολύ ιδιαίτερη, πεντακάθαρη σαν μουσική δωματίου και ταυτόχρονα ατμοσφαιρική. Να υποθέσουμε ότι αυτό είχατε στο μυαλό σας όταν επιλέξατε το στούντιο στο οποίο ηχογραφήσατε;
Νομίζω ότι προσπαθούμε να πάρουμε τις καλύτερες δυνατές εκτελέσεις καταγράφοντας ταυτόχρονα τον ξεχωριστό ήχο του δωματίου ή το vibe στον αέρα. Όλα συμπυκνώνονται στην αίσθηση. Θα πρέπει να έχει αυτή την ανεξήγητη έλξη που σε κάνει να θέλεις να ακούσεις την ηχογράφηση του τραγουδιού ξανά και ξανά. Το στούντιο Living Room στη Νέα Ορλεάνη έχει αυτή την ξεχωριστή αίσθηση του τόπου και του χαρακτήρα. Μπορείς να χαθείς εκεί μέσα για μέρες και παρόλα αυτά να εξακολουθείς να αισθάνεσαι απόλυτα συνδεδεμένος με τον έξω κόσμο. Το γεγονός ότι το στούντιο ήταν αρχικά εκκλησία βαπτιστών που χτίστηκε τη δεκαετία του 1930 έχει παίξει μεγάλο ρόλο σ’αυτό.
Στο “Algiers” παρατηρούμε μία ακόμα πιο συνεκτική και συμπαγή τραγουδοποιία, με την έννοια ότι το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού είναι μετριασμένο και πάντα στην υπηρεσία του τραγουδιού. Έχετε μια εικόνα για το πώς προέκυψε αυτό κατά τη διάρκεια της συνθετικής διαδικασίας ή είναι πολύ νωρίς για να γίνει μια τέτοια εκτίμηση;
Η σύνθεση των τραγουδιών είναι σημαντική, αλλά το ίδιο είναι και η απόδοσή τους. Αναζητούσαμε τις λήψεις που είχαν ακόμα την σπίθα της πρώτης εκτέλεσης κι επίσης ηχογραφήσαμε σε αναλογική ταινία, κάτι που αλλάζει τον τρόπο που παίζουν και ηχογραφούν οι μουσικοί. Βρήκαμε ότι οι μουσικοί αισθάνθηκαν πιο άνετα και πήραν πιο σοβαρά την κάθε εκτέλεση. Είναι μία διαδικασία πολύ πιο διαισθητική που βασίζεται στην εσωτερική εστίαση. Τα τραγούδια παίρνουν σάρκα και οστά σταδιακά και ως επί το πλείστον εξαρτώνται από το πόσο καλά εκτελεσμένες ζωντανά είναι οι βασικές ηχογραφήσεις του John Convertino στα τύμπανα και οι δικιές μου στις κιθάρες. Νομίζω ότι όλα βγήκαν πολύ καλά και ήταν διασκεδαστικό το χτίσιμο των υπόλοιπων οργάνων και των φωνητικών πάνω σε αυτό το γερό θεμέλιο.
Το «Sinner In The Sea» έχει έναν αέρα από Dirty Three και πρώιμο Nick Cave, αλλά εξακολουθεί να είναι ένα τραγούδι 100% Calexico. Είναι αυτό ένα είδος ήχου που ενδιαφέρεστε να εξερευνήσετε ακόμα περισσότερο;
Σίγουρα. Νιώσαμε καλά ηχογραφώντας αυτό το τραγούδι και τα φωνητικά μας εξέπληξαν και μας ενέπνευσαν. Μου αρέσουν πολύ οι Dirty Three. Στην πρώτη μας περιοδεία στις ΗΠΑ ανοίγαμε τις συναυλίες τους, κι έτσι είμαστε συνδεδεμένοι σε ένα βαθύ επίπεδο. Θα ήθελα πολύ να ξανανοίξουμε περισσότερες συναυλίες τους σαν διμελής μπάντα.
