Μπορεί εκεί κοντά στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας όταν η -εκείνη την εποχή ακόμη κάτοικος Λονδίνου- τραγουδίστρια/τραγουδοποιός Vassilina κυκλοφόρησε το πρώτο της EP “In-Soma”, να μην ήταν ευνοϊκή η συγκυρία ώστε να υπάρξει κάποιος αντίκτυπος, όταν όμως περίπου τρία χρόνια αργότερα, μετά τις πρώτες καραντίνες και αφού είχε επιστρέψει στα πάτρια εδάφη, κυκλοφόρησε το ντεμπούτο άλμπουμ της “Fragments”, ίσως και μετά την μαζική αποδοχή μιας σκοτεινότερης σε θεματολογία , πιο εσωστρεφούς pop που έφερε η τεράστια επιτυχία του “When We All fall Asleep…” της Billie Eilish στο μεσοδιάστημα, από την πρώτη στιγμή που ανέβηκε στο διαδίκτυο το single-προπομπός του “Bad Omen”, διθυραμβικές κριτικές και hype ερχόντουσαν από όλες τις κατευθύνσεις, τόσο από την blogoσφαίρα, τον εξειδικευμένο μουσικό τύπο όσο και τα mainstream ΜΜΕ.
Και όχι αδίκως, καθώς η σκοτεινή, εναλλακτική pop της Vassilina, που ξεκινούσε από ατμοσφαιρική downtempo και ambient φτάνοντας μέχρι electro με industrial στοιχεία, δεν περιοριζόταν στο ένα και αυτό hit, αλλά στο σύνολο του άλμπουμ πετύχαινε αυτό που μια εποχή που προλάβαμε οι παλαιότεροι φάνταζε αδιανόητο. Μια εγχώρια καλλιτέχνης να μπορεί να σταθεί στα ίσα απέναντι σε οποιαδήποτε σύγχρονή της της διεθνούς σκηνής. Αν το “Fragments”, όντας μόλις ντεμπούτο, μπορούσαμε να πούμε ότι ανήγαγε την Vassilina σε μια πολλά υποσχόμενη για το μέλλον καλλιτέχνιδα, το νέο, δεύτερο άλμπουμ της “Femmeland”, που κυκλοφόρησε από την Inner Ear Records, έρχεται να δικαιώσει τον ντόρο που δημιουργήθηκε και να επικυρώσει τις θετικές αυτές εντυπώσεις.
Ακόμη πιο φιλόδοξο σε concept αυτή τη φορά, με θεματικό πυρήνα το δίπολο προσωπικού-συλλογικού, το ταξίδι αποδοχής και εναγκάλισης του εαυτού και αντιμετώπισης του τραύματος των θηλυκοτήτων, που δυστυχώς την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές παραμένει επίκαιρο με μια ακόμη γυναικοκτονία στην ειδησεογραφία, και εμφανώς εμπνευσμένη από την “Κίρκη” της Madeline Miller (συστήνεται ανεπιφύλακτα από τον γράφοντα), η Vassilina οραματίζεται ένα φιλόξενο προς κάθε θηλυκότητα νησί σαν της παρεξηγημένης κατά την συγγραφέα Ομηρικής χαρακτήρος, ένα safe space από την πατριαρχία και την τοξική αρρενωπότητα. Ταυτόχρονα όμως και πιο εξωστρεφές τελικά, κόντρα στον ελιτίστικο σνομπισμό απέναντι στην pop που μας χαρακτηρίζει εντός των συνόρων, αφού παρά τις σκοτεινές θεματικές και ηχητικές αποχρώσεις του, το “Femmeland” διαπνέει ένα πνεύμα αισιοδοξίας, αγάπης και αποδοχής.