Με αφορμή την ευρωπαϊκή περιοδεία τους οι The Myrrors έκαναν μία στάση και στην Ελλάδα και είχαμε την ευκαιρία να τους απολαύσουμε ζωντανά. Το ραντεβού είχε οριστεί για την Πέμπτη στο Death Disco, λίγο μετά τις 9 το βράδυ.
Ανταπόκριση: Ειρήνη Κοντογιάννη / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Μπαίνοντας στον χώρο λίγο μετά τις 9 το άδειο τοπίο με φόβισε, αλλά λίγο η κουβέντα λίγο το πέρα δώθε πέρασε η ώρα και άρχισε να έρχεται σιγά σιγά κόσμος και οι Cyanna Mercury ανέβηκαν στη σκηνή για να ανοίξουν την βραδιά. Δεν ξέρω πώς τα είχα καταφέρει αλλά δεν είχε τύχει να τους δω live οπότε η προσοχή μου γρήγορα επικεντρώθηκε στη μπάντα. Η άνεση πάνω ση σκηνή, οι πιασάρικες μελωδίες, τα αξιοζήλευτα φωνητικά δεν γινόταν να μην ξεχωρίσουν. Οι psych ρυθμοί σε συνδυασμό με τις alternative ethnic πινελιές χρωμάτιζαν την ατμόσφαιρα και όσο περνούσε η ώρα τόσο μας άνοιγε η όρεξη για τη συνέχεια. Όχι μόνο γέμισαν τον χρόνο μέχρι να βγουν στη σκηνή οι πρωταγωνιστές της βραδιάς, αλλά φρόντισαν να μας συντροφεύσουν και να δώσουν μια απολαυστική performance. Σύντομα αναμένεται να κυκλοφορήσουν και το καινούριο τους album “Archetypes”, οπότε σίγουρα θα τους ξαναπετύχουμε live.
Μερικά λεπτά αργότερα οι The Myrrors ήταν έτοιμοι να μας μαγέψουν με τις psych διαθέσεις τους και ο χώρος είχε γεμίσει πια ασφυκτικά από κόσμο. Το αισθησιακό απόλυτα ψυχεδελικό παραλήρημα άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά. Τα αργόσυρτα βασανιστικά intros αντικαταστάθηκαν από experimental ψυχεδελικά ξεσπάσματα και κορυφαίες δόσεις desertίλας που μας έκαναν να κουνάμε ασυναίσθητα τα κεφάλια. Οι αυτοσχεδιασμοί δεν παραλήφθηκαν αλλά αντίθετα γέμιζαν συχνά τα κομμάτια με ένα ακανόνιστο jamming μεταξύ κιθάρων και βιολιού. Ο υπνωτιστικός αισθησιακός ήχος του μπάσου έδινε την απαραίτητη βαρύτητα και οι βγαλμένοι από μια άλλη δεκαετία χίπηδες χάνονταν μέσα στην πληθώρα των ήχων τους, λικνίζονταν δίνοντας την αίσθηση μιας ενότητας κι αρμονίας.
Παρακάμπτοντας τον κίνδυνο της μονοτονίας έδωσαν ένα όμορφο show, με εξαίρεση κάτι στιγμές που ο τραυματισμός του βιολιτζή φάνταζε ένα δελεαστικό σενάριο. Το ένθερμο κοινό έδωσε από την πλευρά του την απαραίτητη ανταπόκριση στο κάλεσμα των Αμερικανών κι έπειτα από μία ώρα κι ένα τέταρτο περίπου, μόλις ολοκλήρωσαν το encoreάδικο τραγούδι τους κατευθύνθηκαν σχεδόν αστραπιαία προς την έξοδο αναζητώντας την κατάλληλη γωνιά για ένα τσιγάρο. Μπορεί ο κόσμος να ζητούσε ακόμα ένα κομμάτι, ωστόσο η συναυλία είχε λάβει τέλος κι έτσι ξαμοληθήκαμε στα στενά του Ψυρρή για μια ανάσα δροσιάς.
