Mε το “Freaktown” στις αποσκευές τους, οι ‘δικοί μας’ A Victim of Society, εμφανίζονται στο πλευρό των Black Lips στη σκηνή του Gagarin 205. Λίγες ημέρες πριν ωστόσο, μιλούν στην Ιωάννα Κατσού και το Rockin’Athens σχετικά με το καινούριο τους album, την προσθήκη του Παντελή στα τύμπανα, αλλά και τις ένοχες απολαύσεις τους!
***
Οι περισσότεροι άνθρωποι -αν όχι όλοι- αισθάνονται σε διαφορετικό βαθμό θύματα της κοινωνίας τους. Υπάρχει κάποια προσωπική εξιστόρηση γύρω από την επιλογή του ονόματός σας;
Δεν έχει σημασία η επιλογή του ονόματός μας, την έχουμε αναφέρει πολλές φορές, σημασία έχει το πως το εκλαμβάνει και πως το συνδυάζει στο μυαλό του ο καθένας, σε σχέση με την μουσική μας.
Με τα σημερινά δεδομένα φιλοσοφίας του συγκροτήματος, θα πειραματιζόσασταν παραπάνω σε παλαιότερες κυκλοφορίες σας; Αν ναι, ποιες θα επιλέγατε;
Πειραματιζόμαστε με τις παλαιότερες κυκλοφορίες σε κάθε live, και πάντα υπάρχουν αυτά τα κομμάτια στην setlist. Αυτήν την περίοδο παίζουμε το “Can you feel it” από το πρώτο μας EP και τα “Once Again” και “Enough Said” από το “Distractions”. Και κομμάτια όπως το “You’re gonna hate me” και “Fake Friends” κάνουν την εμφάνιση τους στην setlist των live. Πάντα μέσα από το πρίσμα του ήχου μας όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια. Τώρα, το αν θα τα συμπεριλαμβάναμε σε κάποια καινούργια κυκλοφορία, εξαρτάται από το τι θα θέλαμε να κάνουμε στην επόμενή μας κυκλοφορία και αν θα ταίριαζε με τα υπόλοιπα κομμάτια.
Τα θετικά σχόλια για τη προσθήκη του Παντέλη Καρασεβδά στα τύμπανα δεν παραλείπονται -σχεδόν ποτέ- από τις συνεντεύξεις σας. Ποια ήταν η αφορμή προσθήκης τους;
Η αφορμή ήταν η παρότρυνση του Μάριου Νάρη (Bonebrokk) στο στούντιο που είχε ακούσει τον Παντελή σε πρόβες να παίζει με το τότε συγκρότημά του και μας είπε πως θα ταίριαζε να παίζαμε μαζί. Δοκιμάσαμε να παίξουμε μαζί και από την πρώτη φορά καταλάβαμε ότι ταιριάζουμε και μουσικά αλλά και σαν άνθρωποι, και δεν υπήρξε παραπάνω συζήτηση. Όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει τόσο εύκολα δεν χρειάζεται δεύτερη σκέψη.
Κάποιος που θα παρατηρήσει πιο προσεκτικά τη δισκογραφική δουλειά σας μπορεί να σας χαρακτηρίσει ως καλλιτέχνες που ακολουθούν το λεγόμενο “whatever feels right”. Εσείς, θα το κατατάσατε στα βασικά χαρακτηριστικά σας;
Το βασικότερο για την ακρίβεια! Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε πολλούς περιορισμούς στην μουσική που παίζουμε. Το μόνο που έχουμε στο μυαλό μας όταν παίζουμε είναι να περνάμε καλά και να μας αρέσει το τελικό αποτέλεσμα. Το “Freaktown” έχει γραφτεί εξ ολοκλήρου έτσι. Η προσθήκη του Παντελή μας έδωσε μια παραπάνω δυναμική από το πώς παίζαμε παλιότερα και πλέον μπορούσαμε ευκολότερα να παίξουμε πιο δυνατά και πιο γρήγορα, έτσι σχεδόν όλος ο δίσκος πάει κάπως έτσι.
