Ο μακρινός Καναδάς, όσον αφορά τις μουσικές σχέσεις του με τον υπόλοιπο κόσμο, έχει αναδείξει καλλιτέχνες που λίγο έως πολύ είναι μετρημένοι στα δάχτυλα. Στη χώρα μας τουλάχιστον, πέρα από τις prog-rock εμμονές των τεράστιων Rush και των νεότερων Black Mountain, το μηδενιστικό punkrock των Propagandhi και τους σκληροπυρηνικούς Annihilator, η βασική και μαζικότερη επαφή με αυτό το σημείο του χάρτη ήταν κάπου στα τέλη των 90’s όταν η νεοσύστατη τότε Constellation Records ανέλαβε να μας αποκαλύψει μπάντες με μια νέα αντίληψη της μουσικής, με βασικότερη αυτών, την post-rock (ανερχόμενο είδος τότε) κολεκτίβα των Godspeed you! Black Emperor. Τα τελευταία χρόνια, μια φουρνιά από αξιόλογες μπάντες έχουν αρχίσει εκ νέου να κερδίζουν τις εντυπώσεις του ευρύτερου μουσικόφιλου κοινού, με αιχμή του δόρατος τους METZ, White Lung και Viet Cong. Τους πρώτους τους έχουμε απολαύσει ζωντανά εις διπλούν, τους δεύτερους μακάρι, και τους τρίτους είχαμε την ευκαιρία να τους παρακολουθήσουμε το βράδυ της Τετάρτης στη σκηνή του six d.o.g.s το οποίο άνοιγε τη μουσική αυλαία της σεζόν.
Ανταπόκριση: Πάνος Παναγιωτόπουλος / Φωτογραφίες: Αθηνά Παπαγιάννη (περισσότερες εδώ)
Σε συναυλίες στις αρχές του Σεπτέμβρη μπορείς να συναντήσεις αρκετές αντιξοότητες κι ατυχίες που μπορούν να κρίνουν αμετάκλητα την θετική ή αρνητική διάθεση της βραδιάς όπως π.χ η αφόρητη ζέστη, οι κουβέντες για το πώς τα περάσαμε το καλοκαίρι, τα κακά ανέκδοτα που μάθαμε στο κάμπινγκ και γενικώς αρκετό κόσμο που δεν μπορεί να μπει κλίμα και τρώει την ώρα του κάνοντας high–five με τους μαυρισμένους απ’ τον ήλιο κολλητούς, συζητώντας για τις εκλογές, γκόμενες, γκόμενους, το σύμπαν και τα πάντα. Στη σχεδόν γεμάτη πίστα της Αβραμιώτου, για κακή τύχη πολλών, τέθηκαν σε εφαρμογή όλα τα παραπάνω καθ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας.
Παρ’ όλα αυτά, οι Chickn που άνοιγαν τη βραδιά, στάθηκαν αντάξιοι των μουσικών προσδοκιών μας, αφού κατάφεραν με το συμπαγές και σχεδόν αλάνθαστο νέο-ψυχεδελικό set τους να κερδίσουν την προσοχή και το ζεστό χειροκρότημα του κόσμου, παρουσιάζοντας μας μουσικές από το αναμενόμενο ντεμπούτο τους. Χωρίς πολλά λόγια και αμηχανίες επί σκηνής, οι Chickn δείχνουν να γνωρίζουν καλά τις συνταγές του kraut-rock πειραματισμού και ελεγχόμενου θορύβου. Φήμες λένε ότι και στο φεστιβάλ της Δονούσας την προηγούμενη βδομάδα, τα κατάφεραν εξίσου εντυπωσιακά.
Το post–punk των επίτιμων Καναδών προσκεκλημένων της βραδιάς είχε δυστυχώς αρκετά τεχνικά προβλήματα εκ μέρους κυρίως του εξοπλισμού τους και μιας κεφαλής μπάσου η οποία εγκατέλειψε το κτίριο και ξαναγύρισε κάπου στα μέσα του set. Παρά το γεγονός ότι το ηχητικό αποτέλεσμα προς το κοινό δεν είχε ιδιαίτερα προβλήματα αφού όσα κομμάτια ακούστηκαν εκτελέστηκαν άψογα, τα μέλη των Viet Cong έδειχναν έναν κάποιο εκνευρισμό, τον οποίο κάλυπταν επαγγελματικά κάνοντας χιούμορ με τον κόσμο. Παρά τις τίμιες προσπάθειες του group και των καταιγιστικών ρυθμών του εντυπωσιακού drummer να επαναφέρουν την τάξη, όλο αυτό το πάρε-δώσε με τους τεχνικούς, δημιούργησε μια κάποια ανασφάλεια, με το κοινό να μην καταφέρνει -με ελάχιστες εξαιρέσεις- να μπει στο συναυλιακό κλίμα ούτε για μια στιγμή.
Ευτυχώς όμως, εκεί που πλέον νόμιζες ότι οι Viet Cong έχουν χάσει το παιχνίδι, ήρθε ο επίλογος του “Death”, που έβαλε τα πράγματα κάπως στη θέση τους, αποδεικνύοντας ότι με μια καλύτερη τύχη αυτή η εμφάνιση θα μπορούσε να είναι μία από της καλύτερες της σεζόν. Όπως και να χει πάντως το να βλέπεις μπάντες την κατάλληλη στιγμή είναι σημαντικό και οι Viet Cong δείχνουν να έχουν αρκετό μυαλό για να συνεχίσουν να είναι στον αφρό των πραγμάτων.
