Οι we.own.the.sky αποτελούν μία από τις πιο πολυσυζητημένες μπάντες της εγχώριας εναλλακτικής σκηνής. Μέσα στον τελευταίο χρόνο, οι Αθηναίοι post-rockers κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους, “Earths Collide”, λαμβάνοντας φυσικά τα θετικότερα σχόλια, εμφανίστηκαν στο Defcon Fest (ως άτυποι headliners), ενώ σε λίγες ημέρες θα μοιραστούν τη σκηνή με τους Βρετανούς Maybeshewill.
Ποια είναι όμως τα albums που επηρρέασαν τον ήχο τους και ποια είναι αυτά που αγαπούν πραγματικά; Toν λόγο έχουν οι we.own.the.sky!
Οι Tool, έχοντας ήδη κυκλοφορήσει το αριστουργηματικό “Ænima”, πάνε ένα βήμα παραπέρα και με το “Lateralus” συνθέτουν την πεμπτουσία του σύγχρονου εναλλακτικού/προοδευτικού rock ήχου, φτάνοντας τον πήχη σε δυσθεώρητα ύψη. Το πόσες μπάντες και υποιδιώματα αυτής της μουσικής έχει επηρεάσει και συνεχίζει να επηρεάζει το εν λόγω album, είναι αυταπόδεικτο και αναπόφευκτο.
2. Meshuggah – “Koloss”
Κάθε σύγχρονος fan του ακραίου metal που σέβεται τον εαυτό του, πίνει νερό στο όνομα των Mesuggah – και δικαίως. Οι Σουηδοί έχουν αναπτύξει ένα ολότελα προσωπικό ύφος, που μέσα από τη σταθερή του εξέλιξη στο πέρασμα των χρόνων, έχτισε ολόκληρη σχολή/μουσικό trend (λέγε με και djent). Παρότι είναι σχεδόν αδύνατο να επιλεχθεί οποιοδήποτε από τα πλείονα αριστουργήματά τους, το τελευταίο τους αυτό πόνημα είναι που μας έχει σκαλώσει περισσότερο τον εγκέφαλο τα τελευταία χρόνια και ωθεί τον μπασσίστα μας, Δημήτρη, στα όρια νευρικής κρίσης. Μίλησε κανείς για 4/4;
Οι In Flames συνιστούν παιδικά είδωλα για κάποιους από εμάς, που ανέκαθεν αγαπούσαν τον μαγικό συνδυασμό των Maiden-ικών μελωδιών με την τραχύτητα του death metal. Στο “Whoracle”, οι In Flames άρχισαν να πατάνε πιο στέρεα στις βάσεις που οι ίδιοι θέσανε και μας παρέδωσαν ένα από τα αρτιότερα albums του περίφημου Σουηδικού ήχου, το οποίο παντρεύει ιδανικά τη μελαγχολία με τις heavy ατμόσφαιρες, συνδυασμό που ανέκαθεν επιδιώκαμε να επιτύχουμε κι εμείς μέσω της μουσικής μας.
4. Killswitch Engage – “The End Of Heartache”
Από τις κορυφαίες μπάντες του υπερκορεσμένου πλέον metalcore, οι Killswitch Engage εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να αποτελούν πηγή έμπνευσης, με το εξαιρετικό songwriting τους και την τρομερή αισθητική τους. Στο “The End of Heartache” παραδίδουν δωρεάν μαθήματα σύγχρονου αμερικάνικου metal, που απενοχοποιεί την έννοια του “πιασάρικου” και την (επαν)εισάγει στη σκληρή μουσική του 21ου αιώνα. Το ομώνυμο ακόμα τζαμάρεται σε πρόβες μας.
