Για τους περισσότερους, η σχέση που έχει η μουσική των Aμερικανών Weezer με την χώρα μας, περιορίστηκε στα singles “Say It Ain’t So” και “Buddy Holly” από το επιτυχημένο τους “Blue Album” του 1994. Παρ΄όλα αυτά, εκτός συνόρων, η φρενίτιδα της εποχής και οι απεγνωσμένες προσπάθειες να βρεθούν μπάντες αντίστοιχες στον γνώριμο ήχο των Nirvana, οδήγησε τους Weezer στην επιτυχία. Οι τότε ταμπέλες τους ήθελαν πρωτοπόρους του κολεγιακού rock, με τους τρείς πρώτους δίσκους τους να χτυπάνε με μανία τις κορυφές των αμερικανικών charts. Έκτοτε, έχουν καταφέρει να κυκλοφορήσουν άλλα επτά αξιοπρεπή albums, με πιο πρόσφατη δουλειά τους το ολόφρεσκο “White Album”.
Επιστρέφοντας στις καλές συνταγές του παρελθόντος, αυτός ο δίσκος αποτελείται σχεδόν εξ’ ολοκλήρου από singles που μπορούν να κερδίσουν εκ νέου την αναγνωσιμότητα που για αρκετά χρόνια είχε περιοριστεί μόνο στους οπαδούς τους. Από το εναρκτήριο “California Kids” έως και το εξαιρετικό “Endless Bummer” του τέλους, οι Weezer επιστρέφουν δυναμικά στον indie / pop punk ήχο που τους καθιέρωσε. Χωρίς απολύτως κανένα σκαμπανέβασμα στην ποιότητα των συνθέσεων, και με ένα concept προφανώς αφιερωμένο στις ακτές της California, το “White Album” σε κρατάει από την αρχή μέχρι το τέλος του.
Παρά το γεγονός ότι οι Weezer εξακολουθούν να γράφουν τη μουσική που γεμίζει γήπεδα, το μοναδικό μειονέκτημα αυτής της κυκλοφορίας, είναι πως δύσκολα θα αποφασίσεις να ασχοληθείς με αυτού του είδος τον ήχο. Τον έχεις ξεπεράσει εδώ και μια δεκαετία, και μάλλον πάς για άλλα. Αν όμως τύχει και του δώσεις την ευκαιρία του, θα τα περάσεις μια χαρά. Από την άλλη, αν είσαι ο τύπος που ακόμη λογαριάζεις τη μουσική τους, ήρθε η ώρα να αρχίσεις να το παινεύεσαι και να μην ντρέπεσαι γι αυτό.