Εντυπωσιασμένη από το νέο πόνημα του Γιάννη Βεσλεμέ, “Εξορκισμός”, η Κική Ηλιάδου ρωτάει όσα θα ήθελε να μάθει για την κυκλοφορία του δίσκου, αλλά και τη σκηνοθετική ιδιότητα του καλλιτέχνη.
Καλημέρα! Μαζί με το ‘τι κάνεις και πως είσαι’, να ρωτήσω αν υπάρχει κάποιο χρονικό διάστημα στην ημέρα, που νιώθεις περισσότερο δημιουργικός, συγκεντρωμένος ή αποδοτικός;
Ας πούμε πως μου αρέσει να δουλεύω το πρωί. Με καφέ και τσάι στοχευμένα πάνω σε κάτι που αρχίζει και τελειώνει μέσα σε μια μέρα, μια εβδομάδα, ένα μήνα.
Συγχαρητήρια για τον καινούριο σου δίσκο, ειλικρινά. Νομίζω πως πέτυχε να τραβήξει πολλών την προσοχή και να τρυπώσει στις συζητήσεις και τα ηχεία, παρά την μη εμπορική του, ηχητική διάσταση. Νιώθω πως φέρει πολλές αναλύσεις και σε πολλά επίπεδα. Κι αυτό, κατ’ εμέ, είναι σπουδαίο. Αποτέλεσε, λες, ένα είδος ‘εξορκισμού’ η κυκλοφορία του;
Συνήθως ξεκινώ από μια αφηρημένη αίσθηση που έχει φωλιάσει μέσα μου που με το χρόνο και τη δουλειά γίνεται κάτι πιο συγκεκριμένο. Στο μυαλό μου είναι ένας pop δίσκος, ένας δίσκος με τραγούδια που μπορούν να τραγουδηθούν. Είναι το τέλος ενός κύκλου που ξεκίνησε με τρία albums [“Apolithoma” (Invisible Inc 2021), “Pigeon Post Knossos” (Won Ton 2021), “The Well” (Macadam Mambo 2022)] που γυροφέρνουν γύρω από τη jazz, τη world και την ευρύτερη χορευτική ηλεκτρονική μουσική αλλά περιέχουν ελάχιστα τραγούδια (με τη παραδοσιακή έννοια). Ο “Εξορκισμός” έχει μόνο τραγούδια, είναι μια επιστροφή στην ελληνόφωνη “Πάρνηθα” (Sportex Audio 2013) φιλτραρισμένη μέσα από την εμπειρία των δίσκων που ανέφερα. Θα λεγα ότι οι άλλοι δίσκοι ξόρκισαν τον τραγουδοποιό μέσα μου που με τον “Εξορκισμό” επέστρεψε πάλι.
Ποια η σχέση του λαβύρινθου και του Μινώταυρου με τους μάγους της Λεωφόρου Κηφισίας και ένα κουκλί του Σατανά; Είναι όλα σχετικά, τελικά; Η φαντασία, καλλιεργείται; Απαντάς σε ότι θες και όπως νομίζεις.
Είναι οι χώροι και χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν στις ιστορίες του δίσκου. Είναι ένας δίσκος με μπαλάντες, με αφηγήσεις οι οποίες μετεωρίζονται μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου. Άλλες φορές της βοηθά το χιούμορ και άλλες ο τρόμος.
Bασική σου ιδιότητα, αυτή του σκηνοθέτη, σαν να φανερώνεται και στον μουσικό τρόπο γραφής σου. Είναι κομμάτι του εαυτού σου πιστεύεις; Ζεις δηλαδή, κατά κάποιον τρόπο, κινηματογραφικά, έχει διαμορφώσει την όλη σου οπτική, απέναντι στη ζωή ή αφορά περισσότερο την καλλιτεχνική σου ματιά και προσέγγιση;
Μπορεί να πεις πως όλα είναι σινεμά, ναι. Παρ’όλα αυτά, ζω σχετικά συμβατικά, απλά αφιερώνω όλο μου το χρόνο στη μουσική, στα γραπτά και στις ταινίες. Είναι η καθημερινότητα μου και ο βιοπορισμός μου. Είναι και απόδραση που έχει κάτι το μαγικό, έχει φυσικά και λάντζα και άχαρα και κουραστικά πράγματα να διαχειριστείς και πίκρες και καημούς. Αλλά είμαστε ανθεκτικά υλικά.
Δώσε μας λίγες πληροφορίες για την σύλληψη μέχρι και την υλοποίηση του δίσκου, για την συνδρομή του Γιώτη Παρασκευαϊδη, για τα όργανα και τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν, αλλά και για τις συνεργασίες με The Boy και Λεωνίδα Οικονόμου.
Ο Γιώτης είναι ο μιξέρ του δίσκου και παίζει τα περισσότερα όργανα πέρα από μένα. Μαζί με τον Αλέξανδρο και τον Λεωνίδα αποτελούν και τη live μπάντα μου. Έχουν συνδράμει και παικτικά και συνθετικά σε κάποια μουσικά μέρη. Ο δίσκος αυτός όπως και οι τρεις προηγούμενοι γράφτηκε μέσα στη καραντίνα. Όπως και στους προηγούμενους υπάρχει μια μίξη φυσικών και ηλεκτρονικών οργάνων, παλιών και νέων τεχνολογιών. Στο τέλος όλα μιξαρίστηκαν αναλογικά στο στούντιο AUX του Γιώτη και σφραγίστηκαν όπως γινόταν σωστά όλα τα παλιά χρόνια σε ένα Studer tape recorder. Είναι ένας δίσκος που εμπνέεται από το θάνατο και το στίγμα που έχει αφήσει στα τεχνουργήματα του παρελθόντος. Είτε πρόκειται για εμφανίσεις του στο black metal, στα καψουροτράγουδα, στα τελειωμένα ντίσκο, στις ταινίες τρόμου ή στα αφηγήματα του υπαρξιακού τρόμου.
Υπάρχει κάποιος-α, κάτι, που θα ήθελες να γνωρίσεις υπερβολικά;
Δε νομίζω.
Αποτελεί η τέχνη μία μορφή αντίδρασης, ακόμη και στο θάνατο;
Θέλουμε – δε θέλουμε.
Μία φράση ή διατύπωση που χρησιμοποιείς συχνά;
Έχει και λίγο πλάκα όλο αυτό.
Αν έπρεπε να διαλέξεις ένα μόνο, στιγμιότυπο – σκηνή – ταινία ή/και, κάποιο τραγούδι – album σου, ως δείγμα της τέχνης σου, με σκοπό να σταλεί… ας πούμε στο διάστημα, θα σου ήταν εύκολο να ξεχωρίσεις κάποιο και αν ναι, ποιο θα ήταν αυτό;
Φυσικά! Να στείλουμε τους Απόγονους.
Θα με ενδιέφερε ν’ ακούσω το προσωπικό σου όραμα. Σε όλη του την υπερβολή.
Θα σε απογοητεύσω μάλλον. Θέλω απλά να κάνω ταινίες και μουσική για όσο χρόνο μου απομένει.
