Παρεξηγημένο το rap rock. Το ξεκίνησαν και το εξάπλωσαν ιδανικά οι Rage Against The Machine. Μετά βέβαια ήρθε το nü metal και κάποιες μπάντες του κύκλου εκείνου υιοθέτησαν αρκετά στοιχεία του, με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα και γι’ αυτό πλέον στις συνειδήσεις των εμπλεκομένων με τέτοιους ήχους, όταν ακούνε rap rock, ψιλοξυνίζουν τα μούτρα τους. Πάλι καλά που υπάρχουν ακόμα μπάντες που παίζουν το είδος σωστά, έχουν πάρει τα καλά και το εξελίσσουν προς τη σωστή κατεύθυνση. Μια τέτοια μπάντα είναι και οι Βαλβολίνη. Ξεκινώντας να παίζουν στον Πειραιά το ’17, κατάφεραν να βγάλουν το πρώτο τους EP Ξέρεις Ποιος Είμαι Εγώ το 2020 και το Διαταραχή που κυκλοφόρησε τον Οκτώβρη, είναι το ντεμπούτο album τους.
Μουσικά οι Βαλβολίνη παραμένουν πολύ κοντά στην παράδοση. Όπου παράδοση = RATM. Riffάρουν με βαρύ ήχο, απλές δομές και επιθετικά. Δεν ψάχνονται να κάνουν εξυπνάδες συνθετικά και κοιτάνε να εξυπηρετήσουν το σκοπό του κάθε κομματιού.
Ο ήχος τους είναι επίσης απλός και λιτός. “Τεράστια” τύμπανα, μπάσο μπροστά, κιθάρες “βρώμικες” όσο χρειάζεται. Πινελιές, όπως το whammy pedal που χρησιμοποιείται για 1-2 δευτερόλεπτα στο ”Ντόπα” είναι οι αδιαφιλονίκητες αποδείξεις ότι η κύρια επιρροή τους είναι οι Rage Against The Machine .
Στο rap part τώρα, ο m.c. της μπάντας διαλέγει κοινωνικοπολιτική και ενδοσκοπική θεματολογία για το περιεχόμενο των στίχων του. Έχει ξεκάθαρο επαναστατικό χαρακτήρα, καταπιάνεται με το παρόν, με το πώς το παρελθόν μας έχει φτάσει σ’ αυτήν την κατάσταση κοινωνικής σήψης και με το τι αποτελέσματα έχουν όλα αυτά στην ψυχική κατάσταση του ανθρώπου.
Το flow δεν είναι κάτι υπερτεχνικό. Κι αυτό εξυπηρετεί τον σκοπό. Ούτε αυξημένες ταχύτητες, ούτε odd μετρήματα. Ο rapper έχει πράγματα να πει και προτεραιότητά του είναι να γίνουν στον ακροατή κατανοητά και ξεκάθαρα και όχι να δειχθεί.
Ακούγοντας το Διαταραχή, γεννήθηκε μέσα μου μια αισιοδοξία, παρά το περιεχόμενο των στίχων, που μας υπενθυμίζουν πόσο σκατά είναι η κατάσταση. Το ότι το rap rock όχι μόνο υπάρχει, αλλά έχει και πληθωρική υπόσταση, ακόμα κι αν δεν υπάρχει αριθμητικά μεγάλη εκπροσώπηση, είναι πολύ ενθαρρυντικό, αρκεί να επικοινωνεί μηνύματα, σαν αυτά που προσπαθούν οι Βαλβολίνη να επικοινωνήσουν. Ένα είναι σίγουρο: αν γίνει ποτέ αυτό το αναθεματισμένο αντάρτικο πόλης, στα μεγάφωνα στους δρόμους της Αθήνας, πρέπει να παίζει και Βαλβολίνη, μεταξύ άλλων.
Στα καθαρά μουσικά τώρα, αν ποτέ αναρωτιόσουν πώς θα ήταν αν ο Βέβηλος και οι RATM κάνανε δίσκο μαζί, τότε άκου την Διαταραχή.
Βαθμολογία: 8/10