Είναι δεδομένο ότι όταν θες κάτι πολύ, όλα θα πάνε στραβά και τελικά δεν θα καταφέρεις αυτό που θέλεις. Έτσι και στη δική μου περίπτωση τη Τετάρτη 28 Σεπτέμβρη. Όταν ανακοινώθηκε το live των The Ocean, είχα ενθουσιαστεί με το γεγονός ότι θα έρθουν με τους LLNN. Το συγκρότημα με είχε κερδίσει από τις πρώτες ακροάσεις και δεν κρύβω το γεγονός ότι πιο πολύ ανυπομονούσα να δω τους LLNN παρά τους The Ocean (θα επανέλθω σε αυτό). Καθυστέρησα στη δουλειά και έμπλεξα στη κίνηση με αποτέλεσμα να φτάσω στο Fuzz λίγο μετά τις 21:00 για να διαπιστώσω ότι είχα χάσει τους LLNN, επειδή δέχτηκαν να παίξουν πρώτοι λόγω ενός προβλήματος που είχαν οι Playgrounded.
Ανταπόκριση: Βαγγέλης Γιαννακόπουλος, Αναστασία Παπαδάκη / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (πλήρες photo report εδώ)
Ευτυχώς όμως στο χώρο βρισκόταν εγκαίρως η -τα κάνει όλα και συμφέρει- long time photographer του Rockinathens.gr, Αναστασία Παπαδάκη, η οποία και με έβγαλε από τη δύσκολη θέση…
Είχα κάποτε έναν συνάδελφο στο Rockin’Athens που συχνά πυκνά χρησιμοποιούσε τη λέξη “οδοστρωτήρας” για να περιγράψει τη δυναμική ενός σχήματος. Ε, έτσι ακριβώς θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τους εκ Δανία ορμώμενους LLNN, οι οποίοι μας κέρασαν σκοτεινό sludge με ογκώδη riffs και κάποια ηλεκτρονικά στοιχεία κι έναν “κοίτα-να-δεις-που-δεν-του-φαινόταν” Christian Bonessen στα φωνητικά να κλέβει την παράσταση. Αισθάνομαι χαζή που δεν τους είχα δώσει σημασία νωρίτερα, αλλά και πλέον τυχερή που είχα τη χαρά να τους απολαύσω ζωντανά. (Α.Π.)
Μπορεί να έχασα τους LLNN αλλά η βραδιά ήταν μεγάλη. Μπαίνοντας στο Fuzz, πάνω στη σκηνή ήταν οι Playgrounded. Ο ήχος τους έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον γιατί έχει έντονα ηλεκτρονικά στοιχεία και η μελωδία βασίζεται στο μπάσο, κάτι το οποίο δεν έχουμε συνηθίσει σε αυτόν τον ήχο. Alternative-Post Metal μπάντα στη πιο down-tempo εκδοχή του, δεμένοι και φανερά προβαρισμένοι , είχαν σύμμαχο τον πολύ καλό ήχο και το show στα φώτα με αποτέλεσμα να κερδίσουν το κοινό.
Αυτό που έχω να παρατηρήσω στους Playgrounded είναι ότι μου άφησαν μια αίσθηση ότι κάπου θέλει να καταλήξει η μελωδία τους αλλά δεν ξέρει που. Υπήρχαν σημεία που ξεκινούσε ένα φοβερό μπάσιμο από μελωδίες οι οποίες δεν είχαν ποτέ κορύφωση. Είναι η στιγμή που περιμένεις με κομμένη την ανάσα να έρθει η έκρηξη και δεν έρχεται ποτέ. Το set τους διήρκησε περίπου μία ώρα και μετά από ένα ολιγόλεπτο διάλλειμα ήρθε η σειρά των The Ocean. (Β.Γ.)
Πριν το live ήμουν από αυτούς που το κύμα θαυμασμού στους The Ocean, ειδικότερα στο χώρο του post metal, δεν με είχε επηρεάσει και μπορώ να πω ότι θεωρούσα ότι είναι αρκετά υπερεκτιμημένοι. Οπότε η αρχή του live τους με βρήκε κάπως προκατειλημμένο και μουδιασμένο. Έχοντας όμως πιάσει θέση στον εξώστη, είχα πολύ καλή εικόνα και του συγκροτήματος αλλά και του κοινού. Δεν χρειάστηκε πολύ ώρα για να κάνει ξεκάθαρο το συγκρότημα στο κοινό, ότι έχουν έρθει για να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους και το κοινό έκανε ξεκάθαρο στο συγκρότημα ότι είναι εκεί για να απολαύσει την κάθε στιγμή του live.
Από τα πρώτα κομμάτια, το sing-along του κοινού ήταν εντυπωσιακό και δεν αναφέρομαι μόνο στις πρώτες σειρές. Ο κόσμος ήξερε τον κάθε στίχο και την κάθε νότα με απίστευτη άνεση στα mosh pit! Κι όμως! Mosh pit σε συναυλία Post Metal.
Η αλληλεπίδραση του συγκροτήματος με το κόσμο κάτω από την σκηνή ήταν σπουδαία. Ο μπασίστας του συγκροτήματος Mattias Hagerstrand, πέρα από φοβερή φυσιογνωμία έπαιζε συνεχώς με κοινό και φωτογράφους και υπήρξαν στιγμές που έπαιρνε αστείες πόζες σε φωτογράφους και μετά με ένα πλατύ χαμόγελο τους έδινε το χέρι. O τραγουδιστής Loic Rossetti, σου έδινε την εντύπωση ότι κοιτούσε κάθε άτομο στον χώρο κατάματα, από τις πρώτες σειρές μέχρι τον εξώστη.
Πότε χανόταν μέσα στους καπνούς της σκηνής για να επιδοθεί σε post metal ελεγείες και πότε έκανε τα πιο επικά stage diving που έχω δει ποτέ, είτε σκαρφαλώνοντας στον εξώστη και πηδώντας με χαρακτηριστική άνεση πάνω στο κοινό, είτε φτάνοντας με crowd surfing στον ηχολήπτη της μπάντας ενώ έστελνε φιλιά στο συγκρότημα. Το πιο εντυπωσιακό στην παραπάνω περιγραφή είναι ότι όλος αυτός ο καταιγισμός επαφής και αλλόφρονου κοινού γινόταν εν μέσω μια post metal πανδαισίας.
Με το live στο Fuzz, οι The Ocean έθεσαν τον πήχη πολύ ψηλά για το ποιο θα θεωρηθεί το καλύτερο live της χειμερινής σεζόν. Ήταν ένα live που έπεισε ακόμα και τον πιο δύσπιστο για το τι μπορεί να κάνει αυτό το συγκρότημα. Ας μην ξεχνάμε πως ό,τι έχουν καταφέρει το έχουν καταφέρει μόνοι τους και με καρδιά DIY. Προσωπικά δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναχάσω live τους.
