Στις 02/09/12 είχα την τύχη να παραβρεθώ στην δεύτερη εμφάνιση των The Lord Weird Slough Feg στην Ελλάδα στο Κυτταρο, αφού έφτασα μετά κόπων και βασάνων περπατώντας 100 χλμ (γαμ@@ τις κυριακάτικες συγκοινωνίες μου…)
Την συναυλία άνοιξαν οι Ruthless Steel, οι οποίοι ενθουσίασαν με το δυναμικό τους heavy power, προσφέροντας μας και ένα ταξίδι στο παρελθόν με διασκευές από Randy με το «The Beast», Warlock με το «All We Are» και Grim Reaper με το «See You In Hell». Προσωπικά με εντυπωσίασε η παθιασμένη ερμηνεία της Αλίκης Κωστοπούλου, που μου θύμισε λίγο Juta.
Την σκυτάλη πήραν οι Demolition Train (όνομα και πράμα…) οι οποίοι παίξανε κομμάτια από το demo καθώς και το επερχόμενο άλμπουμ τους, παίζοντας και κάποιες διασκευές από Μetallica, Razor και Exploited. Ο ήχος τους είναι μία μίξη από Motorhead, Metallica και Εxciter, καταλαβαίνετε λοιπόν ότι κινούνται σε speed μονοπάτια με το Νίκο Παπακώστα στις κιθάρες να είναι σε τρελά κέφια.
Στην συνέχεια ακολούθησαν οι Wrathblade οι οποίοι κινούνται σε πιο επικά μονοπάτια, θυμίζοντας διασταύρωση Bathory με Slough Feg με νονό τους Manilla Road, ξεκινώντας την εμφάνιση τους με την κομματάρα «God Defying Typhoeus», παίζοντας γενικά ολόκληρο τον δίσκο τους, καθώς και μία διασκευή στο «Fergus MacRoich» των Slough Feg. Αυτό που μπορεί να ενόχλησε κάποιους, και ομολογουμένως κούρασαν και εμένα από ένα σημείο και μετά, είναι τα φωνητικά του Βαρσάμη Junior, τα οποία κινούνταν σε μία τονικότητα και θύμιζαν βυζαντινή ψαλμωδία. Οι συνθέσεις τους πάντως σε γενικές γραμμές είναι δεμένες και με μπόλική έμπνευση, έχοντας την ικανότητα να τις υποστηρίξουν και εκτελεστικά στο σανίδι. Επική στιγμή το παραλήρημα του Νίκου Παπακώστα (θεός!!!) πριν παίξουν το τελευταίο τος κομμάτι «Dolorous Shock».
Και κατόπιν ακολούθησαν οι headliners της βραδιάς, Lord Weird Slough Feg. Για όσους δεν τους ξέρουν, οι Slough Feg παίζουν επικό heavy metal, ακολουθώντας όμως ένα ιδιότυπο μονοπάτι, όχι μόνο στην ηχητική τους προσέγγιση, καθώς συνδυάζουν αριστοτεχνικά τους Thin Lizzy με τους Brocas Helm, αλλά και στην θεματολογία τους, που περιλαμβάνει κέλτικους μύθους, σκωτσέζικη ιστορία αλλά και ski-fi ιστορίες. Στα της ζωντανής τους εμφάνισης όμως. Οι Slough Feg ήταν γενικά σε τρελά κέφια, με τον Mike Skalzi να αστειεύεται συνέχεια, να αλλάζει συνέχεια πουκάμισα στα ενδιάμεσα των κομματιών και να σολάρει ανάμεσα στον κόσμο. Προσωπικά πάντως πιστεύω ότι ο Skalzi και ο Cobbett αποτελούν ένα από τα καλύτερα καθαριστικά δίδυμα που κυκλοφορούν στην πιάτσα, σαρώνοντας τα πάντα στο πέρασμα τους. Παίξανε κομμάτια από το σύνολο της δισκογραφίας τους, και ειδικότερα τα «Death Machine», «Highway Corsair», «Αpe Uprising», «Tiger, Tiger» και μπόλικες άλλες κομματάρες, με (προσωπικά μου) αποκορυφώματα τα «High Passage/Low Passage» και «Τhe Final Gambit» από την δισκάρα «Traveler» και τα «High Season II» και «Highlander» από το «Twilight of the Idols». Ευχάριστη έκπληξη ήταν και οι δύο διασκευές που έπαιξαν, η μία στο «The Tell-Tale Heart» των Alan Parsons Project και η άλλη στο «Diamonds and Rust» της Joan Baez. Γενικά ήταν μία εκρηκτική εμφάνιση με τον κόσμο στις μπροστά σειρές να χτυπιέται ασταμάτητα.
Ένα μεγάλο μπράβο θα ηθέλα να πω στον διοργανωτή της συναυλίας, Γρηγόρη Βαρσάμη της Eat Metal Records, o οποίος όχι μόνο είχε το εισιτήριο, και στην προπώληση και στο ταμείο, στην τιμή των 10 ευρώ, αλλά προσφέροντας σε άνεργους και σε ανήλικους δωρεάν είσοδο ενώ και μπύρες στην τιμή των δύο ευρώ, κρατώντας ταυτόχρονα την διοργάνωση σε υψηλά επίπεδα, καθώς είναι από τους μόνους που έχει πάρει χαμπάρι τους χαλεπούς καιρούς που βιώνουμε το τελευταίο διάστημα, διοργανώνοντας συναυλίες που κινούνται στα παραπάνω standards. Ακόμη ένα μπράβο και στα δικά μας παιδιά που με το επαγγελματισμό αλλά και ζωντάνια τους αποτελούν οδοδείκτες για ένα λαμπρό μέλλον για την ελληνική σκηνή. Πάντως, παρόλα ταύτα, περίμενα περισσότερο κόσμο από τα 300 άτομα που είχαν την τύχη να παραβρεθούν. Δύσκολες εποχές για αγνό, τίμιο Heavy metal. Αλλά όπως έχουν πει και οι ίδιοι οι Slough Feg : « Once there was a time when heavy metal music ruled throughout the land and creativity flourished as musicians were able to live out their wildest barbaric fantasies. But then darkness fell upon the world of rock and roll, and the ceaseless, monotonous droning of uninspired musicians created a musical nihilism, forcing heavy metal underground. But there will come a day when metal will rise again as the true ruler of modern music, and bring culture back to western world. Until then, we must live life in the Dark Age»….