Τι να πρωτοπεί κανείς για ένα τόσο επιδραστικό συγκρότημα. Με πάνω από 35 χρόνια μουσικής παρουσίας και 25 – παρακαλώ – δίσκους. Αυτή η μουσική μεγαλοφυία που ονομάζεται Christofer Johnsson, αυτό το ακούραστο μυαλό, με τις εκατομμύρια μοναδικές ιδέες του, μας παρουσιάζει το τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας με την ονομασία Leviathan, που ξεκίνησε το 2021, συνεχίστηκε το 2022, και ολοκληρώνεται τώρα.
Αν το πρώτο μέρος θα μπορούσες να το περιγράψεις ως αυτό που θέλουν να ακούσουν οι ακροατές, το δεύτερο αυτό που θέλουν αυτοί οι ίδιοι, τότε το τρίτο μέρος τι θα μπορούσε να είναι; Θα πω τίποτα από τα προηγούμενα, αλλά και όλα μαζί. Τι εννοώ; Απίστευτα πολλές ιδέες, πολλές φορές τόσο καλές και πολύπλοκες, που ειλικρινά αναρωτιέμαι αν τα κράταγε για το τρίτο μέρος, ή απλά είναι epic b-sides, τα οποία λόγω της τόσης πολύ ποικιλίας και ιδιαιτερότητας είτε δεν ταίριαζαν στα δύο πρώτα, ή απλά ήθελε να βγουν προς τα έξω έτσι. Δεν νομίζω ότι θα καταφέρουμε να το μάθουμε ποτέ.
Τι ακούμε λοιπόν; Το συμφωνικό metal που αυτοί πρώτοι δίδαξαν είναι παρόν. Φοβερά riffs, κλασικές 80’s metal γραμμές, απίστευτα αιθέρια γυναικεία φωνητικά, μπαλάντες που εξελίσσονται σε έπη, φλαμένκο!!! σε εισαγωγές τραγουδιών, progressive ονειρικά περάσματα, και τόνοι ταλέντου να ξεχειλίζουν από παντού.
Η θεματολογία όπως πάντα καταπιάνεται με τη μυθολογία από την αρχαία Βαβυλώνα ως την Ελλάδα, και κάθε μακρινό αστέρι αυτού του γαλαξία. Συνήθως δεν μου αρέσει να ξεχωρίζω τραγούδια, αλλά δεν μπορώ να κρύψω ότι τρία συγκεκριμένα κόλλησαν στο μυαλό μου από την πρώτη στιγμή, και νομίζω ότι ειλικρινά ξεχωρίζουν.
Το “Ayahuasca”, το οποίο ξεκινάει με ένα καταπληκτικά ταξιδιάρικο riff, οπερετικά φωνητικά, ειλικρινά μια ονειρική στιγμή με εναλλαγές φωνητικών, αντρικών – γυναικείων να δένουν καταπληκτικά.
Το “Ruler of Tamag” αρχίζει με μια κλασική κιθάρα, και την αιθέρια φωνή της Lori Lewis σε όλη της τη μεγαλοσύνη, να μας δίνει μια καταπληκτική ερμηνεία, και συνεχίζει με μια συμφωνική metal γέφυρα, που μου θύμισε παλιότερες ένδοξες εποχές των Therion.
Τέλος, το “An Unsung Lament”, ένα prog-power συμφωνικό τέρας 7 λεπτών, που δεν χορταίνεις να το ακούς ξανά και ξανά.
Το “Leviathan III” είναι το αγαπημένο μου στην τριλογία αυτή. Ο δίσκος αναβλύζει μουσική έμπνευση από παντού, και καινοτομεί για ακόμα μία φορά.
