Μία από τις πιο σταθερά ποιοτικές μπάντες της black metal σκηνής της τελευταίας εικοσαετίας επέστρεψε. Ο λόγος για τους Watain, οι οποίοι μας παρουσιάζουν την έβδομη ολοκληρωμένη τους δουλειά, τέσσερα χρόνια μετά το “Trident Wolf Eclipse”. Καινούριος δίσκος για τους Σουηδούς και καινούρια εταιρία, μιας και πλέον ανήκουν στο δυναμικό της Nuclear Blast. Και όπως ήταν αναμενόμενο έκαναν ποδαρικό με τον καλύτερο τρόπο, μιας και μιλάμε για άλλη μία εξαιρετική κυκλοφορία από το συγκρότημα. Μπορεί να μην πιάνει στην κορυφή το Lawless Darkness, σίγουρα όμως το συναντάμε κάπου εκεί κοντά.
Στο The Agony & Ecstasy of Watain, λοιπόν, οι Watain σου προσφέρουν απλόχερα όλα όσα περιμένεις να ακούσεις από εκείνους. Από την μία έχουμε έναν ήχο κατάμαυρο, γρήγορες ταχύτητες που κάνουν την κατάσταση εξουθενωτική, καταστροφικά blast beats από την μηχανή Hakan Jonsson, απειλητικά στακάτα riffs από τον Pelle Forsberg και τα γνωστά εφιαλτικά φωνητικά από τον Erik Danielsson. Από την άλλη πλευρά το τοπίο συμπληρώνεται με αρκετά mid-tempo περάσματα, με μια στοιχειωμένη και σατανική ατμόσφαιρα που πνέει σε μόνιμη βάση και ανατριχιαστικές μελωδίες που σε σημεία θα σου φέρουν στο μυαλό κάτι από Emperor και Dissection (π.χ. “Black Cunt”, “Leper’s Grace”).
Άλλο ένα στοιχείο που δίνει ακόμα περισσότερη δυναμικότητα και σε κάνει να δεις με άλλο μάτι τον δίσκο είναι ότι ηχογραφήθηκε ζωντανά. Αυτό είναι κάτι που το επιχείρησαν για πρώτη φορά και από ό,τι μαρτυράει το τελικό αποτέλεσμα τους βγήκε σε καλό. Για πενήντα λεπτά νιώθεις στο πετσί σου την ένταση, τον ηλεκτρισμό και την ωμότητα του live, ενώ μέσα σε αυτό έρχεται να προστεθεί και η μίξη/παραγωγή που δεν αφήνει τίποτα να πάει χαμένο, ακόμα και όταν τα κομμάτια γίνονται τελείως χαοτικά.
Και όταν μιλάμε για χάος, το εναρκτήριο τραγούδι “Ecstasies In Night Infinite” αποτελεί το τέλειο παράδειγμα. Ο καλύτερος τρόπος να ξεκινήσει ένα τέτοιο album. Διαβολικό κομμάτι, ακραίο με όλη την σημασία της λέξης, που προσφέρει την κατάλληλη κλιμάκωση πριν φτάσει στην κτηνωδία του φινάλε. Άλλες συνθέσεις που προσωπικά τις έλιωσα στο repeat είναι το “Funeral Winter” που αποτελεί με διαφορά την πιο κλασική Watain στιγμή του δίσκου, το μελωδικό “Serimosa”, το σινεματικό “We Remain” με την gothic αισθητική και τα spooky φωνητικά της Farida Lemouchi και το “Septentrion”, το οποίο κάλλιστα θα μπορούσε να ανήκει στους Wolves In the Throne Room του “Primordial Arcana”.
Οι Watain τα κατάφεραν ξανά, προσθέτοντας στην δισκογραφική τους φαρέτρα άλλη μία εξαιρετική κυκλοφορία. Στο The Agony & Ecstasy of Watain οι Σουηδοί κάνουν το επόμενο βήμα, διατηρώντας όμως αναλλοίωτη την μουσική τους ταυτότητα.
