Οι Black Keys επιστρέφουν μετά από αρκετά χρόνια δισκογραφικής απουσίας με το “Let’s Rock” (που διαδέχεται το “Turn Blue”) και η πρώτη αίσθηση που σου δίνει η νέα τους δουλειά είναι ότι είναι ένα πολύ chill album. Χαλαρό και ανέμελο με στοιχεία από καλιφορνέζικες ψυχεδελικές επιρροές, αποτελεί μια καλή παρέα για τα καλοκαιρινά βράδια. Σίγουρα δεν έχει την ένταση που δηλώνει ο τίτλος του, παρά το γεγονός ότι είναι γεμάτο στο fuzz και τη βρωμιά στις κιθάρες που τους έχουμε συνηθίσει, αλλά είναι ίσως μια από τις πιο ώριμες δουλείες τους με τα καλά και τα κακά που συνεπάγεται αυτό.
Τι θέλω να πω με τα καλά και τα κακά αυτά όμως; Ακούγονται πια σίγουροι με τους εαυτούς τους. Γεμάτοι αυτοπεποίθηση για αυτά που έχουν να προσφέρουν, φαίνεται να περπατούν σε μονοπάτια που οι ίδιοι νιώθουν άνετα χωρίς να σπρώχνουν τα όρια τους και είναι εντάξει με αυτό. Τα κομμάτια δεν παλεύουν για προσοχή, αλλά σαν σύνολο ρέπουν σε αυτό που ονομάζω δίσκο-εμπειρία, που αυτό που σου προσφέρει είναι μια συγκεκριμένη αύρα. Η παραγωγή είναι πάρα πολύ καλά προσεγμένη με πολλές λεπτομέρειες και καλογυαλισμένο ήχο, ενώ το ίδιο ισχύει και για τις ενορχηστρώσεις. Μελωδίες και επίπεδα σε όλα τα τραγούδια σε κρατάνε εκεί και για δεύτερο και τρίτο άκουσμα -γιατί η αλήθεια είναι ότι το πρώτο δεν θα σου κερδίσει το ενδιαφέρον- αλλά μερικές φορές η ομορφιά θέλει λίγο υπομονή και σκάψιμο για να φανεί. Τέλος, από μια γενική άποψη, αυτό που μου έκανε έκπληξη εκτός από το ότι όλα τα κομμάτια είναι κοντά στα τρία λεπτά, είναι και η ευρεία χρήση πίσω φωνητικών σχεδόν σε όλα τα τραγούδια, που προσθέτει αρκετά, για να είμαι ειλικρινής.
Το εναρκτήριο λάκτισμα, “Shine a little light”, μπαίνει δυναμικά και από το κουπλέ του μέχρι το ρεφρέν κρατάει δυνάμεις για ένα fuzz-αριστό τείχος που σε ζωντανή εκτέλεση θεωρώ θα μετρά άσχημα. Το “Eagle birds” που παίρνει τη μπάλα, παρότι αρκετά groovy, δεν με κράτησε στο άκουσμα του, αλλά δεν με πείραξε καθόλου γιατί το “Lo/Hi” αναπληρώνει με ένα απίστευτα εθιστικό ρεφρέν και ένα ζουμερό σολάκι που μάλλον θα βάλω στην επανάληψη. Στη συνέχεια το ψυχεδελικό vibe γίνεται κυρίαρχο και το “Tell me lies” είναι τρανό παράδειγμα αυτού με τα αιθέρια φωνητικά και τον υπνωτικό ρυθμό και την απολαυστική ακουστική κιθάρα του. Στο ίδιο μήκος κύματος και το “Every little thing”. Εδώ όμως πρέπει να κάνω μια στάση για το αγαπημένο μου κομμάτι στο δίσκο, το “Get yourself together”, που έχει ένα σέξι shuffle, χορευτικό ρυθμό και κραυγάζει cool από μακριά με γευστικά καθαριστικά licks που γαργαλάνε ευχάριστα τα αυτιά. Έπειτα ξαφνικά μπαίνει μια διασκευή το “Stuck in the middle with you”! Όχι εντάξει, ψέματα, έχει διαφορετικούς στίχους, αλλά η μελωδία είναι τόσο κοντά που το “Sit around and miss you” μου ακούγεται πολύ κοντά στο κομμάτι που έκανε κλασσική τη σκηνή βασανισμού στο Reservoir Dogs. Το “Go” αποτελεί τη τελευταία δυναμική στιγμή του δρόμου αυτού και είναι κλασσικό Black Keys άκουσμα. Τη συλλογή ολοκληρώνουν τα “Breaking Down” με την εξαιρετική μπασογραμμή στο κουπλέ του, το “Under the Gun” και “Fire walk with me” που είναι όμορφα ακούσματα που προσθέτουν στην εμπειρία.
Συνολικά, το οξύμωρο σε αυτή τη δουλεία και την επιστροφή της μπάντας στα μουσικά δρώμενα είναι ότι δεν φαίνεται σαν επιστροφή, αλλά σαν να μην πέρασε μια μέρα και να μη μεσολάβησε τίποτα στο ενδιάμεσο. Από τη μια πλευρά είναι η πιο pop και φιλική στο άκουσμα παράγωγη τους, σαν να είναι όλα τα κομμάτια φτιαγμένα για το ραδιόφωνο και από την άλλη, νιώθω να απουσιάζουν τα super hits του παρελθόντος, σχεδόν συνειδητά. Όποιος αγαπά τους Black Keys θα απολαύσει το “Let’s Rock”, αλλά πολλούς βλέπω να μη τους χορταίνει σαν αποτέλεσμα για την αναμονή τους. Εδώ είναι που είπα ξεκινώντας ότι με τα καλά και με τα κακά της η ωριμότητα του δίσκου είναι ότι δεν έχει κάτι να αποδείξει, αλλά υπάρχει ως φυσικό αποτέλεσμα των δημιουργών του.
