Οι Pineapple Thief χωρίς πολλές φανφάρες εισέρχονται με ευκολία και χωρίς να το καταλάβει κανείς στην 15η αισίως κυκλοφορία τους τα τελευταία 25 χρόνια.
Το συγκρότημα που δημιουργήθηκε από τον Bruce Soord το 1999 βρίσκεται σε σταθερή σύνθεση από το 2016 και την έλευση του ντράμερ των Porcupine Tree Gavin Harrison. O τελευταίος, έχει προσφέρει με την σειρά του, απλόχερα το αστείρευτο ταλέντο του στις συνθέσεις των τραγουδιών με τον πολύ χαρακτηριστικό τρόπο που παίζει.
Για όσους δεν γνωρίζουν, οι Pineapple Thief κινούνται σε ένα progressive rock ήχο, που πολλές φορές τείνει προς το alternative και την pop. Η πολύ χαρακτηριστική φωνή του Soord σε συνδυασμό με τους μελαγχολικούς στίχους του πάντα με γοήτευε. Οι στίχοι αυτή την φορά κουβαλάνε ένα βαρύ ψυχολογικό φορτίο, το οποίο διαπραγματεύεται πολλά πράγματα όπως η περίοδος του κορονοϊού, το κίνημα MeToo και η υπερθέρμανση του πλανήτη, όλα μέσα από την ματιά του Soord βέβαια . Το εξώφυλλο, απεικονίζει μία δυστοπική γειτονιά, εγκαταλελειμμένη, και σε συνδυασμό με τον τίτλο It leads to this σε βάζει να σκεφτείς πόσο εύκολα μπορεί ο κόσμος μας να γυρίσει σε κάτι τέτοιο από την μία στιγμή σε άλλη.
Προσωπικά πιστεύω πως αυτός ο δίσκος είναι ο καλύτερος τους στην μετά Harrison εποχή. Ο δίσκος αποτελείται από 8 τραγούδια, τα οποία έτσι όπως είναι δομημένα ξεκινάνε στην αρχή, σε ένα πρώτο μέρος θα το ονόμαζα, σετ τραγουδιών, η οποία πρώτη τετράδα, αν και συνθετικά είναι άρτια ένιωθα ότι κάτι έλειπε. Το εντελώς αντίθετο έρχεται στο δεύτερο μισό του δίσκου όπου ξεδιπλώνονται μπροστά μας τέσσερις καταπληκτικές συνθέσεις. Τραγούδια τα οποία χτίζονται μαεστρικά αργά και οδηγούν σε τρομερά συναισθηματικά ταξίδια τον ακροατή.
Σε όλο αυτό βοηθάει η καταπληκτική παραγωγή του δίσκου, στην οποία μπορείς να ξεχωρίσεις την κάθε νότα που ακούς, και η υπέρ άρτια εκτέλεση των τραγουδιών από τους μουσικούς. Συνολικά μία πάρα πολύ τίμια δουλειά, που θα την πρότεινα σε κάποιον που θέλει να κάνει μία δική του πρώτη εισαγωγή στους Pineapple Thief.