Την παρθενική τους εμφάνιση στη χώρα μας έκαναν οι 3 στις 4 μπάντες που ανέβηκαν στη σκηνή του Ejekt το Σάββατο, ξεσηκώνοντας τον κόσμο, ο οποίος όταν δεν χτυπούσε ρυθμικά παλαμάκια, τραβούσε βίντεο από το smartphone του – κυρίως καθόλη τη διάρκεια του performance των The Killers, των headliners της πρώτης ημέρας του φεστιβάλ.
Ανταπόκριση: Αναστασία Παπαδάκη / Φωτογραφίες: Rob Loud
Λίγες ώρες πριν τους The Killers όμως, την έναρξη ανέλαβαν οι ‘δικοί μας’ Deaf Radio, με το do-it-like-Queens-of-the-Stone-Age rock τους. Μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτο τους album, “Alarm”, οι Deaf Radio έχουν απασχολήσει αρκετά “κοινό και κριτικούς” κερδίζοντας τα καλύτερα σχόλια. Και όχι άδικα βέβαια, αφού η εμφάνισή τους ήταν αν μη τι άλλο άκρως επαγγελματική και παράλληλα διασκεδαστική – ό,τι έπρεπε δηλαδή για όσους δώσαμε το παρόν από νωρίς. Highlight στο διάρκειας 30 λεπτών set τους, ήταν (προφανώς) το “Backseats”. Well done!
Προσωπικά δεν σκαμπάζω και πάρα πολλά από indie. Διαβάζοντας όμως ότι “οι Circa Waves θεωρούνται μία από τις νέες μεγάλες ελπίδες της βρετανικής μουσικής βιομηχανίας”, σκέφτηκα πως πρόκειται να δω μια φοβερή μπάντα που δυστυχώς δεν είχα ανακαλύψει νωρίτερα! Αν και η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, οι -τίμιοι κατά τ’ άλλα- Circa Waves μάλλον της έδωσαν τη χαριστική βολή… Προβλέψιμο και χιλιοπαιγμένο, το indie pop/rock τους δεν ήταν σε καμία περίπτωση τόσο κακό. Αποτέλεσε όμως απλά ένα soundtrack για όσους χάζευαν στα περίπτερα προώθησης προϊόντων ή επισκέπτονταν το bar για ανεφοδιασμό.
Την ώρα λοιπόν που ο ήλιος άρχισε σιγά σιγά να βουτά στη θάλασσα, τη σκυτάλη έπαιρνε ακόμα ένα indie σχήμα, οι The Kills. H παρέα των Alison Mosshart και Jamie Hince όμως ήταν πολύ πολύ πιο ενδιαφέρουσα και θα σας δικαιολογήσω αμέσως το γιατί. Η εκρηκτική frontwoman των The Kills θυμίζει έντονα παλαιάς κοπής rockstar, σε μαγνητίζει αμέσως. Είναι sexy, είναι punk και όταν πιάνει την κιθάρα δεν της αντιστέκεται κανείς. Ζωντανά η μπάντα ακούγεται λίγο πιο “βρώμικη” σε σχέση με τις στουντιακές ηχογραφήσεις της, κάτι που προσθέτω ασυζητητί στα συν της εμφάνισής τους.
Το ρολόι έδειχνε μερικά λεπτά πριν τις 23:00 όταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες του αγαπημένου μου “Mr. Brightside” και το ετερόκλητο κοινό που είχε μαζευτεί στην Πλατεία Νερού άρχισε να παραληρεί! “I’m coming out of my cage and i’ve been doing just fine” και η φωνή του Brandon Flowers ακούγεται ξεκούρδιστη; Ο ήχος κι αυτός κάπως περίεργος ή είναι η ιδέα μου; Ο κόσμος βέβαια δε δείχνει να ενοχλείται καθόλου, χοροπηδάει και τραγουδά δυνατά το “Spaceman” και το επικό “Somebody Told Me”. Άλλη μια μπάντα-απωθημένο του ελληνικού κοινού βρίσκεται ζωντανά μπροστά μας επιτέλους, μα κάτι συνεχίζει να με χαλάει…
Στο φρέσκο “The Man” κάνει την πρώτη εμφάνισή της τριμελής γυναικεία χορωδία που έδωσε έναν άλλο αέρα στο show των The Killers, ενώ το setlist περιείχε και μια διασκευή στο “Shadowplay” των Joy Division. Το πανέμορφο “Human” δίνει το έναυσμα για χορό και στο “Αll These Things That I’ve Done” άπειρα κομφετί εκτοξεύονται στον ουρανό του Φαλήρου, για να επιστρέψουν για encore με τα “Shot at the Night” και “When You Were Young” και τον drummer τους, Ronnie Vannucci Jr., με ένα λευκό σεντόνι για χιτώνιο. Το συγκρότημα αποθεώνεται, η αυλαία πέφτει.
Δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς το γιατί, αλλά η εμφάνισή των The Killers δεν με άφησε όσο ευχαριστημένη περίμενα. Ίσως να ήταν λίγο παραπάνω “χύμα” από αυτό που περίμενα. Ίσως να είχα παραπάνω προσδοκίες, έχοντας δει αμέτρητες συναυλίες τα τελευταία χρόνια. Ίσως να μην ήταν μέρα τους, ίσως να μην ήταν η δική μου.
Εις το επανιδείν!