“The Falling Tide” είναι το όνομα της καινούργιας δημιουργίας της black metal μπάντας, του Αυστραλού D., που ακούει στο όνομα Woods of Desolation. Με πάνω από 15 έτη στη πλάτη τους και διάφορες μικρές κυκλοφορίες, φέρνουν σε λίγες μέρες (9 Δεκεμβρίου, Season of Mist) στο φως την τέταρτη ολοκληρωμένη τους δουλειά. Το “The Falling Tide” έρχεται σαν φυσική συνέχεια του προηγούμενου δίσκου “As The Stars” και η εξέλιξη της μπάντας δεν έχει σταματήσει, χωρίς όμως να φεύγει από την βάση της.
Δεν έχουν αλλάξει ιδίωμα, και παραμένουν πιστοί στον depressive black metal ήχο τους, αλλά έχουν εμπλουτίσει ακόμα περισσότερο τις συνθέσεις τους με στοιχεία post και shoegaze, κάτι που είχε ξεκινήσει από τον προηγούμενο δίσκο τους “As The Stars” και συνεχίζει και τώρα 8 χρόνια μετά. Προσωπικά, σε σχέση με το “As The Stars”, θεωρώ το “The Falling Tide” καλύτερο δίσκο συνολικά (βέβαια το As The Stars έχει μέσα και το “Anamnesis” που και ξεφεύγει πολύ από τον -μέχρι τότε- ήχο τους και είναι και κομματάρα). Οι επιρροές αυτές έχουν ζυμωθεί σε μεγαλύτερο βαθμό στο μυαλό του D. και αυτό φαίνεται στο μουσικό αποτέλεσμα που παράγει σε αυτή τη κυκλοφορία.
Για παράδειγμα το “Far From Here” που ανοίγει τον δίσκο είναι πιο κοντά στον γνώριμο ήχο των WoD και θυμίζει λίγο “Torn Beyond Reason”, που προσωπικά θεωρώ ότι είναι ο καλύτερος δίσκος της μπάντας και αμφιβάλω αν θα καταφέρουν να τον ξεπεράσουν ποτέ, αλλά οκ γούστα είναι αυτά.
Στο κομμάτι που ακολουθεί, και ονομάζεται “Beneath a Sea of Stars”, ακούμε ξεκάθαρα επιρροές από Deafheaven περιόδου Roads to Judah κάτι που μόνο κακό δεν είναι.
Διάσπαρτα μέσα στο “The Falling Tide παρατηρώ” και στιγμές χαρμολύπης, και αυτό όντως είναι μια διαφοροποίηση σε σχέση με την προηγούμενη εποχή της μπάντας -μέχρι και το Torn Beyond Reason- αλλά και με το As The Stars, στιγμές στις οποίες στο μυαλό μου έρχονται και οι Lantlos της “.neon” εποχής.
Συνολικά, το “The Falling Tide”, είναι ένα άλμπουμ που ανεβαίνει ένα σκαλί πιο πάνω από το As The Stars και δικαιολογημένα κιόλας. Ακόμα και η αλλαγή στο πως “δίνει” τα φωνητικά του ο D. σε συνδυασμό με την παραγωγή τους είναι επίσης ένα κομμάτι εξέλιξης που είναι τόσο καλά εναρμονισμένο με τις συνθέσεις που προσθέτει ένα επίπεδο παραπάνω σαν άλλο κερασάκι σε τούρτα.
Το μόνο παράπονο που έχω είναι σε σχέση με τις συνεργασίες του D. ακόμα και από το προηγούμενο άλμπουμ των WoD. Δεν μπορεί αν βρει άλλον ντράμερ άραγε…Τέλος πάντων…
