Προσωπικά δεν είμαι μεγάλος fan των best of δίσκων και των επετειακών live, παρ’ όλα αυτά κατανοώ και σέβομαι τους σκοπούς που εξυπηρετούν. Φέτος είναι η σειρά των Tindersticks να γιορτάσουν τα 30 χρόνια παρουσίας τους, με δύο τέτοιες κινήσεις. Η Ελλάδα, μια χώρα που τους έχει αγκαλιάσει και στηρίξει όσο λίγους, δε θα μπορούσε να λείπει από αυτή την περιοδεία κι εμείς βρεθήκαμε στη δεύτερη συναυλία τους στο Μέγαρο Μουσικής, ενώ απόψε μας αποχαιρετούν προσωρινά, με μια ακόμα στη Θεσσαλονίκη.
Ανταπόκριση: Θανάσης Καρανίκας / Φωτογραφίες: Σπύρος Φατούρος (πλήρες photo report εδώ)
Το δίωρο σετ που παρουσίασαν, πλαισιωμένο από μια μεγάλη ορχήστρα εγχόρδων αλλά και τους Terry Edwards (τρομπέτα) & Gina Foster (φωνητικά) ήταν όσο επικό θα μπορούσε να είναι, χωρίς, ευτυχώς, να ξεπερνά τα όρια της υπερβολής και της επιτήδευσης. Η αμεσότητα και η απλότητα που διέπει την σπουδαία μουσική προσωπικότητα του Stuart Staples, ντύθηκε με έναν πανέμορφο και αψεγάδιαστο μανδύα, που απογείωσε το αποτέλεσμα και μας συνεπήρε από την πρώτη κιόλας στιγμή. Βοηθός σε όλο αυτό, ο εξαιρετικός ήχος του Μεγάρου.
“A night so still”, “Her”, “Another Night In”, “Travelling Light”, “City Sickness” & “Tiny Tears” για το κλείσιμο, είναι μερικά από τα γνωστότερα τραγούδια που ακούσαμε, ενώ «ηχηρές» ήταν οι απουσίες των Let’s Pretend, Rented Rooms & (Tonight) Are You Trying to Fall in Love Again. Ίσως τελικά, το τι είναι μεγάλη εμπορική επιτυχία για μια μπάντα, να διαφέρει από χώρα σε χώρα και να έχουμε μια λανθασμένη εντύπωση για ποιο είναι «αντικειμενικά» το best of της. Nα προσθέσω, επίσης, την εξαιρετικές εκτελέσεις των “Medicine” & “My Oblivion” που ξεπέρασαν κι αυτές των στουντιακών.
Είναι γεγονός πως ζούμε πολύ δύσκολες και περίεργες εποχές, σε όλα τα επίπεδα. Το ίδιο συμβαίνει και στη μουσική, σαν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής. Το αν συμβαίνουν σπουδαία πράγματα αντάξια του παρελθόντος, είναι μια μεγάλη κουβέντα που δε θα αναλυθεί στο συγκεκριμένο κείμενο, σίγουρα όμως η παρελθοντολαγνία και η επιφανειακή επαναληπτικότητα, είναι δύο συχνά προβλήματα που συναντάμε συχνά σε μεγάλες μπάντες, που διανύουν την τρίτη ή την τέταρτη δεκαετία τους.
Οι Tindersticks, αν και σίγουρα στο πέρασμα των χρόνων δεν έχουν καταφέρει να αγγίξουν τις κορυφές των τριών πρώτων δίσκων, συνεχίζουν να έχουν λόγο ύπαρξης, να δοκιμάζονται σε διαφορετικά πράγματα, να ωριμάζουν ουσιαστικά και να έχουν την ικανότητα όλο αυτό να το παρουσιάσουν άρτια και στη συναυλιακή του μορφή. Και χθες λοιπόν ήταν εκεί, με όλο τους το είναι και την βαριά ιστορία που κουβαλούν. Ειλικρινείς, συνεπείς και βαθιά συγκινητικοί.
