Πέρασαν κάποια χρόνια από τις προηγούμενες επισκέψεις του Ty Segall στη χώρα μας. Αξιοσημείωτο το γεγονός ότι φέτος σε μεγαλύτερο χώρο η προσέλευση ήταν μεγαλύτερη σε σχέση με τις προηγούμενες επισκέψεις στο An παρά τις δυσκολίες της ημέρας (βροχές, μουντιάλ).
Ανταπόκριση: Γιώργος Χούλλης / Φωτογραφίες: Δημήτρης Δαλακλής (περισσότερες εδώ)
Το ξεκίνημα έγινε λίγο μετά τις 21:00 με τους ψυχεδελικούς ήχους των Bonnie Nettles. Μέσα σε περίπου 40 λεπτά η μπάντα παρουσίασε το υλικό της που είναι έντονα επηρεασμένο από μπάντες σαν τους Brian Jonestown Massacre, Black Angels, αλλά και μπάντες των 60’s. Με πολλές δόσεις groove, αρκετό fun και δυνατές συνθέσεις η εξαμελής μπάντα έδειξε ότι μπορούμε να περιμένουμε πολλά όταν με το καλό κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους. Ως τότε τσεκάρετε τις επόμενες συναυλίες τους.
Ο τίτλος της μεγάλης έκπληξης ανήκει στους… Chickn που πολύ εύστοχα παρομοίασε ο Τάσος Καρράς στο πρόσφατο review του ως “μια διαστημική ψυχεδελική συμφωνία”, αφού δείχνουν επηρεασμένοι από την ψυχεδέλεια των Hawkwind με αναφορές στον τεράστιο Frank Zappa, στον οποίον απέδωσαν φόρο τιμής στον καινούργιο τους δίσκο (“Eleveation Love of Frank Zappa”). Προβαρισμένοι με έντονο groove και jam διαθέσεις οι Chickn παρουσίασαν τραγούδια από τον δεύτερο δίσκο τους “Wowsers” που κυκλοφόρησε πρόσφατα και έδειχναν ακόμη πιο άνετοι επί σκηνής λόγω της συναυλίας στον ίδιο χώρο μια βδομάδα πριν.
Όποιος νομίζει ότι “η καλή μουσική πέθανε”, “δεν τη φτιάχνουν όπως παλιά” κλπ κλπ είναι δικαίωμα του. Προσωπικά αρνούμαι να το πιστέψω αυτό και ο Ty Segall είναι ένας από τους βασικότερους λόγους. Ένας αληθινός λάτρης της μουσικής, ένας τυπάς που παρά τα 31 του χρόνια δείχνει να έχει συλλάβει στο έπακρο το Rock n Roll spirit και να το αποδίδει με μεγάλη επιτυχία στους δίσκους του, αλλά και ακόμη μεγαλύτερη στις συναυλίες του. Στεκόμενος στην άκρη της σκηνής, κόντρα στο κλισέ που θέλει τον frontman στο κέντρο ο Ty Segall συνεπικουρούμενος από την επονομαζόμενη Freedom Band, ξεσήκωσε το Αθηναϊκό κοινό με πολύ μουσική και λίγες κουβέντες ανάμεσα στα τραγούδια.
Ασφαλώς και η μπάντα συνέβαλε τα μέγιστα στο χαώδες 90-λεπτο set (ειδικά ο Mikal Cronin σε μπάσο/σαξόφωνο έδινε ρέστα) που κάλυπτε ένα μεγάλο μέρος από τη δισκογραφία του Ty Segall (που δεν είναι και μικρή εδώ που τα λέμε). “Wave Goodbye”, “Warm Hands”, “Alta” και “Every 1st A Winner” είναι μερικά από τα highlights της εμφάνισης του Ty και της παρέας του. Μιας εμφάνισης που έκλεισε με μία 10-λεπτη τρελαμένη εκτέλεση του “She” στο encore. Προσωπικά για να πω και την αμαρτία μου ένα “Break a Guitar” να έπαιζε δεν θα χάλαγε ο κόσμος, αλλά έστω κι έτσι βγήκαμε ικανοποιημένοι από το Gagarin.
