Ο νέος δίσκος που κυκλοφόρησαν οι The Script, φέρει το όνομα Sunsets and Full Moons και είναι η απόδειξη πως το ιρλανδικό συγκρότημα έχει χάσει τη μαγεία με την οποία είχε εμφυσήσει τις πρώτες του δουλειές. Η νέα τους ολοκληρωμένη δουλειά περιέχει εννέα νέα κομμάτια, πολλά από τα οποία είναι συναισθηματικά φορτισμένα από τα γεγονότα που έχουν σημαδέψει τη μπάντα, τα τελευταία δύο χρόνια – ανάμεσα σε αυτά είναι και η απώλεια της μητέρας του frontman.
Ωστόσο, σχεδόν κανένα από τα κομμάτια δεν κατάφερε να με αγγίξει, ίσως εξ αιτίας της μέτριας παραγωγής, ίσως εξ αιτίας του γεγονότος ότι οι The Script έχουν πλέον εγκαταλείψει τις rock ρίζες τους και τις έχουν θυσιάσει στο βωμό της εύπεπτης, βαρετής, υψηλά επαναλαμβανόμενης, generic pop ή ίσως επειδή ο στίχος δεν είναι πλέον τόσο κοφτερός ή συναισθηματικά ευάλωτος, όπως σε άλλες δουλειές τους. Ειδικά, αναφορικά με το στιχουργικό κομμάτι, ένιωσα μια βαθιά ετεροντροπή (cringe, που λέμε και στο χωριό) με φράσεις όπως «Friends won’t let you do stupid things alone», οι οποίες φέρνουν στο μυαλό την πρώτη δεκαετία του 2000 και διάφορα memes φτιαγμένα από και για εφήβους. Εκτός αυτού, το «If you don’t love yourself, you can love no one else» μυρίζει από μακριά λογοκλοπή από τον RuPaul.
Η νέα δουλειά του συγκροτήματος είναι βαρετή και μάλλον αρκετά ανώριμη. Εννοώ πως, σε ένα δίσκο με 9 κομμάτια μόνο, περιμένεις ότι το καθένα ή τα περισσότερα από αυτά θα είναι τρομερά δουλεμένα και θα βρίσκονται, μουσικά, σε πολύ υψηλό επίπεδο. Σε καμία περίπτωση δεν περιμένεις ότι θα πρέπει να κάθεσαι να ψάχνεις μανιωδώς να βρεις μια αξιόλογη σύνθεση ή έστω ένα ενδιαφέρον θέμα. Καλό θα ήταν οι The Script να επαναφέρουν στη μουσική τους, όλα εκείνα τα στοιχεία που κάποτε τους έκαναν να ξεχωρίσουν.