Aπό τη στιγμή που ανακοινώθηκε ο ερχομός των The Black Keys στα μέρη μας όλοι μίλησαν για τη συναυλία της χρονιάς, κάτι που επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά προχτές το βράδυ στα χωράφια της Μαλακάσας, που γνώρισε μεγάλες στιγμές μετά από αρκετό καιρό. Κύριοι υπαίτιοι οι headliners της βραδιάς, με τα υπόλοιπα συγκροτήματα που μοιράστηκαν τη σκηνή, όλα να βάζουν το λιθαράκι τους στο όμορφο αυτό βράδυ.
Ανταπόκριση: Άρης Ζαρκαδάκης / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Η προσέλευση του κόσμου ήταν ικανοποιητική από αρκετά νωρίς κι αυτό μόνο θετικό μπορούσε να είναι, καθώς οι Ελληνικές μπάντες είχαν την ευκαιρία να παίξουν σε ένα αρκετά μεγάλο κοινό και να αναδείξουν τη δουλειά τους, και όχι ας πούμε όπως το 2013 όπου τα εγχώρια supports παίξανε μεταξύ συγγενών και φίλων.
Την αρχή έκαναν οι Puta Volcano. Ακριβώς όπως ήταν προγραμματισμένο, ανέβηκαν στη σκηνή στις 16:45 με τον κόσμο να δίνει δυναμικό παρόν και να έχει γεμίσει σχεδόν το χώρο μέχρι το υπόστεγο του ηχολήπτη. Με τη Luna να τραβάει την προσοχή όντας η μπροστάρισα της μπάντας, και λόγω των φωνητικών ικανοτήτων της, οι Puta Volcano έδωσαν το έναυσμα για τα πρώτα λικνίσματα της βραδυάς. Με σύμμαχο τους τον πολύ καλό ήχο, μας παρουσίασαν ολόκληρο το πρόσφατο ντεμπούτο τους “The Sun”, συν ένα καινούριο κομμάτι και κέρδισαν το ζεστό χειροκρότημα. Αυτό το ωραίο κράμα alternative 90ίλας με πολλά stoner στοιχεία είναι πολύ ενδιαφέρον. Ρίξτε τους μια ματιά…
Μετά το σκυθρωπό βλέμμα του Christian Bland των Black Angels προς το πρόσωπό μου, αφού δε μπόρεσα να του φανώ χρήσιμος στην αναζήτησή του για λίγο χόρτο, επόμενοι στη σκηνή ήταν το ‘δικό μας’, το ντόπιο το ντουέτο, οι The Big Nose Attack. Τα αδέρφια από το Μπραχάμι ξεκίνησαν το set τους ομολογώντας στον κόσμο (που πιθανότατα να μην τους ήξερε πέρα από το “Yeah! (That Girl)” που έχει παίξει από πέρυσι στα rock ερτζιανά της χώρας μας) την αγάπη τους για τα burgers με το “A Bite to Eat”. Λίγο μετά ο Boogie αναζητούσε την Elena Pitoulis αλλά τελικά απέδωσε μόνος του το “Yeah! (That Girl) στο οποίο τον βοήθησε και αρκετός κόσμος από κάτω. Οι Big Nose Attack κομμάτι με κομμάτι ανέβαζαν την απόδοσή τους κερδίζοντας το χειροκρότημα του κόσμου. Μας ενημέρωσαν ότι το επόμενο τους album είναι ήδη στα σκαριά και θα ονομάζεται εντελώς τυχαία “69”, μας δώσανε και ένα δείγμα, αφιέρωσαν και ένα κομμάτι στον B.B. King και γενικά κάνανε μία αξιοπρεπέστατη εμφάνιση, όπως πάντα άλλωστε καθώς δεν έχει τύχει ποτέ να τους δω live και να μην μείνω απόλυτα ικανοποιημένος.
Τελευταία ελληνική μπάντα της βραδυάς ήταν οι 1000mods. Με μεγαλύτερη άνεση και άερα από την τελευταία φορά που τους είδα στη σκηνή του Rockwave, ξεκίνησαν με το προσωπικό αγαπημένο “7 Flies” και συνέχισαν με το “Road To Burn” ενώ όπως ήταν αναμενόμενο ο κόσμος «ανέβηκε» πιο πολύ στα “Claws”, “Vidage” και “El Rollito”. Πολύ ορεξάτοι, δεν δυσκολεύτηκαν να κερδίσουν τις εντυπώσεις αν και το μεγαλύτερο μέρος του κοινού δεν τους γνώριζε παρά μόνο σαν όνομα (χαρακτηριστική ατάκα από παρέα παραδίπλα μου: «Τους έχω ακουστά ρε, παίζουν αυτό το stoner…»). Μοναδικό μείον το γεγονός πως η φωνή του Δάνη ήταν λιγάκι χαμηλά… Κλείσανε με το “Super Van Vacation” κερδίζοντας και αυτοί όπως και τα άλλα δύο ελληνικά ονόματα του line up, το ζεστό χειροκρότημα του κοινού.