Από το artwork μέχρι τις συνειδητές ή και τις -ενδεχομένως- ασυνείδητες δομές σύνθεσης του πρόσφατου “Freaktown”, το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Είναι η πρώτη φορά που σας βγήκε τόσο φυσικά η γραφή των ελληνικών στίχων που συναντήσαμε στο κομμάτι “Amnesia”;
Ναι, δεν είχαμε δοκιμάσει ποτέ ξανά ελληνικούς στίχους σε κομμάτια μας. Το “Amnesia” είχε σχεδόν γραφτεί ολόκληρο και είχαμε την μελωδία της φωνής χωρίς να έχουμε στίχους. Και βγήκε πιο φυσικό να γίνει η προσαρμογή της μελωδίας στα ελληνικά και όχι στα αγγλικά. Επίσης, είναι το πιο punk κομμάτι που έχουμε βγάλει μέχρι σήμερα και η χρήση της μητρικής μας γλώσσας ταιριάζει περισσότερο με το “κλίμα”.
Είναι εύκολο για τον καθένα από εσάς να ξεχωρίσει ένα κομμάτι που ευχαριστιέται λίγο παραπάνω να το εκτελεί ζωντανά;
Συνήθως τα κομμάτια που είναι πιο καινούρια είναι πάντα πιο fun στη σκηνή, και γι’ αυτό το λόγο τα κομμάτια που έχουμε παίξει πολλές φορές τείνουν να αλλάζουν από live σε live. Αυτήν την στιγμή τα κομμάτια που παίζουμε ζωντανά είναι αυτά που μας αρέσει να παίζουμε περισσότερο. Τώρα, το ποια είναι αυτά τα κομμάτια, θα πρέπει να έρθει οποίος/α θέλει να τα δει και να τα ακούσει!
Πως διαχειρίζεστε τα λάθη που μπορεί να προκύψουν σε κάποια ζωντανή εμφάνιση σας;
Συνήθως στα live τα αγνοούμε. Εκείνη την στιγμή δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθείς με ένα λάθος παίξιμο. Όταν παίζουμε προσπαθούμε πάντα να “μπαίνουμε” όσο πιο βαθιά γίνεται σε αυτό που συμβαίνει εκείνη την στιγμή. Τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία.
Υπάρχουν ανάμεσα στα ακούσματα σας κάποια guilty pleasure albums που θα τολμούσατε να κατονομάσετε;
Φώτης: Guilty δεν το αισθάνομαι γιατί είναι απίστευτο album αλλά στα πλαίσια της ερώτησης κολλάει. “Ο δίσκος που διαφημίζεται” – Ημισκούμπρια.
Βαγγέλης: Επίσης δεν το αισθάνομαι guilty, αλλά έχω φάει αρκετό κράξιμο… “Nouvelle Vague” – Nouvelle Vague.
Παντελής: Δεν αναγνωρίζω τον όρο guilty pleasure, σίγουρα όμως, αν σε μια μάζωξη της μπάντας έβαζα το “50 ways to leave your lover” απο το “Still crazy after all these years” του Paul Simon, σίγουρα τα σχόλια (ειδικά από τον Φώτη) θα ήταν – το λιγότερο – επικριτικά.
Έχετε την ευκαιρία να ανοίξετε τη συναυλία οποιουδήποτε καλλιτέχνη, σε οποιοδήποτε μέρος. Ποια είναι η απάντηση σας;
Αν γινόταν νομίζω θα κάναμε ότι είναι δυνατόν να ανοίξουμε το πρώτο live μετά την κυκλοφορία του καινούριου δίσκου των LCD Soundsystem.
Είστε έτοιμοι να παρασύρουμε και τους The Black Lips στη δική μας “Freaktown”;
Σαν έτοιμοι απο καιρό. Ανυπομονούμε να (ξανα)καλωσορίσουμε τα παιδιά από την Atlanta στην Αθήνα και το αθηναικό κοινό στο Gagarin στις 24 Aυγούστου.