Η σιγή γύρω από τους Radiohead μετά απο το “A Moon Shaped Pool” καλά κρατεί, το ίδιο όμως συμβαίνει και με το ανήσυχο πνεύμα του Thom Yorke, αλλά και του συνοδοιπόρου του Jonny Greenwood. Οι δύο μουσικοί μαζί με τον Tom Skinner φαίνεται προς το παρόν να βρήκαν το συνθετικό τους αποκούμπι στους The Smile, που έφτασαν αισίως στον δεύτερο τους δίσκο μετά το “A Light for Attracting Attention”, που κυκλοφόρησε προ διετίας.
Συγκριτικά με τον προκάτοχο του, το “Wall of Eyes” γίνεται όλο και πιο «ανοιχτό», αλλά και τόσο συγκροτημένο ταυτόχρονα, κάνει πιο κατανοητό αυτό το τι προσπαθεί να κάνει η μπάντα στο νέο της αυτό ξεκίνημα, έστω και μετά από κάποιον αριθμό ακροάσεων. Το ομότιτλο τραγούδι που ανοίγει τον δίσκο παραπέμπει αμέσως στις πιο ακουστικές συνθέσεις των Radiohead, ενώ το “Teleharmonic” που έρχεται μετά κινείται σε ακόμη πιο electronica ύφος. Τα φυσικά όργανα γίνονται πιο ορατά στο “Read The Room”, με έναν πιο rock προσανατολισμό που δεν κρύβω πως μου θύμισε τους Sonic Youth, για να ακολουθήσει μετά το “Friend Of a Friend”, έρχεται σε πιο αργούς ρυθμούς, έχοντας το πιάνο ως βασικό κορμό. Από την άλλη, έρχεται το 8-λεπτο “Bending Hectic” που «ξεγελάει» με την ήρεμη εισαγωγή του, για να εξελιχθεί σε ένα κιθαριστικό ξέσπασμα, και το φινάλε με το “You Know Me!”, όπου το πιάνο έχει και πάλι τον πρώτο λόγο, σε συνδυασμό με τα samples.
Το αν οι Smile είναι το «διάλειμμα» μέχρι την επόμενη κυκλοφορία των Radiohead (αν αυτή υπάρξει) ή κάποια συνέχεια τους, είναι κάτι που κανείς δεν γνωρίζει. Όπως και να έχει, οι Smile με το “Wall of Eyes” ανοίγουν έναν δικό τους μουσικό κόσμο, στον οποίο ο ακροατής χάνεται μετά απο μερικές ακροάσεις, καθώς και έναν απροσδόκητα εξαιρετικό δίσκο με 8 συνθέσεις, όπου η καθεμία στέκεται από μόνη της, χωρίς να υπάρχει ούτε ένα περιττό σημείο. Αυτό που μένει να δούμε, είναι πώς λειτουργεί όλο αυτό και επί σκηνής, με την απάντηση να έρθει στην εμφάνιση της μπάντας στις 20/6 στο Release.