Μετά την απαραίτητη βόλτα για ανεφοδιασμό (μεγάλη ταλαιπωρία το θέμα τουαλέτας καθώς και οι τεράστιες ουρές λόγω των λίγων σημείων πώλησης μαρκών για μπύρες, φαγητό νερό κλπ.), στη σκηνή ανέβηκαν οι πιο γνήσιοι και καλύτεροι εκπρόσωποι της ψυχεδέλειας στις μέρες μας. Μετά το εύκολο sold out τους στην πρώτη εμφάνιση τους στην Αθήνα πριν από ενάμιση περίπου χρόνο ήρθε η ώρα να τους δούμε και σε ανοιχτό χώρο. Οι Τhe Black Angels δυστυχώς δεν κέρδισαν τον κόσμο προχτές. Δεν φταίνε αυτοί βέβαια… η εμφάνισή τους ήταν αρτιότατη, ο ήχος όπως σχεδόν κατα τη διάρκεια όλης της ημέρας πολύ καλός. Το θέμα ήταν το κοινό… αν είσαι fan των Black Angels και όχι του υπόλοιπου line up, δύσκολα κάνεις το ταξιδάκι μέχρι τη Μαλακάσα για να τους δείς… πας στο Fuzz όπως πρόπερσι. Ήταν λογικό λοιπόν, η πλειοψηφία του κοινού, η οποία ήταν και λίγο εκτός κλίματος, καθώς και τους Black Keys ακόμα, από τις διαφημίσεις στο ραδιόφωνο τους μάθανε, δεν είχε ιδέα τι ήταν αυτό που παρακολουθούσε επι σκηνής. Πρόσθεσε επίσης ότι η ψυχεδέλεια των Black Angels δεν είναι και το πιο εύπεπτο rockάκι για το μη εκπαιδευμένο αυτί, όλα αυτά συντέλεσαν στις χλιαρές αντιδράσεις του κόσμου έως και χαρακτηρισμούς ως βαρετοί. Αυτοί που γνώριζαν το διασκέδασαν και είναι σίγουρο ότι θα τους τιμήσουν την επόμενη φορά που θα βρεθούνε στα μέρη μας.
Η ώρα των headliners είχε φτάσει. Περίπου 30.000 κόσμου περίμενε το δίδυμο των Dan Auerbach και Patrick Carney. Βασικά οι 28.000 περίμεναν να ακούσουν το “Lonely Boy”… 90 περίπου λεπτά εμφάνισης, 19 κομμάτια (στην πλειοψηφία τους από τις πρόσφατες δουλειές της μπάντας), ακριβώς και με την ίδια σειρά όπως πριν από μερικές ημέρες όπου οι Black Keys εμφανίστηκαν στο Primavera της Βαρκελώνης. Λοιπόν, η εμφάνιση των Τhe Black Keys δεν μπορεί να χαρακτηριστεί με τίποτα κακή. Ίσως λίγο άνευρη σε μερικές στιγμές ναι, ίσως ο ήχος να ήταν λίγο πιο χαμηλά απ’οτι θα θέλαμε ναι, αλλά κακή εμφάνιση σίγουρα όχι. Ναι βάσισαν το set τους στα albums “Brothers” και “El Camino” που τους έκαναν παγκοσμίως γνωστούς, αλλά όπως και να το κάνουμε η μπάντα δεν είναι αυτή που ήταν στο ξεκίνημα της… Δεν είναι χειρότερη είναι διαφορετική, γράφει πλέον πιο εύκολη μουσική εξού και οι πωλήσεις. Κι εγώ θα προτιμούσα να ακούσω όλο το “Rubber Factory” αλλά δεν απογοητεύτηκα από το Σαββατόβραδο στο Terra Vibe. Είδα μία μπάντα πάνω στα καλύτερά της που έδωσε ένα 90λεπτο live με 30 χιλίαδες κόσμου… ναι, είχε κάθε καρυδιάς καρύδι!
ΟΚ πάντα συμβαίνει αυτό σε παρόμοια live. Δεν πειράζει, οι πιτσιρίκες που ήρθαν να ακούσουν το “Lonely Boy” και έβγαζαν selfies πιθανότατα να είχαν πάει στην Πάολα οπότε καλύτερα που ήταν στην Μαλακάσα. Η μουσική αυτή δεν είναι για 5 ειδήμονες ξερόλες… Οκ κάποιοι δεν είναι τόσο ψαγμένοι. Και τι έγινε; Μακάρι να συνεχίσουμε να βλέπουμε τέτοια ονόματα.
Υ.Γ. Ηighlight της βραδυάς η αποχώρηση των extra μελών και η απόδοση του “I Got Mine” ως ντουέτο… Δεν ξέρω αν είναι μόνο δική μου εντύπωση, αλλά το γουστάρανε και οι ίδιοι πιο πολύ. Σαφώς περισσότερο από τα sing alongs στο “Gotta Get Away” ή στο “Fever”. Εγώ σίγουρα πάντως!
