Το πολλά υποσχόμενο Σαββατόβραδο μας στέλνει στην ήρεμη και γραφική γειτονιά του Ψυρρή και στο γεμάτο μουσική ιστορία αγαπημένο μας στέκι, το Mo Better.
Aνταπόκριση: Κική Ηλιάδου
Φτάνοντας στο χώρο, αγκαλιάζομαι από κάποιους γνωστούς και φίλους, που μοιάζουν όλοι τους μια παρέα. Κοινό και μουσικοί κινούνται μέσα – έξω μεταφέροντας κάποια μπύρα ή ποτό τσουγκρίζοντας εις υγείαν. Βλέπω κάποια cocktail ανάμεσά τους. Καλοκαιράκι σκέφτομαι όντως και επιτέλους, welcome!
Το “Russian Romance” θα προλογήσει την Emi Path. Μαζί της τα πλήκτρα της, το υπέροχο βιολί, το μπάσο, η κιθάρα και τα drums που την συνοδεύουν στο δίσκο αλλά και στα live της. Και μια και μιλήσαμε για δίσκο, καλοάκουστος! Το release έχει την τύχη να συμπίμπτει με την ημερομηνία της εμφάνισής τους και η ατμόσφαιρα περιπαίζει εορταστικά. Αργά και συρτά riffs ξεσπούν και ενδυναμώνουν στην πορεία. Μ’ αρέσει η δυναμική τους. Θαρρείς πως προσδίδουν ρυθμό και ταχύτητα στην ανατριχίλα, όταν υπάρχουν σημεία που τα σπάνε θριαμβευτικά. Η γραμμή τους κυκλική και χρωματιστή. Το συναίσθημα εξωτερικεύεται. Η δύναμη πιάνεται εκφραστικά στα φωνητικά και μεταδίδεται με τον ήχο από τους υπόλοιπους.
Σαφώς ανεβασμένοι μου φάνηκαν οι The Randen από πέρισυ που τους είχα δει τελευταία φορά. Κάποια ωραία κιθαριστικά σολάκια επιμένουν πως έχουν κάτι παραπάνω να μας πουν, άσχετα αν ακόμα δεν είναι προφανές. Τους ευχαριστιέμαι σε τραγούδια σαν το “Brother”, καθώς και στις αλλαγές του ύφους που δίνουν οι στρογγυλές μπαγκέτες ή προσδίδει το ντέφι στα τύμπανα. Το μπάσο και πάλι θα βγει ασπροπρόσωπο. Μας παρουσίασαν και κάποια δείγματα από τον καινούριο δίσκο που αναμένουμε με περισσότερο beat–άτο rock n’ roll ενδιαφέρον. “Keep On Rockin’ In The Free World” η διασκευή του τέλους. Μα για να πω την αλήθεια μου, μου έλειψε η φυσαρμόνικα.
Η συνέχεια επιφυλάσσει εκτός από τρεις κιθάρες και μία τύπισσα για τα συμπληρωματικά φωνητικά, από τις πρώτες εμφανίσεις της με το σχήμα των υπέροχων εν ολίγοις The Rosewood Brothers. Blues κυρίες και κύριοι όπως πρέπει να είναι εν έτη 2017! Γεμάτος ο ήχος και ολοκάθαρος, πολύ groov – άτο το κλίμα και ψυχεδελική η χροιά. Περίεργος και επιτυχημένος ο συνδυασμός ειδικά όταν ενισχύεται με μαράκες, ντέφι και φυσαρμόνικα. Το υλικό που μας παρουσίασαν ήταν φρεσκότατο και παρμένο από τον ανερχόμενο δίσκο. Και ναι αξίζει ακόμη παραπάνω στην ανταπόκριση. Όταν κάτι μου αρέσει πολύ, δε βρίσκω λόγια να το περιγράψω, φάση. Ροκιά man πάντως for sure.
Το live μπορεί να έλαβε τέλος μα η βραδιά όχι. Όλοι μας συνεχίζουμε την κουβέντα και τα χορευτικά τελικά μέχρι πρωίας με τις επιλογές του Δαλιάνη στα decks. Μια πανέμορφη νύχτα που μπορεί να τέλειωσε το Σάββατο αλλά υπόσχεται ένα νέο ραντεβού, αυτό της Κυριακής.
Λίγες ώρες έμειναν να χαρούμε τη δεύτερη μέρα του φεστιβάλ και όλα είναι έτοιμα και στη θέση τους για αυτό. Η βροχή μας θύμισε πως η γη διψάει ακόμη και το καλοκαίρι και οι ουρανοί ανοίγουν για να την ευχαριστήσουν. Και από τη γυάλινη οροφή του Mo Better η θέαση είναι καταπληκτική. Ο τελικός του μπάσκετ επίσης μας άφησε σχεδόν αδιάφορους αφού προτιμήσαμε να παραβρεθούμε σε ένα εγχώριο live από το να την περάσουμε μέσα.
