Ο Γιάννης Αγγελάκας ξανασμίγει με το Νίκο Βελιώτη για δύο ξεχωριστές συναυλίες. Τα υπόλοιπα στις γραμμές που ακολουθούν…
Ανταπόκριση: Γιώργος Χούλλης / Φωτογραφίες: Αγγελίνα Θαλασσινού (δείτε περισσότερες φωτογραφίες εδώ)
Μακριά από την ένταση και τον ηλεκτρικό ήχο, που τον έχουμε συνηθίσει τόσα χρόνια, ο Γιάννης Αγγελάκας ενώνει τις δυνάμεις του με το Νίκο Βελιώτη, μετά από περίπου 7 χρόνια (όπως είπε στην αρχή ο ίδιος) και οι λύκοι άρχισαν ν’ανασαίνουν ξανά. Μ’ ένα χαμηλό φωτισμό, ένα τσέλο και λίγα samples, οι δύο μουσικοί ξαναζωντάνεψαν τα τραγούδια των δίσκων που κυκλοφόρησαν τότε (“Πότε θα φτάσουμε εδώ” και “Οι ανάσες των λύκων”). Το κοινό ανταποκρίθηκε ανάλογα γεμίζοντας το χώρο, τόσο στις θέσεις των όρθιων όσο και των καθήμενων που υπήρχαν μπροστά από τη σκηνή.
Μία δίωρη εμφάνιση όπου, εκτός από τις ανατριχιαστικές εκτελέσεις στα δικά του τραγούδια, το ντουέτο τίμησε και τους αγαπημένους του ρεμπέτες με τις ανάλογες διασκευές (Βαμβακάρη, Μπάτη και Ζαμπέτα) που προσάρμοσαν στο δικό τους σκοτεινό ύφος, αλλά και τους Εν Πλω (“Χωρίς Κανόνα”). Όσο για το δεκάλεπτο encore, το τίμησαν με μία διασκευή στον Άκη Πάνου (“Ηρθε ο Χειμώνας”) και το “Θέλω να είμαι η μουσική” (άπο τον δίσκο “Πότε θα φτάσουμε εδώ”).
Με λίγα λόγια, η εμφάνιση αυτή ήταν μία ανατριχιαστική εμπειρία, καθώς και μία σπάνια ευκαιρία να δει κανείς μία ξεχωριστή πτυχή του σπουδαίου αυτού καλλιτέχνη. Σίγουρα αποτελεί και ένα διάλειμμα για τον ίδιο, μέχρι την επάνοδο του στο γνωστό ύφος με τους 100°C.