To ημερολόγιο έδειχνε 21/05/2005 και η καριέρα των Wig Wam θα άλλαζε ολοκληρωτικά μετά από εκείνο το βράδυ του τελικού Eurovision στο Κίεβο. Το υπερβολικά catchy “In My Dreams” τερμάτισε στην 9η θέση, και overnight τους έκανε stars στη χώρα τους, μένοντας για 3 εβδομάδες στο Νο1 των Νορβηγικών charts. Τα πρώτα 2 άλμπουμ της μπάντας συνέχισαν αυτή την ανοδική πορεία, όμως μετά δεν μπόρεσαν να τα ακολουθήσουν και αναπόφευκτα ξεκίνησε η πτώση, μέχρι που το 2014 ανακοίνωσαν τη διάλυσή τους.
Επανενώθηκαν στα τέλη του 2019 με ανακοινώσεις για εμφανίσεις σε καλοκαιρινά φεστιβάλ το 2020, αλλά το φοβερό timing με τη σύγχρονη κατάσταση προφανώς χάλασε τα σχέδιά τους. Χωρίς να το βάζουν κάτω, τέλη Ιανουαρίου κυκλοφόρησαν τον 5ο τους δίσκο με τον πρωτότυπο τίτλο Never Say Die μέσω της Frontiers Records. Παρότι όμως το ομώνυμο, εναρκτήριο κομμάτι φέρνει στα παλιά υπερ-κολλητικά hits τους και δίνει ελπίδες, το σύνολο απογοητεύει. Μπορεί να έχει πολύ καλύτερη παραγωγή από τα budget-sounding πρώτα album, μπορεί να έχει προωθηθεί αρκετά στους Melodic Hard Rock κύκλους (παίρνοντας και κάποιες απoθεωτικές κριτικές…), αλλά λείπει το songwriting. Οι Wig Wam στην προσπάθειά τους να ξεχωρίσουν από το σύνολο, δεν είχαν ποτέ σαν όπλο την εμφάνιση, την τεχνική, την πρωτοτυπία, είχαν όμως σε κάθε δίσκο 5-6 κομμάτια τόσο πιασάρικα που θα μπορούσαν να ερμηνευτούν με την ίδια ευκολία από την Δ. Βανδή μέχρι τον Meatloaf, και με μια ακρόαση να σου κολλήσουν στο μυαλό σε ενοχλητικό βαθμό. Εδώ αυτά τα κομμάτια λείπουν, και δεν μπορεί να τα αντικαταστήσει ούτε η ψεύτικη σοβαροφάνεια και ωριμότητα του “Silver Lining”, ούτε η instrumental προσπάθεια στο “Northbound”, και σίγουρα δεν μπορούν να τα αντικαταστήσουν οι στίχοι που σε σημεία νομίζεις πως είναι 100% γραμμένοι στο rhymezone.
Ο καλλιτέχνης πρέπει πάντα να κάνει αυτό που θέλει στις κυκλοφορίες του, και να μην συμβιβάζεται. Αλλά είναι κρίμα να μην υπάρχει η αντίληψη να σε σώσει όταν βάζεις τρικλοποδιά στον ίδιο σου τον εαυτό. Sorry guys, για φέτος προτιμώ Jaja Ding Dong.