Παρασκευή βράδυ γύρω στις 22:00 και ο κόσμος είχε ήδη γεμίσει τα τραπέζια στο ισόγειο του Σταυρού του Νότου. Μισή ώρα αργότερα και το ιστορικό γκρουπ ανεβαίνει στη σκηνή ως κουαρτέτο.
Ανταπόκριση / Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος (full photo report εδώ)
Αρχίζουν να ακούγονται οι πρώτες νότες από «Το Τρένο» κάτω από το χειροκρότημα του κόσμου, μια δυναμική εισαγωγή που συνεχίστηκε στον ίδιο ρυθμό με το «Μικρές χαμένες μέρες». Και τα δύο ακούστηκαν με πιο σκληρό ήχο από τις ηχογραφήσεις (studio ή live), γεγονός που τα έκανε να ταιριάξουν περισσότερο με τα δικά μου γούστα. Σκυτάλη για το ομώνυμο τραγούδι του –εξαιρετικού- τελευταίου τους δίσκου «Η γη που αφήνω» (2020) όπου στη συνέχεια της βραδιάς θα τον ακούγαμε ολόκληρο, σκορπισμένο όμορφα μέσα σε ένα τρίωρο set από 33 τραγούδια βγαλμένα από την πολύχρονη δισκογραφία της μπάντας.
Η συνέχεια ήταν ανάλογη μέχρι και μετά το διάλειμμα στη μέση περίπου του set. Τέλειος ήχος και τα κομμάτια ιδανικά ενορχηστρωμένα με την προσθήκη της δεύτερης κιθάρας του Τηλέμαχου Μούσα, του οποίου την σύνθεση «Αμάλθεια» απολαύσαμε ανάμεσα σε δύο αγαπημένα μου κομμάτια, το «Έρημα Καράβια» και «Ώρες». Ποίηση και διασκευές δεν έλειπαν καθώς ακούστηκαν τα «Του Κόλια» (Ποίηση του Νίκου Καββαδία), «Πολύμνια» (Ποίηση του Κώστα Καρυωτάκη), «Με παραχαραγμένη τη ζωή μας» (Ποίηση του Ανέστη Ευαγέλλου και μουσική του Κυριάκου Σφέτσα) καθώς και τα «Απογοήτευση» (Παύλος Σιδηρόπουλος), Ρόζα (Δημήτρης Μητροπάνος, σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου και στίχους Άλκη Αλκαίου) και «Ένα βράδυ βγήκε ο Χάρος» (Παραδοσιακό Ηπειρώτικο).
Συνολικά ένα γεμάτο setlist, χωρίς να κάνει κοιλιά, υπέροχη απόδοση της μπάντας και ανάλογη συμμετοχή του κόσμου. Φυσικά και δεν έλειπαν τα κλασικά εκτός ίσως από το «Παράξενη κοπέλα». Έτσι ακούσαμε «Σαν φως», «Μ’αρέσει να μη λέω πολλά» και «Ασημένια Σφίγγα» τοποθετημένα στην αρχή ,στη μέση και στο τέλος της εμφάνισής τους αντίστοιχα. Προσωπικά ήταν η πρώτη μου επαφή με τα Υπόγεια Ρεύματα σε συναυλία και αν και η εντύπωση μου είχε καθαρά θετικό πρόσημο, πιστεύω ότι σε συνθήκες με όρθιους θεατές και χωρίς αναλόγια επί σκηνής, η απόδοση της μπάντας από υπέροχη θα γινόταν θριαμβευτική.
