Η δισκογραφική πορεία των U2 τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια είχε να κάνει περισσότερο με αδιάφορους δίσκους των 2-3 ραδιοφωνικών singles (και κάποιων ελάχιστων καλά κρυμμένων καλών στιγμών που δεν ήταν αρκετές να σώνουν τη κατάσταση). Γενικότερα εκείνα τα χρόνια η μπάντα έμοιαζε περισσότερο σε μέσο προώθησης των δραστηριοτήτων και του προφίλ του Νταλάρα της υφηλίου (όπως θα έλεγε και ένας φίλος) που είχε υιοθετήσει ο Bono και οι προοπτικές για έναν αξιόλογο τουλάχιστον δίσκο μοιάζαν τουλάχιστον χλωμές. Ο 13ος δίσκος της μπάντας, “Songs Of Innocence”, ερχόταν για να δείξει αν αξίζει ν’ασχοληθεί κανείς δισκογραφικά με τους U2 η όχι.
Το πρώτο χαρακτηριστικό του “Songs Of Innocence” είναι η εξέλιξη του ήχου της μπάντας και η έξυπνη κίνηση του Danger Mouse για τη θέση του παραγωγού. Ανέκαθεν ήταν γνωστή άλλωστε η διάθεση των Ιρλανδών να εναρμονίζονται με την εκάστοτε εποχή, κάτι που τους βοήθησε στη κρίσιμη δεκαετία του 90 ν’αυξήσουν την επιτυχία τους και ν’αποφύγουν τη παγίδα της γραφικότητας που βρήκε πολλούς συναδέλφους τους απο τότε. Στον στιχουργικό τομέα υπάρχουν αρκετές αναφορές στο παρελθόν και σε πρόσωπα όπως η ολοφάνερη του Joey Ramone στο opening track του δίσκου “The Miracle Of Joey Ramone” (που τελικά καταλήγει σ’ένα δυστυχώς αδιάφορο ξεκίνημα), του Joe Strummer των Clash στο “This Is Where You Can Reach Me Now”, ενώ το “Iris (Hold Me Close)” είναι ένας φόρος τιμής στη μητέρα του Bono (“Hold me close, hold me close and don’t let me go.Hold me close like I’m someone that you might know, Hold me close the darkness just lets us see. Who we are I’ve got your life inside of me”)
Μουσικά ο δίσκος διακατέχεται απο μία μεγαλύτερη ποικιλία σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές των U2, αφού διαθέτει στοιχεία τόσο απο τον σύγχρονο ήχο τους (“Every Breaking Wave”) οσο και απο το ένδοξο παρελθόν τους (“Song For Someone”, καθώς και το “Volcano” όπου δεσπόζει το μπάσο του Adam Clayton). Πετυχημένο επίσης κρίνεται και το “Sleep Like A Baby Tonight” όπου η μπάντα κινείται σε πιό ηλεκτρονικούς ρυθμούς, καθώς και το closing track “Troubles” με τη φωνή της Lykke Li που δένει άψογα με αυτή του Bono.
Θα έλεγε κανείς πως το “Songs Of Innocence” ήταν ένα αρκετά τολμηρό εγχείρημα, μακριά απο τις πολλές συμβατικές πατέντες του παρελθόντος και με περισσότερη βάση στη μουσική. Ισως εμπορικά αυτή η αλλαγή (σε συνδυασμό με την απόφαση της να διανέμει το δίσκο μέσω i-Tunes) να είναι δίκοπο μαχαίρι για τη μπάντα, μουσικά πάντως είναι μιία τονωτική ένεση έστω κι αν δεν διεκδικεί δάφνες για δίσκο της χρονιάς. Δεν ξέρω αν φταίει η αλλαγή παραγωγού, η το “διαζύγιο” της μπάντας με τον Paul McGuinness, πραγματικά δεν ξέρω. Πάντως οι U2 τα κατάφεραν απο κει που δεν το περίμενε κανείς κι αυτό έχει σημασία.
