Αυτή την βραδιά θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω πριν καν πάω στο An, μουσικά σκοτεινή και μυστήρια. Ανέμενα να ακούσω τρεις μπάντες οι οποίες είναι σχεδόν instrumental (οι Celuta Red έχουν γυναικεία φωνητικά σε ορισμένα κομμάτια τους) και το αποτέλεσμα να είναι κάτι που θα κάνει τα αυτιά μου να βουίζουν από το doom κι από την παράνοια. Δεν έγινε με τις δύο πρώτες αλλά οι Their Methlab το κατάφεραν στο έπακρο. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Ανταπόκριση: Ηλίας Δελάκος / Φωτογραφίες: Σπύρος Φατούρος (περισσότερες εδώ)
Οι πρώτες νότες των Magmarus ακούστηκαν γύρω στις 22:00 κι ο κόσμος ήταν σχετικά πολύς και ζεστός για ενα σχήμα που δεν έχει παίξει σε πολλά live ώστε να μαθευτεί. Η μπάντα ήταν αρκετά δεμένη μεταξύ της κι αυτό έβγαινε πάνω στη σκηνή καθώς μπορούσαν και συντονίζονταν με μεγάλη ευκολία στις εκάστοτε αλλαγές ρυθμού μέσα στα κομμάτια τους. Αυτό που με ενθουσίασε αλλά και με απογοήτευσε συνάμα ήταν η ύπαρξη βιολιού μέσα στους Magmarus. Με ενθουσίασε γιατί προσέδιδε μια ατμοσφαιρικότητα και ψυχεδέλεια στο συνολικό μουσικό αποτέλεσμα μέσω των εφέ, αλλά απογοητεύτηκα από το γεγονός ότι ακουγόταν ελάχιστα σε σχέση με τα υπόλοιπα όργανα και χανόταν όταν δεν προσπαθούσες να το απομονώσεις στον ήχο που άκουγες. Σίγουρα περιμένω από τους Magmarus να ηχογραφήσουν κάτι πιο ολοκληρωμένο και δομημένο διότι έχουν τα φόντα να κυκλοφορήσουν ωραίες και πρωτότυπες μελωδίες όπως αυτές που άκουσα στο An.
Όταν ήρθε η σειρά των Celuta Red, το κοινό είχε αυξηθεί σημαντικά για να ακούσει μια μπάντα που είναι πάνω από 10 χρόνια στον χώρο της indie και που έχει στην πλάτη της, ίσως τα περισσότερα live από όλες όσες έπαιξαν στη συναυλία. Τα φωνητικά της Ευτυχίας Σάλτα ήταν ανατριχιαστικά, θυμίζοντας αρκετά Bjork ενώ τα riffs της μπάντας μπορούσαν να αποτυπωθούν πολύ εύκολα στο μυαλό σου. Έπαιξαν κομμάτια κι από το “Amoeba” κι από το αγαπημένο “Idle Frenzy”, με το “Color of Puberty” και το κλασικό “I Don’t Care” να ξεχωρίζουν λίγο περισσότερο στα αυτιά μου για την δυναμική τους. Σε γενικές γραμμές, οι συνθέσεις τους φάνηκαν να παρασύρουν το κοινό και να το ζεσταίνουν όσο αυτό αυξανόταν και το An πλέον ασφυκτιούσε σχετικά από κόσμο. Αυτό δεν το κατάφεραν τόσο οι Magmarus και θεωρώ ότι οφείλεται στην απειρία τους στις ζωντανές εμφανίσεις και στην έλλειψη δυναμικών συνθέσεων στα τραγούδια τους.
Η εμφάνιση των Their Methlab στην σκηνή συνοδεύτηκε από μια γενναία ποσότητα καπνού και το doom να κατακλύζει τον χώρο. Το αρχικό άγχος που υπάρχει σε κάθε παρουσίαση δίσκου ξεπεράστηκε όταν το κοινό τους αποθέωσε μετά το τέλος του πρώτου κομματιού κι ο κιθαρίστας έβγαλε τα παπούτσια του κι έμεινε με τις κάλτσες μέχρι το τέλος του set. Ο δίσκος τους με τίτλο “The Last Second” είναι ίσως ό,τι καλύτερο έχω ακούσει σε instrumental για αυτή την χρονιά, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά γενικότερα στην ευρωπαϊκή σκηνή. Φανταστείτε λοιπόν πως ένιωσα όταν άκουσα τον δίσκο να αποδίδεται ακριβώς όπως στο CD αλλά με πολλή περισσότερη σκοτεινιά λόγω της ηχητικής του An. Ήταν ένα underground live με όλη τη σημασία της έννοιας κι η δισκογραφική δουλειά της μπάντας πήρε σάρκα κι οστά μπροστά στο κοινό συνοδευόμενη από όλο το συναισθηματικό υπόβαθρο που θέλει να αποδώσει. Το μπάσο ήταν φανταστικό κι έκανε το κεφάλι μου να τρίζει από το reverb και την doom-ίλα και σίγουρα αποτελούσε τα στιβαρά θεμέλια αυτού του εγχειρήματος που ονομάζεται Their Methlab. Τα drums δεν μου έκαναν κάποια ιδιαίτερη αίσθηση αλλά έδωσαν ακριβώς αυτά που περίμενα κι από θέμα ρυθμού κι από θέμα δυναμικής κι από θέμα τεχνικής. Αποτέλεσαν το κομμάτι του puzzle που ένωνε την dark κι ολίγον progressive Πλευρά του μπάσου με την ψυχεδέλεια και τα απόκοσμα εφέ της κιθάρας.
Αυτό, όμως, που με εντυπωσίασε περισσότερο στους Their Methlab ήταν ότι ήταν πάνω στη σκηνή ακριβώς αυτό που είναι και κάτω από αυτήν. Μια παρέα συγκατοίκων που γουστάρουν να τζαμάρουν και να χτυπιούνται ώστε να εξωθήσουν από μέσα τους κι ύστερα να επικοινωνήσουν με τους υπολοίπους όλα τα αρνητικά συναισθήματα τους και την αντίδραση τους εναντίον αυτών. Αν κάθε παρέα μπορούσε να παίξει μουσική και να βγάλει τον θυμό, την λύπη, την χαρά, την απογοήτευση κι άλλες συναισθηματικές καταστάσεις που προκύπτουν μέσα στην καθημερινότητα μας, δεν θα υπήρχαν φαινόμενα βίας κι εύρεσης εξιλαστήριων θυμάτων παρά μόνο προσπάθειες δημιουργικότητας κι αναβάθμισης της ελληνικής τέχνης. Οι Their Methlab μπορούν να ανεβάσουν επίπεδα την ελληνική rock σκηνή, ανεξαρτήτως είδους κι είμαι σίγουρος ότι θα το κάνουν τώρα που κυκλοφόρησαν μια δισκάρα, έχουν κατακτήσει ένα μεγάλο μέρος του αθηναϊκού κοινού που απευθύνονται κι είναι σε μια έξαρση δημιουργικότητας και σε δισκογραφικό και σε συναυλιακό επίπεδο. Μια νύχτα που ξεκίνησε με μπύρες, συνέχισε με τρία συγκροτήματα που λειτούργησαν σαν μέθη στην διάθεση μου και τελείωσε όπως έπρεπε. Με βουλωμένα αυτιά και την καρδιά να πάλλεται στους ρυθμούς της μπότας των Their Methlab.