Λίγες μέρες πριν την εμφάνισή τους με τους Parkway Drive, ο Βαγγέλης, κιθαρίστας των Τhe Voldera Cult, τα λέει με την Αναστασία Παπαδάκη. Ο καινούριος τους δίσκος, η εγχώρια σκηνή και φυσικά τα Μουσικά Κύματα είναι μερικά από τα ενδιαφέροντα πράγματα που συζήτησαν…
Γεια σου Βαγγέλη! Ως νεότερο μέλος της οικογένειας των The Voldera Cult πες μας λίγα λόγια για την μέχρι τώρα εμπειρία σου στην μπάντα.
Ανταποδίδω τον χαιρετισμό και ευχαριστώ για το κάλεσμα. Η λέξη «οικογένεια» είναι η πιο εύστοχη που θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις. Το νήμα της σχέσης μου με τους The Voldera Cult διατηρεί την αρχή του κάπου στο εφηβικά μου χρόνια, καθώς αποτελούσα ένα από τα παιδιά στο κάγκελο του ΑΝ Club που έπαιρναν το μικρόφωνο από τα χέρια του Αλέξανδρου (φωνητικά) για μερικά δευτερόλεπτα. Μιλάμε για ένα από τα αγαπημένα μου εγχώρια σχήματα ανεξαρτήτως μουσικών ιδιωμάτων και παρακολουθούσα ανέκαθεν τόσο στενά την καλλιτεχνική τους πορεία που δε μπορώ να σου πω ότι δεν ήξερα τι να περιμένω στους αντίστοιχους τομείς. Από εκεί και πέρα η πρώτη μου επαφή με το “Goliath” αποτελεί κομβικότατο σημείο για εμένα μέσα σε μια χρονιά τρομερών προσωπικών αλλαγών και ανακατατάξεων. Μου προσέφερε ωριμότητα και έναν προορισμό που δεν ξέρω που αλλού θα μπορούσα να βρω. Είναι τεράστιο κεφάλαιο η αναγνώριση του τι μπορώ να προσφέρω και η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο μου, παρά το νεαρότερο της ηλικίας μου και πραγματικά δεν ξέρω πως μπορώ να τους το ανταποδώσω με τη σειρά μου. Η όλη αλληλεπίδραση είναι από τις βασικότερες και πιο ζωτικές ανάγκες στην καθημερινή και καλλιτεχνική συνύπαρξη ανθρώπων και με χαροποιεί που το συναντώ σε τόσο μεγάλο βαθμό.
Το πρώτο άλμπουμ σας ονομάζεται “Golliath” και πρόκειται να κυκλοφορήσει σύντομα. Ποια είναι η θεματολογία των στίχων του;
Το “Goliath” για μένα αποτελεί ένα σκοτεινό ανθολόγιο βιβλικών αναφορών, που βιώνοντας το παρελθόν, προσπαθεί να δώσει συμπεράσματα για το παρόν και το μέλλον. Διατηρεί σίγουρα μια κινηματογραφική αφηγηματικότητα επηρεασμένη από τον N.W. Refn και τον F. Fellini που το βυθίζει σε μια αναδρομή από την οπτική γωνία των αποδιοπομπαίων τράγων της Ιστορίας. Από εκεί και πέρα η ανθρώπινη φύση σε συνάρτηση με τις ίδιες της σκοτεινές της γωνίες, το υπερφυσικό, το Θείο και τους διαμεσολαβητές του είναι σίγουρα ένας κεντρικός άξονας. Γενικότερα το “Goliath” όσο συγκεκριμένο, άλλο τόσο αφηρημένο είναι, αφήνοντας τον ακροατή να δώσει τις δικές του ερμηνείες. Για μένα αυτός είναι και ο πραγματικός ρόλος της εκάστοτε τέχνης: Να διατηρεί έναν διδακτικό χαρακτήρα, αφήνοντας όμως τον απαραίτητο χώρο στον καθένα να προβάλει μέσα της τον ίδιο του τον εαυτό και να αντλήσει τα δικά του προσωπικά συμπεράσματα. Δεν χρειάζεται να προσπαθεί να πείσει για κάτι, αλλά να εμπνεύσει και να αγγίξει καρδιές. Τα πάντα αφορούν την ισορροπία. Ακόμα και όταν μιλάμε για χρυσές τομές μεταξύ σαφήνειας και ασάφειας.
