Σε ελεύθερη μετάφραση, “η μοναξιά του καθρέπτη”. Ο συμβολισμός και το image. Οι πρώτες μου σκέψεις; Πόσο ευτυχισμένος μπορεί να νιώθει ένας καθρέπτης, που επιβιώνει καθρεπτίζοντας οτιδήποτε, πέρα από την ίδια του την ύπαρξη; Και πόσο πολύ, μπορεί να βαριέται, όταν καθρεπτίζει μονάχα και μόνιμα, τα ίδια πρόσωπα; Επιθυμώ να αφεθώ στα ερεθίσματα-σήματα της έμπνευσης και της ακρόασης, χωρίς προσδοκίες και χωρίς συγκρίσεις.
Οι The Black Angels άλλωστε, δεν έχουν να αποδείξουν κάτι, που δεν έχουμε ήδη διακρίνει. Όσο κι αν αγαπήσαμε συγκεκριμένα albums τους παραπάνω από κάποια άλλα, συμφωνούμε πως, ανήκουν σε αυτές τις μπάντες, που μας έστρεψαν το ενδιαφέρον σε καινοτόμα, ψυχεδελικά παντρεμένα, groovy ακούσματα, πέρα από το πρότυπο και logo τους, Nico (The Velvet Underground). Aπό το ντεμπούτο “Passover”(2006), η διάθεση, σφραγίζει ένα νέο ρεύμα στην ανάπτυξη. Στο εν λόγω εγχείρημα, η ατμόσφαιρα επικεντρώνεται στο φως, συνειδητά και επαναστατικά αντιστεκόμενη στη δυστοπία των καιρών. Ο καθρέπτης επιδεικνύει τον κόσμο μας και την αντίληψη που χτίσαμε γύρω από αυτόν.
Για ψηστήρι του δίσκου, επιλέχθηκε το “Without A Trace”, ‘to be alarming’. Full ψαρωτικό και υποσχόμενο. Η Nightstalker-ική του εισαγωγή, με ξαφνιάζει. ‘Ιf it’s so, we will take control’. Στη μία ώρα, σχεδόν, που διαρκεί, περιλαμβάνει 15 tracks, από τα οποία, θα ξεχωρίσω οπωσδήποτε τα: “Firefly”,για το παιχνιδιάρικο, κλιμακωτό, moving beat που ξεμυαλίζει, “Here & Now” (“and always”), για τον εκστατικά, ερωτικό παλμό του, “Suffocation” για τον πόνο που ζει μέσα από μια γλυκιά μελωδία.
Στα απαιτείται προσοχής: “100 Flowers Of Paracusia”, για την ταξιδιάρικη, εύρυθμη δομή του, όταν επαναληπτικά, ενεργοποιεί τη δράση – αλληλοεπίδραση. Εν συνεχεία, το “Take A Walk On The Outside”, ίσον, το κομμάτι της δήλωσής τους στο παρόν, χορευτικά μα και απόλυτα, επικοινωνεί την μετά-καραντίνας κατάσταση, ενώ η σύνδεση του τίτλου, αυτόματα παραπέμπει στην wildside πλευρά της Lou Reed εποχής και έκφρασης, καθώς το “The River”, αναπαράγει τις αναφορές, τις επιρροές και τις βάσεις, για τον σχηματισμό της space και παραισθησιογόνας ακουστικής που παράγουν.
Στα επιπλέον, το “History Of The Future”, για το κλασικό, χαρακτηριστικό θόρυβο, το ανάποδο στυλ παιξίματος και τους πανέμορφους στίχους του, “you can be anything you want”, το κρατάμε. Tο “Empires Falling” για την αδιάκοπη, εκρηκτική του δράση, ‘you can be the one who saves yourself or you can watch it all go to hell’. To “El Jardin” τέλος, για τον κλασικό, αναγνωρίσιμο ήχο-οδηγό, όπως και το “Make It Known”, εφόσον τα τύμπανα αντηχούν και η κιθάρα σκανδαλίζει. Οι The Black Angels, είναι από τα σχήματα που με κάνουν να νιώθω πως, δεν χρειάζονται καν τις κριτικές μας.