Όταν μιλάμε για το “Φλού”, τότε μιλάμε για έναν δίσκο που έλιωσε σε πολλά πικάπ, γαλούχησε γενιές και γενιές 4 δεκαετίες τώρα και έχει στις πλάτες του ένα μεγάλο μέρος του οικοδομήματος που ονομάζεται Ελληνικό Rock. Μετά απο την πορεία του στους Δάμων & Φιντίας, τα Μπουρμπούλια και τη συνεργασία του με τον Γιάννη Μαρκόπουλο, ο Παύλος Σιδηρόπουλος ξετυλίγει το συνθετικό και στιχουργικό του ταλέντο μέσα από δέκα συνθέσεις που αφηγούνται ιστορίες με φόντο την Αθήνα των 70’s και θέμα την αγάπη, τον έρωτα και την αναζήτηση της ελευθερίας στην ελληνική πραγματικότητα της εποχής.
Ασφαλώς και το ταλέντο των Σπυριδούλα είναι εμφανές στο album, καθώς και η εξαιρετική δουλειά στην ενορχήστρωση. Λίγες αποδείξεις αυτού είναι το βιολί στο “Η Ωρα του Stuff” (με guest τη Δήμητρα Γαλάνη) που δίνει έναν ανατριχιαστικό τόνο, η τρομπέτα που δίνει έναν ξεχωριστό αέρα στο “Tο 69 με κάποιον φίλο” και το πιάνο του Δημήτρη Πολύτιμου σε διάφορες συνθέσεις που βάζει την δική του πινελιά σε αρκετές συνθέσεις (ειδικά στο “Εν Κατακλείδι”). Ακούγοντας το δίσκο είναι ολοφάνερο οτι οι στιχουργικές ανησυχίες του Σιδηρόπουλου δένουν αρμονικά με την μουσική των Σπυριδούλα που είναι έντονα επηρεασμένη απο τα μεγαθήρια της rock με πολλές αναφορές στην soul, ενώ το τελικό αποτέλεσμα συμπληρώνει η παραγωγή απο τον Θόδωρο Σαράντη σε συνεργασία με τον Μάνο Ξυδού.
Οποιοδήποτε άλλο σχόλιο γι’ αυτόν τον δίσκο είναι περιττό, αφενός γιατί ολα έχουν ειπωθεί και αφετέρου γιατί κατάφερε να περάσει το τέστ του χρόνου με αποτέλεσμα να εξακολουθεί να ακούγεται και στις μέρες μας το ίδιο ζωντανό, ίσως και επίκαιρο.