H ανάγκη του ανθρωπίνου είδους να μεταβεί σε εκείνο το στάδιο, που δικαίως θα μπορούσε να λάβει τον τίτλο της εξέλιξης, εντάσσεται στις ισχυρότερες, υπάρχει ανάμεσα στις ουσιαστικότερες. Η μουσική από τη φύση της γοητεύεται από την αύρα της εξέλιξης, με βασικούς συνοδοιπόρους τους ανθρώπους που την προστατεύουν από την αλλοίωση με την ίδια τους καλλιτεχνική ευφυΐα. Ο Theodore, με την πολυμήχανη μουσική του αντίληψη, αφού ταξίδεψε περιπλανώντας το πνεύμα του σε μουσικές συναντήσεις στις Η.Π.Α, επιστρέφει στην γενέτειρα του, τη νοητή του Ιθάκη για να μεταλαμπαδεύσει, όχι μόνο το αίσθημα της ανανέωσης που εξέλαβε, αλλά και μια αμοιβαία ανυπομονησία να βιώσει μαζί με το κοινό του τις εικόνες, που δημιουργεί κατά τη διάρκεια της performance.
Ανταπόκριση: Έφη Καραμουσάλη / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (περισσότερες εδώ)
H Danai Nielsen δεσμεύτηκε με το ρόλο της προθέρμανσης, ένας σπουδαίος ρόλος, καθώς στα χέρια της κράτησε και διατήρησε το επίπεδο της αισθητικής, για το οποίο φθάσαμε στον χώρο του Temple. Σε αυτό το σημείο να αναφέρω, πως με την Danai Nielsen με συνδέει κάτι παραπάνω από μια εξαιρετικά άρτια performance. Αποτέλεσε μέλος μιας μπάντας, μια μπάντας που ανακάλυψα όταν ήμουν δώδεκα ετών, ένα σχήμα που μου κέντρισε το ενδιαφέρον κρατώντας συντροφιά στα εφηβικά μου χρόνια. Τα πλήκτρα πίσω από τους Rosebleed, μετά από μια προσωπική περιπλάνηση στον μουσικό χώρο, με αξιοσημείωτες καλλιτεχνικές δουλειές και συνεργασίες, όπως αυτές που ακούν στο όνομα Than.Eye, αλλά και Craig Walker, αποφάσισαν να αναζητήσουν τη σόλο εκδοχή τους, δημιουργώντας ένα artistic electropop project, με βάσεις υλοποιημένες από synthesizers, intellectual pop ξεσπάσματα και γκλίτερ. Το βράδυ της Πέμπτης, μια αέρινη μορφή, ερχόμενη από εποχές του μέλλοντος, όπου κυρίαρχο λόγο έχουν τα unicorns, μας εντυπωσίασε τόσο με την ατμοσφαιρικά μελαγχολική της αύρα, στοιχείο που επικρατούσε στο set, αλλά και με την δυαδικότητα. Ένας διπλός χαρακτήρας, η πάλη ανάμεσα στην σκοτεινή εκδοχή, αλλά και στην απαστράπτουσα. Διάλογοι που πλαισιώνονταν από ισχυρό looping, lullabies και ταπεινότητα, είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά της performance. Άξια έως και ιδανική επιλογή opening act, μου άφησε εικόνες που με γοήτευσαν, που με γύρισαν στο παρελθόν νοσταλγώντας το αισθητά.
Η προετοιμασία δεν άργησε, ωστόσο η αναμονή ίσως να θεωρήθηκε αβάσταχτη, εξαιτίας της μεγάλης επιθυμίας να αντικρίσουμε ξανά τη μορφή που ακούει στο όνομα Theodore. Όπως κάθε φορά, μινιμαλιστική αισθητική, δίχως υπερβολές onstage, γνωρίζοντας πολύ καλά πως είναι ένα χαρακτηριστικό, που αντικρούει με την ουσία του σύνολου, με την εσωτερική διαμόρφωση που θα κουβαλήσουμε μετά το τέλος. Το ποιόν της μουσικής του, η εξελικτική του πορεία, αλλά και η υψηλή αισθητική αυτής, αναζωπυρώνει κάθε φορά, με την πυκνότητά της, το αίσθημα της συμφιλίωσής μας με τον άλλον εαυτό, που κάποιες φόρες με βαρβαρότητα επιτίθεται νοητικά και κάποιες άλλες υποχωρεί, παραιτείται από τη συνεχή προσπάθεια της προσαρμογής. Για άλλη μια φορά, ο Theodore παρέα με την εξαιρετική του επιλογή, όσον αφορά στους μουσικούς που τον συνοδεύουν, προκάλεσε ρίγος στο εσωτερικό χάος, όπου μέχρι το πέρας της βραδιάς το αγκάλιασε, το φρόντισε, το θρήνησε προετοιμάζοντας τη στιγμή του αποχαιρετισμού. Ο ίδιος, με μια ενδελεχή σύγχυση, με τις κραυγές του μέσα από το διπλό μικρόφωνο να αποσυντονίζουν τον νου, να διαπερνούν το δέρμα και να ριζώνουν εντός μας, κατάφερε να μετουσιώσει το σκότος σε λάμψη, απροκάλυπτα και αβίαστα. Η επιρροή, που μπορεί να ασκήσει σε οποίον αντικρίσει κατάματα την μουσική του ανησυχία, φαντάζει τρομακτικά ισχυρή, καθώς η ταύτιση με τα διπολικά χαρακτηριστικά της performance, με αυτό που τον διχάζουν, εξελίσσεται στην ανάγκη να ομογενοποιηθούμε με τον ίδιο, να εισχωρήσουμε και να αγγίξουμε τη ψυχική του νοοτροπία. Στο setlist, πρωταγωνιστικό ρόλο δεν είχαν μόνο οι δημιουργίες του από το “Inner Dynamics”, καθώς με μεγάλη χαρά ακούσαμε ξανά το “Love is a dog from Hell”. Ωστόσο, δε θα σταματήσω ποτέ να αναζητώ απεγνωσμένα στα live του Theodore τις μελωδίες από το προσωπικά επιδραστικό “Spiral”, ένα κομμάτι για το οποίο θα γράφω πάντοτε σε όλα τα άρθρα που τον αφορούν. Με μια αδιάπτωτη συνέχεια σύνθεσης στη μουσική κοινότητα, ο Theodore, εξαιτίας της μουσικής του, έχει θεμελιώσει την παρουσία του στα έγκατα της ψυχής μας, που με απόγνωση αναζητά ερεθίσματα, τα οποία θα την εμπνεύσουν, οδηγώντας την στην λύτρωση, στην απελευθέρωση ακόμη και αν αυτή συνεπάγεται τη λήθη.
Συμπερασματικά, η μαζική παρουσία δυο καλλιτεχνών που με σεβασμό στην Απολλώνιος Τέχνη εστιάζουν βαθιά στις ρίζες τους, αποτέλεσε μια αριστοτεχνική παρουσίαση στη σκηνή του Temple, καθώς μας εγκλώβισε μέσα σε αυτήν την ήδη υπάρχουσα νοσταλγική μας πραγματικότητα, αλλά και την ανεξέλεγκτη εσωτερική δυναμική μας.