Δέκατο τρίτο studio album για τους The Pineapple Thief. Σίγουρα όχι γκαντέμικο, όχι, όμως, και τυχερό. Παρά την πρόθεσή τους να κάνουν κάτι καινούριο, δεν έχουν ξεφύγει από την πεπατημένη τους. Ταυτόχρονα, βέβαια, δεν μπορείς να πεις ότι επαναλαμβάνονται.
Το οτιδήποτε σου προκαλείται κατά την ακρόαση του “Versions of the Truth” είναι αυτοαναιρούμενο και αυτό σε καμία περίπτωση δεν βοηθάει να ταυτιστείς με αυτό που ακούς. Είναι σαν το album να σε «πετάει» από μόνο του, ακριβώς εκεί που σε έχει κερδίσει. Δεν περιμένω να γράψουν ποτέ κάτι κακό, νομίζω, ωστόσο, ότι δεν πέρασαν τη σφαίρα του αδιάφορου με το συγκεκριμένο, ακριβώς για αυτό το on-off. Δεδομένης δε της μελαγχολικής του φύσης, τρόπον τινά σε κουράζει, μιας και -κακά τα ψέματα- το darkness romance που μπορεί να hype-άρουμε όλα αυτά τα χρόνια, το Σεπτέμβριο του 2020, μόνο κουρασμένους μας βρήκε.
Σίγουρα έχει τα highlights του. Το “Demons” για παράδειγμα. Κυρίως, όμως, το “Leave Me Be”. Σκοτεινό και εύθραυστο, ταυτόχρονα αρκετά ενεργητικό, είναι από αυτά τα τραγούδια που σου προκαλούν αδρεναλίνη, αλλά σου δίνουν και δε σου δίνουν την κορύφωση. Βρίσκεται στη μέση του album και δημιουργεί ένα πολύ καλό duetto με το αμέσως επόμενο “Too Many Voices”, μια σχετικά δυναμική μπαλάντα, με γλυκά και απαλά φωνητικά, που αποτελεί το peak του δίσκου, τουλάχιστον συναισθηματικά.
Όμορφη μελαγχολία, την έχεις νιώσει ξανά και ξανά, ωστόσο, και έτσι δεν μπορεί πια να σε συνεπάρει. Αυτή ήταν η αρχική μου σκέψη και παραμένει μέχρι και σήμερα. Σίγουρα δεν βρίσκονται επίπεδα παρακάτω του “Dissolution” (2018), όμως, δεν βρίσκονται και κοντά στα “Your Wilderness” (2016) ή το “Magnolia”.