Οι Wolves In The Throne Room είναι συγκλονιστική μπάντα. Αν κι η προσέλευση του κόσμου το βράδυ της Παρασκευής στο venue της Λιοσίων ήταν φανερά απογοητευτική, οι αμερικανοί κατάφεραν να μας χαρίσουν μια αξέχαστη εμπειρία, που δύσκολα θα ξεπεράσουμε.
Ανταπόκριση: Πάνος Παναγιωτόπουλος / Φωτογραφίες: Δανάη Φωκίου
Με τους Caelestia να ακυρώνουν την τελευταία στιγμή την εμφάνιση τους, οι νεοφώτιστοι Decipher ανέλαβαν να προετοιμάσουν το έδαφος κερδίζοντας στα σίγουρα τις εντυπώσεις. Αν και αρχικά το black (με ολίγη από death) metal που υπηρετούν έδειχνε κατά τόπους να στερείται ουσίας, κατάφεραν άμεσα να μας συντονίσουν και να μας κάνουν να αναθεωρήσουμε. Παρουσιάζοντας μας υλικό από το ακυκλοφόρητο πρώτο τους album, οι Decipher στάθηκαν με θάρρος επάνω στη σκηνή, αποδεικνύοντας πως αυτό που κάνουν το γουστάρουν και το έχουν δουλέψει πολύ. Χωρίς να έχουν να ζηλέψουν τίποτα από μπάντες με μεγαλύτερη συναυλιακή εμπειρία, οι τύποι έδειχναν ακομπλεξάριστοι, προβαρισμένοι, έτοιμοι για τα πάντα. Αν έκαναν λαθάκια, δεν πήραμε χαμπάρι. Και το κεφάλι μας κουνήσαμε, και ζεστά τους χειροκροτήσαμε. Αναμένουμε με ενδιαφέρον το επόμενο τους βήμα.
Χωρίς πολλές καθυστερήσεις, με τα τελετουργικά ματζούνια να καίνε ήδη στο πλάι της σκηνής, τα αδέρφια Weaver παρέα με τους session live μουσικούς τους (μπάσο/τύμπανα), εμφανίστηκαν σχεδόν ταπεινά μπροστά μας πιάνοντας αμέσως δουλειά. Πλήρως συντονισμένοι με το υλικό της δισκογραφίας τους, οι αμερικανοί για σχεδόν μιάμιση ώρα μας ταξίδεψαν στο σκοτεινό και μυστικιστικό σύμπαν της ακραίας μουσικής τους, αφήνοντας μας για μια ακόμη φορά σοκαρισμένους. Χωρίς ίχνος υπερβολής, η αψεγάδιαστη απόδοση των Wolves In The Throne Room, με σύμμαχο τον εξαιρετικό ήχο μας χάρισε μνήμες που σπάνια συναντούμε στα μέρη μας. Αυτό φυσικά δε θα έλεγε τίποτα, αν οι συνθέσεις τους δεν ήταν το ίδιο εντυπωσιακές.
Aκούσαμε τα “Born From The Serpent’s Eye” και “Angrboda” από το εκπληκτικό «Thrice Woven» του 2017 -του οποίου τη συνέχεια περιμένουμε με ανυπομονησία-, καθώς και τα υπέροχα “Queen Of The Borrowed Light” και “Prayer of Transformation” σε ασύλληπτα παθιασμένες αποδόσεις. Όσο για το τέλος, τα 18 (και βάλε) λεπτά του “I Will Lay Down My Bones Among the Rocks and Roots” μας καθήλωσαν και μας σημάδεψαν μια για πάντα. Όσοι ήταν εκεί μάλλον θα συμφωνήσουν. Για τους WITTR τα λόγια είναι πλέον περιττά. Το ήδη υψηλό live performance επίπεδο που έχουν επιβάλλει για την μουσική τους, δείχνει να μη τους αρκεί. Κάθε φορά θα παθαίνουμε την πλάκα μας και θα ζητάμε κι άλλο.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ ΕΔΩ