Η (Sara Beth) Tomberlin θα μπορούσε κανείς να πει πως ανήκει στη νέα αυτή γενιά ανερχόμενων τραγουδιστριών/τραγουδοποιών της ανεξάρτητης folk που άνθισε μετά το μέσο της προηγούμενης δεκαετίας (όπως οι Lucy Dacus, Julien Baker, και Phoebe Bridgers). Κόρη Βαπτιστή ιεροκήρυκα και μεγαλωμένη στο αγροτικό Illinois, ξεκίνησε την ενασχόλησή της με τη μουσική τραγουδώντας εκκλησιαστικούς ύμνους, πριν εισαχθεί σε Χριστιανικό Κολλέγιο στο Κεντάκι το οποίο και παράτησε για να αρχίσει να γράφει τα τραγούδια που οδήγησαν στην κυκλοφορία του debut album της At Weddings το 2018.
Σήμερα, τέσσερα χρόνια αργότερα, και με ενδιάμεση στάση το EP Projections το 2020, επέστρεψε με το δεύτερο album της I don’t know who needs to hear this, με πλουσιότερη ενορχήστρωση αυτή τη φορά συγκριτικά με το λιτό, αραχνοΰφαντο At Weddings, με την προσθήκη πλήρους ηλεκτρικής μπάντας, τσέλου, κρουστών και πνευστών να συνοδεύουν διακριτικά το πιάνο και την ακουστική κιθάρα που συνήθως πλαισιώνουν την κρυστάλλινη φωνή της, αφήνοντας πάντα τον απαραίτητο χώρο να ευδοκιμήσει ο άμεσος και εσωστρεφής, εξομολογητικός λυρισμός της, με τη σπαρακτική της φωνή να σχίζει την εύθραυστη και αραιή, ορισμένες φορές σχεδόν-σιωπή, μουσική για να ξεχυθεί το ωμό συναίσθημα.
Στο I don’t know who needs to hear this, χωρίς να απομακρύνεται τελείως από τη θεματολογία που συναντήσαμε να κυριαρχεί και στις προηγούμενες δουλειές της, όπως την ενηλικίωση και απεμπλοκή από τη θρησκευτική ανατροφή της ή το ριψοκίνδυνο και ενίοτε επώδυνο μανουβράρισμα στο ολισθηρό πεδίο των σχέσεων της πρώιμης ενήλικης ζωής, τη βρίσκουμε επίσης να προσεγγίζει ζητήματα όπως τα κοινωνικά μέσα ως διέξοδο κατά τη διάρκεια της απομόνωσης που βιώσαμε με την πανδημία, μέχρι και ανησυχίες για την ίδια της την τραγουδοποιία, όπως την έκθεσή της μέσα από το απογυμνωμένα προσωπικό των στίχων της και ποιους μπορεί τελικά να αφορά, ζήτημα στο οποίο αναφέρεται και ο ίδιος ο τίτλος του άλμπουμ. Πάντως στο ερώτημα που θέτει ο τίτλος αυτός, έχω την απάντηση: εγώ το χρειαζόμουν.