Πιστεύεις οτι στις μέρες μας υπάρχουν Δαβίδ και Γολιάθ;
Δεν πιστεύω στο «στις μέρες μας» για αρχή. Αν μια κατάσταση έχει επαναληφθεί αρκετές φορές στους σταθμούς του χωροχρονικού τρένου της ανθρωπότητας το ίδιο θα συμβαίνει και στο παρόν. Ο πατέρας μου ανέκαθεν με ωθούσε στο να μελετώ προσεκτικά την Ιστορία, πέρα από τους εγκυκλοπαιδικούς, για έναν βασικό λόγο: Πως μιλάμε για μια εξίσωση που όσο και να αλλάζουν οι μεταβλητές της, δίνει ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα με πολύ μικρές αποκλίσεις. Αυτό που λέμε πως «η ιστορία επαναλαμβάνεται» είναι μια τεράστια αλήθεια και όσο και αν ακούγεται μάταιο, περιστρεφόμαστε σε μια κυκλική τροχιά με την μαθηματική σταθερά «π» να παίζει το δικό της πρωταγωνιστικό ρόλο. Μπορούμε σίγουρα να την τροποποιήσουμε με πολύ υπομονή και προσπάθεια, αφού την κατανοήσουμε, αλλά όχι να την υπερβούμε απόλυτα. Κάποια πράγματα παρακάμπτονται μόνο από κάποιο Θείο άγγιγμα. Τώρα πιο συγκεκριμένα, οι Δαβίδ και Γολιάθ χρησιμοποιούνται σαν μια παραβολή για την ανισότητα, η οποία πιστεύω πως είναι αρκετά ευδιάκριτη σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητάς μας.
Ποια είναι η γνώμη σου για την εγχώρια σκηνή; Είναι εύκολο για μια μπάντα να ξεχωρίσει από τη στιγμή που τον τελευταίο καιρό ξεπετάγονται συνέχεια καινούριες με παρόμοιο ήχο;
Εξαρτάται από το πως ορίζει ο καθένας το «ξεχωρίζω». Για κάποιους ορίζεται από την μαζική αποδοχή και γι’αυτό συναντάμε και τις αντίστοιχες μικρότητες που χρειάζονται για να πετύχεις κάτι τέτοιο δυστυχώς, είτε μιλάμε για φθηνές δημόσιες σχέσεις, είτε για επεμβάσεις στο ίδιο το μουσικό προϊόν. Βέβαια όλα αυτά έχουν και το αντίστοιχο αντίτιμο που αφορά την ποιότητα του κοινού, όσο και αν ακούγεται ελιτίστικη σαν άποψη. Τα πραγματικά διαμάντια της εγχώριας σκηνής, τα οποία πιστεύω πως είναι πολλά αναλογικά με το πληθυσμιακό μας μέγεθος, μπορείς εύκολα να παρατηρήσεις πως υπερβαίνουν το hype της στιγμής και τους περαστικούς της οποιασδήποτε σκηνής που είδαν φως και μπήκαν. Δε το σνομπάρω σε καμιά περίπτωση το όλο φαινόμενο, αφού πιστεύω πως είναι ικανότατος και λειτουργικότατος κράχτης απλά, κακά τα ψέματα, σε λίγους πραγματικά απευθυνόμαστε όλοι. Και όταν ξεφτίζουν τα περιτυλίγματα, αυτοί που το αξίζουν ξεχωρίζουν στα μάτια αυτών των λίγων.
Και τελικά όσο αναγνωρισμένη και να είναι μια μπάντα στη χώρα της, είναι εύκολο ή δύσκολο να πετύχει το ίδιο και εκτός συνόρων;
Και αυτό εξαρτάται από το πως επιλέγεις να αντιληφθείς την επιτυχία. Αν μιλάμε σε επίπεδο βιοπορισμού, ναι είναι πραγματικά δύσκολο. Η δυσκολία μετακίνησης και οικονομικής στήριξης καλλιτεχνικών εγχειρημάτων, τα παγκόσμια υπάρχοντα δεδομένα και μια τεράστια και γνωστή σε όλους λίστα κάνει τα πράγματα σχεδόν ακατόρθωτα. Δεν έχουμε την άνεση που θα είχαμε στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου με ένα βαν και λίγα λεφτά στην τσέπη θα γυρνάγαμε μέσα σε λίγες μέρες αναρίθμητες πόλεις, προωθώντας τη μουσική μας. Συμβιβαζόμαστε με τα δεδομένα, αν μας δοθεί η ευκαιρία κάνουμε την προσπάθεια μας και αν αυτή δεν πετύχει, μας αρκεί η τέχνη μας να αγγίζει ανθρώπους ανεξαρτήτως γεωγραφικού μήκους και πλάτους. Δηλαδή το απλούστερο και εφικτότερο λόγω της ύπαρξης του διαδικτύου.