Κάπως έτσι οι Tension Horror σφύριξαν την έναρξη. Ένα τρίο που ναι μεν θέλει δουλίτσα, μα rock–άρει δυνατά. Γυναικεία τα φωνητικά, γλυκά και ζεστά που έρχονται σε αντίθεση με τις στριγκλιές του μπάσου και τα τσιριχτικά σολάκια της κιθάρας και αυτό είναι το μυστικό που θα πρέπει να εξελιχθεί για να κάνουν τη διαφορά. Punk – οειδή η υφή, σε κάνει να γουστάρεις. Πέντε είναι τα τραγούδια που μας χάρισαν και η πληροφορία τα περιλαμβάνει σε μελλοντικό EP (κάποια από αυτά) ή αν τα καταφέρουν τελικά σε ένα LP. Τους ευχόμαστε τα καλύτερα!
“Just for a little, just for a while” μεταφερόμαστε σε πιο avant garde post μονοπάτια. Οι Blame Canada βρίσκονται επί σκηνής και μας ταξιδεύουν χωρίς φόβο από τη μία στις εσωτερικές τους ανησυχίες και από την άλλη εκτός πόλης. Τα τύμπανα είναι προσεγμένα, οι κιθάρες διαφορετικές ενώ συναδελφικές, το μπάσο στιβαρό, το αποτέλεσμα λειτουργικό. Κάποια παλαμάκια γεμίζουν ρυθμό τα κενά στα τραγούδια, μία “Venus In Furs” στα δικά τους μέτρα και σταθμά και ένα εξαιρετικό ορχηστρικό “Be” θα μας ξύσουν τις πληγές. Η μεταμφίεση δεν μπορεί πια να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της και τολμάει να το πει ξεκάθαρα “that’s the city we love to hate”. Νομίζω πως είναι αρκετά δεμένοι και συνειδητοποιημένοι πλέον σε αυτό που έχουν να δώσουν και έτσι το focus τους μπορεί και αποδίδει τους πρώτους καρπούς.
Οι Low Gravity είναι ένα σχήμα από το παρελθόν που απαρτίζεται από σπουδαίους μουσικούς, κάτι το οποίο αντιλαμβάνεσαι από τις πρώτες κιόλας συγχορδίες. Παίζουν μουσική για μουσικούς. Δύσκολη μα μοναδική. Πολύ groov – άτοι, με επικές αλλαγές και εξωτικές αναφορές, σε φάσεις blues – άρουν και άλλοτε jazz jam – μάρουν. Τα synths λειτουργούν απίστευτα θετικά όταν η κιθάρα σολάρει σχεδόν ασταμάτητα, το μπάσο κρατάει τα μπόσικα και τα drums επαναστατούν. Η επανασύνδεσή τους είναι μάλλον γεγονός και αυτό μας χαροποιεί ιδιαίτερα. Το set αν και κράτησε αρκετά, δεν κούρασε σε καμία περίπτωση, ίσα – ίσα που όσο το τραβούσαν, τόσο τους χαζεύαμε. Παιδιά, είστε παικτρόνια πραγματικά!
Για να ολοκληρωθούμε λοιπόν για το διήμερο, τι καλύτερο από το φρέσκο αίμα που κυλάει στους The Wrinkled Suits. Ναι, είναι νέοι και rock ‘n’ roll! Γεμάτοι ενέργεια αν και τρεις, βγάζουν δουλειά για τέσσερις (να μην πω πέντε και γίνω υπερβολική). Τρελό το μπάσο βοηθάει και στα φωνητικά, εντελώς μάχιμα τα drums, ταλεντάκι όπως έχουμε πει o frontman που δεν τα πάει καθόλου άσχημα ούτε στα κιθαριστικά, ούτε στα φωνητικά μέρη αν και ταυτόχρονα. Τα κομμάτια είναι γρήγορα και μικρά, γεγονός που σε κρατάει σε εγρήγορση. Οι ρυθμοί σου εγγυώνται ευχαρίστηση και το σύνολο σε κάνει να χορέψεις. Εύγε για άλλη μια φορά, καληνύχτα και εις το επανιδείν.
Αν και φωτογραφίες δεν έχουμε να σας παρουσιάσουμε, ελπίζω να σας μετέφερα μία κάποια εικόνα για το διήμερο που καλουποδέχεται το καλοκαίρι με πολλές μουσικές και όμορφο κόσμο σε ένα ιστορικό bar που αγαπά την εγχώρια μουσική σκηνή και την support–άρει. Ραντεβού στο επόμενο την ερχόμενη εβδομάδα λοιπόν…
