Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν. Στους υπόλοιπους θα συστηθώ: Με λένε Αναστασία, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου είναι ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης και σε αυτή την ανταπόκριση θα βάλω τα δυνατά μου να κάνω όσο πιο λίγο fangirling μπορώ.
Βράδυ Σαββάτου… με φόντο την Πλατεία Νερού (see what I did there?), λοιπόν, είδαμε κοινό κυριολεκτικά όλων των ηλικιών, φασαίους και μη, αλλά και κόσμο με μπλουζάκια Rotting Christ – γιατί οι ρίζες μας καμιά φορά είναι πιο σημαντικές – να μαζεύεται για να τιμήσει τον Βασίλη. Τον Βασίλη μου, τον Βασίλη τους, τον Βασίλη μας.
Ανταπόκριση / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (πλήρες photostory εδώ)
Ας μπούμε κατευθείαν στο ψητό: Καλεσμένοι του Βασίλη για αυτή τη συναυλία ήταν ο γνωστός βιρτουόζος κιθαρίστας Gus G. και ο Ronnie Romero. Αν δε σας λέει κάτι το όνομα του δεύτερου, πρόκειται για τη φωνή πίσω από τους Richie Blackmore’s Rainbow, το supergroup Elegant Weapons και, για τους φίλους της Eurovision, τους Intelligent Music Project. Οι διασκευές τους στα “Highway Star” (Deep Purple), “Kill The King” (Rainbow), “Mob Rules” και “War Pigs” (Black Sabbath) μεταξύ άλλων κατάφεραν και ξεσήκωσαν για περίπου μία ώρα τους λάτρεις του σκληρού ήχου και οι κιθαριστικές ικανότητες του Gus G., μαζί με τον ήλιο που σιγά σιγά υποχωρούσε, έκαναν όλο και περισσότερο κόσμο -που ίσως να μην είχε επαφή με τον εν λόγω μουσικό- να πλησιάσει τη σκηνή. Δε ξέρω αν ήταν η κατάλληλη επιλογή για opening act και μεταξύ μας δε ξέρω τι θα ταίριαζε περισσότερο, αλλά νομίζω ότι μουσικοί και τραγουδιστής άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις.
![](https://rockinathens.gr/wp-content/uploads/2024/07/gus1-πρωτη.jpg)
Τέταρτη φορά στους τελευταίους 10 μήνες που θα έβλεπα τον Βασίλη ζωντανά, οπότε ήξερα στο περίπου τι να περιμένω, καθώς το set του -αν και μικρότερο σε διάρκεια- δεν απείχε πολύ από αυτό που ακούσαμε στον εορτασμό των 50 του χρόνων στη δισκογραφία. Και μιας που μιλάμε για εορτασμό, να πω κάπου εδώ ότι πριν από λίγες ημέρες, ο κύριος Παπακωνσταντίνου, o αιώνιος έφηβος της καρδιάς μας, έκλεισε τα 74(!), γεγονός που με κάνει να ντρέπομαι αφού πέρασα τη μισή συναυλία καθιστή.
Και να η έναρξη λίγα λεπτά μετά τις 21:00 με το “Χαιρετίσματα” και η συνέχεια με το αυτοβιογραφικό “Σφεντόνα” και τα -δυστυχώς- πάντα επίκαιρα “Φοβάμαι” και “Μπουμ”. Ο Παπακωνσταντίνου ακούγεται αγέραστος, ερμηνεύει τα αγαπημένα μας κομμάτια με το ίδιο πάθος πάνω από 50 χρόνια τώρα και συγκινεί τους πάντες που τραγουδούν μαζί του τις “Μικρές Νοθείες”. Τα αφιερώματα στους αξεπέραστους Μάνο Λοΐζο και Νικόλα Άσιμο είναι απαραίτητα, όπως και το… ξελαρύγγιασμα μας στο δεύτερο μισό του “Πόρτο Ρίκο”. Για το “Ελλάς”, ο Βασίλης κάλεσε στη σκηνή τον Gus G. για μια ακραία εκτέλεση του κομματιού που είμαι σίγουρη ότι έκανε το Σταμάτη Μεσημέρη να χαμογελάσει από ψηλά.
![](https://rockinathens.gr/wp-content/uploads/2024/07/vasilis4.jpg)
Διάλειμμα για τις απαραίτητες ανάσες και το μικρόφωνο παίρνουν δύο από τους μουσικούς της μπάντας. Η Μαίρη Μπρόζη (βιολί) μας τραγουδάει “Dream On” (Aerosmith) και “Rock and Roll” (Led Zeppelin”), ενώ ο Απόστολος Μόσιος (κιθάρα), φοράει το παλαιστινιακό του μαντήλι για το “Zombie” (The Cranberries), τραγουδάει το “Billie Jean” του Michael Jackson πάνω στη μουσική του “Smells Like Teen Spirit” (Nirvana) και κλείνει με το “Θα τρελαθώ” από την προσωπική του δισκογραφία.
“Ο Μαύρος Γάτος” και ο Βασίλης εμφανίζεται ξανά στη σκηνή για το δεύτερο μέρος του set του. Πιτσιρίκια στις πλάτες των μπαμπάδων τους χορεύουν και τραγουδούν και το ξέφρενο αυτό πάρτυ που έχει στηθεί συνεχίζεται με το “Άσε Με Να Κάνω Λάθος”, με μόνο ένα μικρό “διάλειμμα” για ρομαντζάδα με το “Βράδυ Σαββάτου” και το “Πριν το τέλος”. Και λέω διάλειμμα γιατί όταν η εμφάνιση σου κλείνει εκρηκτικά με τα “Ο Στρατιώτης”, “Έφηβα Γεράκια” και “Σαπιοκάραβο”, τότε η νύχτα ξαναπαίρνει φωτιά για ακόμη μια φορά.
Ο Βασίλης μας απέδειξε και πάλι πως η ηλικία δεν έχει σημασία. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι όρεξη και αγάπη για αυτό που κάνεις και όσο συνεχίζει να ανεβαίνει στη σκηνή, εμείς θα είμαστε από κάτω και θα τον στηρίζουμε.
![](https://rockinathens.gr/wp-content/uploads/2024/07/vasilis12.jpg)