Ποιο είναι το ιδανικό line up για ένα live των The Voldera Cult;
Rahu, Revenge Of The Giant Face, Sun Of Nothing, Sarabante, Universe217, Tardive Dyskinesia, The News Called You Dead, Still Falling, Kin Beneath Chorus, All Vows Collapse, Allochiria και Alecto είναι μερικές από τις μπάντες που θα πλαισίωναν ονειρικά το φεστιβάλ που μόλις διοργάνωσα. Θα καλούσα σε αυτό το ονειρικό διήμερο για headliners τους Converge και Cult Of Luna επίσης. Φαντάζομαι πως δε ζητάω πολλά.
Δεύτερη φορά στη σκηνή με τους Parkway Drive για την μπάντα σου. Την προηγούμενη φορά ήσουν στο κοινό; Και αν ναι, φαντάστηκες ποτέ οτι στην επόμενη επίσκεψη των Αυστραλών θα ήσουν στην παρέα τους;
Κατ’αρχάς να ευχαριστήσουμε θερμά την Hardtimes Athens και την Playfalse που μας εμπιστεύονται μια θέση στο εγχείρημά τους. Όπως προείπα, οι σχέσεις εμπιστοσύνης είναι ζωτική ανάγκη μεταξύ των ανθρώπων και εμείς θα κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να δικαιώσουμε την επιλογή τους. Ήμουν παρών και στις δύο προηγούμενες εμφανίσεις των συμπαθέστατων Αυστραλών στη χώρα μας και μου έχουν αφήσει τις καλύτερες των αναμνήσεων. Παρ’όλα αυτά όμως και ακόμα και αν σου ακούγεται παράξενο, με ενθουσιάζει πολύ περισσότερο το γεγονός πως θα βρίσκομαι στο σανίδι του Gagarin ως μέλος των The Voldera Cult, παρά το ότι θα μοιραστώ το backstage με τους Parkway Drive. Γούστα είναι αυτά, τι να κάνουμε;
Επόμενη στάση μετά το Gagarin205, η Νέα Μάκρη και το New Long Fest, σωστά; Τι να περιμένουμε;
Όπως και στο Gagarin205, μια δεμένη και προβαρισμένη μπάντα, με όλη τη διάθεση να αντιστρέψει την εσωστρέφεια του “Goliath” και να την μετατρέψει σε σκηνική εξωστρέφεια. Η σκηνή είναι ο καλύτερος χώρος να αφήσεις τη μουσική σου να διαπεράσει όλο σου το σωματικό και πνευματικό είναι και ο καθένας από μας θα το κάνει με το δικό του προσωπικό τρόπο. Προσωπικά υπερβάλω λίγο κάποιες φορές και ελπίζω να μην είναι παρεξηγήσιμο. Από εκεί και πέρα ένα τεράστιο μπράβο στο Μάνθο για τον θεσμό των «Μουσικών Κυμάτων» που δούλεψε τόσο για την δημιουργία του και δουλεύει ακόμα για να τον κρατάει ζωντανό και να του δίνει όλο και μεγαλύτερη υπόσταση χρόνο με το χρόνο. Μόνο χαρούμενοι μπορούμε να είμαστε που μας προσφέρθηκε και εκεί μια θέση. Τον ευχαριστούμε λοιπόν και ελπίζουμε και αυτός και ο κόσμος να περάσουν το ίδιο καλά με εμάς και τις υπόλοιπες εξαιρετικές μπάντες του διημέρου.
Tι άλλα σχέδια έχετε για το μέλλον;
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές μένουν μερικά διαδικαστικά για την επίσημη κυκλοφορία του “Goliath”, οπότε η προώθηση του είναι ο πρώτος μας στόχος. Όσες περισσότερες συναυλίες πιστεύουμε πως έχουν κάτι να προσφέρουν στον κόσμο, είναι ο αμέσως επόμενος και ελπίζουμε, κάποια στιγμή, σε μια ηρωική έξοδο εκτός των συνόρων. «Όσα φέρνει η ώρα δε τα φέρνει ο χρόνος όλος» λέει ο θυμόσοφος λαός, οπότε κινούμαστε βήμα-βήμα και παραμένουμε σε εγρήγορση για ό,τι προκύψει.
Σ’ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου. Ο επίλογος δικός σου.
Εγώ σας ευχαριστώ για το κάλεσμα. Όλοι μας περνάμε δύσκολες μέρες και ίσως έρθουν δυσκολότερες. Κρατήστε κοντά σας ό,τι αγαπάτε και αφήστε την τέχνη να κοιτάξει κατάματα τα ίδια σας τα προβλήματα. Μην τραγουδάτε για να τα ξεχάσετε, τραγουδήστε σε αυτά.
Οι σκοτεινές μέρες χρειάζονται ζεστές καρδιές.