Στα χωράφια του post-rock, οι αμερικάνοι Caspian είναι δικαίως από τις κορυφαίες μπάντες αυτή τη στιγμή. Με το “Tertia” του 2009 έδειξαν το δρόμο για το πώς μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά τρεις κιθάρες, χτίζοντας ένα πελώριο ηχητικό τείχος, χωρίς στιγμή να χάνουν την αίσθηση της μελωδίας. Μέχρι σήμερα αξεπέραστο, είναι ακόμη ένα από τα go-to albums σε στιγμές συνθετικής ξηρασίας.
6. Radiohead – “Amnesiac”
Το “Amnesiac”, δίδυμο αδερφάκι του “Kid A”, επισφράγησε αυτό που ξεκίνησε το τελευταίο, καθιστώντας παραπάνω από εμφανή την διάθεση των Radiohead για πειραματισμό. Με την ως επί το πλείστον υποτονική του ατμόσφαιρα, καθοδηγούμενη από τα σταθερά στοιχειωτικά φωνητικά του Thom Yorke και τις ευφάνταστες πινελιές του Jonny Greenwood, έβαλε ένα λιθαράκι ακόμη στην πολυποίκιλη δισκογραφία αυτών των σύγχρονων θρύλων, και μεις απλώς χάσκουμε με το στόμα ανοιχτό κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με το μεγαλείο του.
Το “Panopticon” των Isis είναι ίσως ο καλύτερος post-rock/metal/sludge/whatever δίσκος έχει κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής. Πήρε την ωμή αγριάδα των “Celestial”/“Oceanic”, την μπόλιασε με τις πιο εύστοχες και μελαγχολικές κιθαριστικές μελωδίες του ιδιώματος, με αποτέλεσμα παραπάνω από καθηλωτικό. Η πρώτη επαφή με το εν λόγω album αποτελεί μία συγκλονιστική εμπειρία που θα μείνει αλησμόνητη.
8. Limp Bizkit – “Chocolate Starfish And The Hot Dog Flavoured Water”
Πέρα και πάνω από κάθε προκατάληψη του μέσου μεταλλά, και φυσικά του γεγονότος ότι ο Fred Durst είναι ένας μικρός καραγκιοζάκος, οι Limp Bizkit είναι παιχταράδες. Το εν λόγω album τους έκανε superstars εν μία νυκτί, χαρίζοντάς τους ασταμάτητο airplay σε MTV/ραδιόφωνο, αλλά παρέδωσε και κάποια σοβαρά μαθήματα groove και attitude στη μουσική ετούτη. Keep on rollin’ baby.
9. Black Sabbath – “Master Of Reality”
Οι απόλυτοι πατέρες του heavy metal, εν έτει 1971 κυκλοφόρησαν ετούτο εδώ το ακατέργαστο διαμάντι, που ακόμη και σήμερα αποτελεί εικόνισμα των απανταχού “στοουνερογουατέβερ”. Μόνο που οι Sabbath το κάνανε καλύτερα από όλους, 40-φεύγα χρόνια πίσω. Διαχρονικά κομμάτια με έναν κιθαρίστα που μας επηρέασε στο μεδούλι μας, θέλουμε – δε θέλουμε. Αξεπέραστο.
10. Thrice – “The Artist In The Ambulance”
Τελειώνοντας με άλλη μια αναφορά στην ένοχη εφηβεία μας, οι Thrice είναι άλλο ένα τρανταχτό παράδειγμα μπάντας που ξεκίνησε όντας ποιοτική συνιστώσα άλλης μιας μόδας (αυτής των 00s post-hardcore μπαντών), κατέληξε όμως να υπερβαίνει τα αυστηρά στεγανά της, κυκλοφορώντας αδιαλείπτως μόνο ποιοτικές δουλειές. Το “Artist in the Ambulance” τους βρίσκει στα ντουζένια της προαναφερθείσας φάσης, να διαπρέπουν με τα μινόρε riffs/leads που όλοι αγαπήσαμε, και την χαρακτηστική χροιά του Dustin Kensrue να κουδουνίζει ακόμα στα αυτιά μας.