Στο Puerto λέτε: «Αν όλα μένουν ακριβώς τα ίδια, τότε τίποτα δεν μπορεί να κινηθεί και τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει». Σε ποια κατεύθυνση, κοινωνικά και ατομικά, θεωρείτε ότι θα έπρεπε να είναι αυτή η αλλαγή και πως έχετε εσείς αντιμετωπίσει την αλλαγή όλα αυτά τα χρόνια;
Το τραγούδι έχει να κάνει με ανθρώπους που μετακινούνται μακριά από το σπίτι τους για διάφορους λόγους. Η παρατήρηση είναι αρκετά σαφής και η δήλωση απλή, αλλά νοείται ως μια υπενθύμιση ή ένα mantra προς τους χαρακτήρες του τραγουδιού που μερικές φορές δεν αναγνωρίζουν πάντα ό,τι είναι ακριβώς μπροστά τους. Η μπάντα μας έχει αντιμετωπίσει την αλλαγή αρκετά καλά θα έλεγα, κι αυτό είναι κάτι που μπορείτε πάντα να περιμένετε από εμάς. Καμία συναυλία δεν θα είναι ποτέ η ίδια, κάθε νύχτα είναι ένα εντελώς διαφορετικό σύνολο παραμέτρων και μαζί με αυτό έρχονται πολλές εκπλήξεις και πολλή διασκέδαση προετοιμάζοντας και βλέποντας πώς τα πράγματα ή οι άνθρωποι αλλάζουν σε σχέση με τη μουσική.
Είναι το “Maybe On Monday” κατά κάποιο τρόπο η «απάντησ绨των Calexico στο «Ποτέ την Κυριακή» της Μερκούρη;
Δεν ήταν ηθελημένο, αλλά θα ήθελα πολύ να ακούσω το τραγούδι της.
Έχετε σκεφτεί ποτέ να ηχογραφήσετε στην Ελλάδα, ίσως μαζί με Έλληνες μουσικούς τους οποίους εκτιμάτε, αν υπάρχουν τέτοιοι;
Θα ήθελα πολύ να ηχογραφήσουμε στην Ελλάδα. Ο φίλος μας, ο Vinicio Caposella, έγραψε πρόσφατα ένα ρεμπέτικο άλμπουμ στην Ελλάδα. Ακούγεται σαν όνειρο. Ίσως θα πρέπει όλοι να μαζευτούμε και να κάνουμε κάτι μαζί στην Ελλάδα.
Εδώ στην Ελλάδα τα τελευταία τρία χρόνια ήταν καταστροφικά. Δεδομένου από τη μία της ανόδου ενός νεοναζιστικού κόμματος που επιτίθεται σε μετανάστες στους δρόμους, κι από την άλλη των θεματικών σας, που έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο σε κίνηση, τον μετανάστη, πως αισθάνεστε για αυτήν την κατάσταση;
Η καρδιά μας ανήκει στους μετανάστες και τις περιπλοκές που κάνουν τη ζωή δύσκολη και προκλητική για όλους σε όλο τον κόσμο. Η υπομονή και η κατανόηση ποτέ δεν είναι εκτός εποχής ή σε έλλειψη.
Αισθάνεστε ότι μοιράζεστε κάτι κοινό με group από την desert rock σκηνή (πχ Queens Of The Stone Age), δεδομένου ότι οι Calexico είναι μία μπάντα που έχει την βάση της στην έρημο αλλά δεν περιορίζεται σε αυτήν;
Μου αρέσουν οι Queens Of The Stone Age και ίσως υπάρχουν συνδέσεις βαθύτερα στον πυρήνα των πραγμάτων. Υποθέτω ότι μπορεί κανείς να καταλήξει πάντα σε ορισμένες ομοιότητες. Το σέβομαι κι αφήνω τους ακροατές να καταλήξουν σε μια λεπτομερή απάντηση σχετικά μ’αυτό.
Ποιο είναι το αγαπημένο σας τραγούδι από το “Algiers” και ποιο αυτό που απολαμβάνετε να παίζετε περισσότερο;
Μου αρέσει πολύ το «Fortune Teller”, ήταν ένα από τα πρώτα τραγούδια που τράβηξαν την προσοχή μου. Έχω πραγματικά απολαύσει να παίζουμε το «Puerto», με την επταμελή μπάντα. Η συναυλία έχει πάντα έναν τρόπο να παίρνει τα τραγούδια του άλμπουμ και να τα καθιστά πιο δυναμικά.
Κλείνοντας, τι ακούτε τελευταία; Κάποια πρόταση για εμάς;
Rita Indiana y los Misterios, Iris Dement, Jason Lytle, Sparklehorse, αφρικάνικη μουσική των 70’s από την Αγκόλα, παλιές Cumbias.
Ευχαριστούμε πολύ! Τα λέμε στο Fuzz την 1η Δεκέμβρη!
Hafaristo
Joey