Ο David DeFeis αποτελεί μια εξέχουσα προσωπικότητα στο χώρο του επικού heavy metal ήχου, πότε με τις καλές και πότε με τις κακές του στιγμές. Τα τελευταία χρόνια ουσιαστικά σηκώνει μόνος στους ώμους του το τεράστιο κεφάλαιο που ονομάζεται Virgin Steele σε μια πορεία που μάλλον έχει απογοητεύσει τους αναρίθμητους οπαδούς της μπάντας. Προσωπικά εδώ και μια εικοσαετία έχω να ασχοληθώ σοβαρά με το συγκρότημα, μιλάμε δηλαδή από την εποχή των “The House of Atreus” albums. Αν μάλιστα θυμηθώ την απογοητευτική εμφάνιση στο Up the Hammers Festival του 2016 και το στραπάτσο που είχαμε φάει με την κάκιστη απόδοση της μπάντας, μπορείτε να φανταστείτε πως βάζοντας να ακούσω το “The Passion of Dionysus” δεν ξεκινούσα και με τις καλύτερες σκέψεις και προϋποθέσεις.
Ο ίδιος ο DeFeis είχε δηλώσει πως με το νέο του πόνημα θα επέστρεφε στον κλασικό και αγαπημένο επικό και ταυτόχρονα λυρικό ήχο της μπάντας. Στο “The Passion of Dionysus” ασχολείται, λοιπόν, με τη δυαδικότητα: λευκό ή μαύρο, κόλαση ή παράδεισος, καλό ή κακό; Εδώ θα έρθω εγώ και θα ρωτήσω/συμπληρώσω: πετυχημένος ή αποτυχημένος δίσκος; Ενώ λοιπόν η προσπάθεια που έχει γίνει για επιστροφή στο ένδοξο παρελθόν της μπάντας είναι εμφανής, το αποτέλεσμα δεν τη δικαιώνει στο ελάχιστο. Η απαράδεκτη παραγωγή, ο κομπιουτεροποιημένος ήχος και τα κάκιστα προγραμματισμένα τύμπανα δεν αφήνουν να βγουν στην επιφάνεια οι όποιες ιδέες υφίστανται. Τα κομμάτια είναι τεράστια, με μέσο όρο τα 8 λεπτά, γίνονται γρήγορα κουραστικά και καταλήγουν να δημιουργούν ένα βαρετό αμάλγαμα μελωδικού και progressive ήχου. Ο DeFeis εξακολουθεί να χρησιμοποιεί παράξενα echoes στη φωνή του και το συνολικό αποτέλεσμα είναι άκρως υποτονικό και χωλαίνει. Θα πρέπει κάποιος να εμβαθύνει στο “The Passion of Dionysus” και να το ακούσει υπερβολικά πολλές φορές για να ανακαλύψει τα λίγα στοιχεία του λυρικού και υποβλητικού εκείνου ήχου των πάλαι ποτέ τεράστιων Virgin Steele. Θα το αντέξει όμως;
Αν περιμένατε να ακούσετε ένα δίσκο σαν τα “Noble Savage”, “Guardians of the Flame” ή ακόμη και το “Invictus” τότε δυστυχώς θα απογοητευθείτε. Μπορεί ο David DeFeis να είναι ένας τεράστιος μουσικός και να παραμένει ο αιώνιος έφηβος, όμως ο Διόνυσος τραβάει μεγάλο μαρτύριο με αυτό το δίσκο. Μαζί και όσοι δοκιμάσουν να τον ακούσουν μονομιάς. Αδύναμος, κουραστικός, επίπεδος, απογοητευτικός. Μια μεγάλη, χαμένη ευκαιρία.