Άλλη μία φορά η αγαπημένη μου μέρα για live, η Κυριακή, φάνηκε αρκετά γενναιόδωρη απέναντι μου, χαρίζοντας μου ένα θαυμάσιο – και λίγο διαφορετικό για τα γούστα μου – θέαμα. Με την βροχή και το κρύο να έχουν κάνει επιτέλους αισθητή την παρουσία τους, οι πύλες του Temple άνοιξαν με μία μικρή καθυστέρηση, γύρω στις οχτώ και μισή.
Ανταπόκριση: Γιώργος Ξιφαράς / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Πρώτοι έκαναν την εμφάνιση τους επί σκηνής οι ενθουσιώδεις Upon Revival. Τα περίπου σαράντα λεπτά που είχαν στην διάθεση τους ώστε να μας παρουσιάσουν την καλλιτεχνική τους άποψη, ήταν αρκετά για συμπεράσματα. Αρχικά πράγματι έχουν ταλέντο, το αρκετά ενδιαφέρον EP “Epiphany” που έχουν κυκλοφορήσει το έπαιξαν όλο και πολύ καλά μάλιστα. Όπως και το κομμάτι που ακούσαμε από τον επερχόμενο πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο άξιζε της προσοχής μας. Σκηνικά όμως είχαν χτυπητές αδυναμίες, καθώς παρουσιάστηκαν εντελώς ασύνδετοι και χωρίς καμία ισορροπία. Όσο η τραγουδίστρια του σχήματος προσπαθούσε να αναπληρώσει την έλλειψη ενέργειας που υπήρχε σε άλλα μέλη, τόσο πιο έντονη γινόταν αυτή η απουσία. Σαφώς η εμφάνιση τους είχε σημεία που υστέρησε, αλλά αυτό που έμεινε στο τέλος είναι ότι έχουν μεγάλα περιθώρια βελτίωσης και στην φάση που βρίσκονται, αυτό είναι που μετράει, το potential.
Η συνέχεια ανήκε στους μεσαιωνικής αισθητικής Enemy of Reality. Η τετράδα, με αιχμή του δόρατος την φανταστική (ή μοναδική ή φανταστικά μοναδική) φωνή της Ηλιάνας Τσακιράκη, μπορώ να πω ότι με έκανε να αναθεωρήσω αρκετά πράγματα. Γενικά φημίζομαι νομίζω για την αντιπάθεια μου προς τις female fronted μπάντες, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν γίνεται να μην τους αποδώσω τα εύσημα. Καθηλωτική και πολύ γεμάτη παρουσία, παρ’ότι εμφανίστηκαν λίγοι αριθμητικά, αυτός δεν τους εμπόδισε στο παραμικρό να μας προσφέρουν μία υπερπλήρης εμφάνιση. Το ακραίο συμφωνικό metal που παίζουν είναι πάρα πολύ υψηλού επιπέδου, θα έλεγα ότι δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα ξένες μπάντες, όπως επίσης η φοβερή αντίθεση που δημιουργούν τα υπέροχα υψίφωνα φωνητικά εναλλασσόμενα με τα brutal.
Πλέον είχε φτάσει η στιγμή για τα τιμώμενα πρόσωπα της βραδιάς, τους Αμερικάνους While Heaven Wept. Οι WHW αποτελεί μία από τις μπάντες που ενώ πειραματίστηκε αρκετά με τον ήχο της, πέτυχε να μην απογοητεύσει ποτέ κανέναν. Μπορεί για τα σχεδόν τριάντα χρόνια ύπαρξης του οι πέντε κυκλοφορίες να ακούγονται λίγες, όμως είναι αξιοθαύμαστο το πόσο υψηλού επιπέδου είναι όλες τους. Βλέποντας τους επί σκηνής μου προκαλούσε θλίψη η σκέψη ότι αυτή είναι η τελευταία φόρα, καθώς πρόκειται για μία μπάντα που απέδειξε και live το μέγεθος της. Παίζοντας κομμάτια από όλες τους τις εποχές δεν άφησαν κανέναν παραπονεμένο, αποδίδοντας εκπληκτικά στις σχεδόν δύο ώρες που βρέθηκαν στο σανίδι! Άνοιξαν την συναυλία τους παίζοντας συνθέσεις από την εκπληκτική τελευταία τους δουλειά, “Suspended at Aphelion”, η οποία αγκαλιάστηκε με ενθουσιασμό από το Αθηναϊκό κοινό και με την βραδιά να κορυφώνεται με γεωμετρική πρόοδο, ακολούθησε το “Vast Oceans Lachrymose”, για να φτάσουμε στο αποκορύφωμα και το αξεπέραστο “Of Empires Forlorn”, κατά την διάρκεια του οποίου ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού αυτοί που δεν τραγούδησαν. Παραπονεμένοι δεν έμειναν ούτε οι πρωτοδισκάκιδες αφού ακούσαμε και το “Τhus With Kiss I Die” από το κλασικό πλέον, “Sorrow of the Angels”.
Η ερμηνεία του Rain Irving ήταν κάτι παραπάνω από θελκτική, αφού τόσο τα τραγούδια που είχαν ηχογραφηθεί εξ αρχής με την φωνή του, όσο και αυτά που είχαν πρωτοτραγουδιστεί από τον Tom Phillips, τα είπε υπέροχα και πραγματικά με την καρδιά. Αν ο Rain δεν μπορούσε να κρύψει την χαρά για αυτό που λάμβανε χώρα στο Temple, φωτογραφίζοντας συνεχώς το κοινό, ο ιθύνουν νους της μπάντας Tom Phillips δεν μπόρεσε να κρύψει στην συγκίνηση του. Όμως ούτε η “Αθήνα, καλύτερο κοινό του κόσμου”, κατάφερε να κρύψει την αγάπη της για τους doom metallers, στους οποίους προσέφερε ένα από από τα πιο ζεστά και μακρά σε διάρκεια χειροκροτήματα που θυμάμαι σε σε συναυλία.
Έτσι το τέλος της βραδιάς με βρήκε ανάμεικτα συναισθήματα, από την μία χαρά χαρά και ευτυχία για αυτό που μόλις είχα απολαύσει και από την άλλη μελαγχολία γιατί ήξερα ότι ήταν η τελευταία φορά. Δεν είναι λίγοι οι μουσικοί που έχουν πάρει πίσω μία τέτοια απόφαση, εύχομαι λοιπόν από καρδιάς, να ισχύσει το ίδιο και στην περίπτωση του Tom. Θα κλείσω με κάτι που μου είπε κατ’ιδίαν: “It was made great between the synergy of the musicians and the audience for sure… Τοgether we made this magic… Τhank you for being a part of the greatest show in 29 years…”