Ήξερα ότι water strider (γερίδα) είναι ένα είδος ταχύτατου μικροσκοπικού εντόμου που ζει σε υδροβιότοπους, γιατί σαν καλός εντομοφοβικός πρέπει να γνωρίζω τι να αποφεύγω. Σε αντίθεση με την αποστροφή που θα έδειχνα στο συνονόματό τους ζωύφιο όμως, η επαφή με το προσφάτως κυκλοφορηθέν ντεμπούτο άλμπουμ της Αθηναϊκής μπάντας “My Name Is Expectation” αποδείχθηκε καλοδεχούμενη.
Ο χαρακτήρας του ήχου των των έντεκα κομματιών που περιλαμβάνει το άλμπουμ των WaterStriders φαίνεται να αντλεί επιρροές από πληθώρα ρευμάτων και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού, διαθέτοντας από τη δυναμική της hardcore και τη νοσταλγική διάθεση της garage, όπως τα συναντούσαμε σε μπάντες των 80’s σαν τους Social Distortion, Hüsker Dü και The Replacements (π.χ. σε κομμάτια σαν τα “Call Me Crazy” και “The Devil Inside”), σε σημεία σκληρές fuzzy κιθάρες που θυμίζουν πρώιμη grunge (βλ. Nirvana, ειδικά στoν εναρκτήριο δυναμίτη “House of God”), αλλά έχει και την ευαισθησία και τις γλυκόπικρες μελωδίες που χαρακτήριζαν τη βρετανική κιθαριστική power-pop (βλ. Wannadies, στο αποχαιρετιστήριο “Pictures, Creatures”).
Με άλλα λόγια, για κάποιον σαν εμένα, που ανδρώθηκα με την indie rock εκείνων των δεκαετιών, το “My Name is Expectation” μπορεί να μην έχει κάτι καινούριο να προτείνει αλλά μιλάει απ’ ευθείας στην καρδιά, αποτελώντας για μια ακόμη φορά απόδειξη ότι παραμένει ζωντανή και ακμάζουσα (καλλιτεχνικά, αν όχι εμπορικά) σε πείσμα των καιρών και των διαφόρων editorials, κυρίως του εξωτερικού, που τα τελευταία χρόνια διακηρύττουν το τέλος της, η κιθαριστική εναλλακτική rock μουσική.