Λονδίνο μέρος δεύτερο ή μάλλον πρώτο χρονικά. Δέκα χρόνια μετά την πρώτη μου συναυλία στο εξωτερικό για τους Green Day, ήρθε η ώρα της επιστροφής στο O2 Arena για μια μπάντα που κυκλοφόρησε έναν από τους κορυφαίους δίσκους της χρονιάς που μας πέρασε. Ο λόγος για τους The 1975, ένα συγκρότημα που με κάθε του κίνηση με κερδίζει όλο και πιο πολύ από τότε που τους ανακάλυψα πριν τρία χρόνια. Ο ένας λόγος που με έκανε να ταξιδέψω για να τους δω ζωντανά, είναι η ποικιλομορφία που υπάρχει στη μουσική τους, με κάθε δισκογραφική δουλειά τους να περιέχει πολλά είδη μουσικής δουλεμένα εξίσου καλά. Ο άλλος είναι η αισθητική που έχουν, είτε πρόκειται για τη μουσική τους είτε για τα βίντεο και φυσικά για τα άκρως εντυπωσιακά live show τους.
Ανταπόκριση / Φωτογραφίες: Αργύρης Λιόσης
Περίπου στις επτά, πρώτος στη σκηνή ανέβηκε ο νεαρός Rome Gomez με το προσωπικό του project, No Rome. Έχοντας κυκλοφορήσει το πρώτο του EP τη χρονιά που μας πέρασε, είχε κερδίσει την προσοχή του κόσμου χάρη στη συνεργασία του με τους The 1975 στο «Narcissist». Παρόλο που είναι τα πρώτα live της καριέρας του, δείχνει αρκετά άνετος πάνω στη σκηνή, πράγμα εντυπωσιακό άμα σκεφτεί κανείς το μέγεθος του κοινού που βρίσκεται από κάτω. Παρουσίασε τόσο όλο το EP του «Rip Indo Hisashi», καθώς και μερικά ακυκλοφόρητα κομμάτια, χωρίς όμως να καταφέρει να ενθουσιάσει μεγάλη μερίδα του κόσμου με την μίξη pop και R’n’B που διακρίνει κανείς στη μουσική του.
Επόμενοι ήταν οι Pale Waves, για τους οποίους είχα διαβάσει κάποια καλά λόγια, χωρίς να έχω βρει τον απαραίτητο χρόνο ώστε να ασχοληθώ με το ντεμπούτο τους «My Mind Makes Noises». Η μουσική τους σαφώς πιο βασισμένη στις κιθάρες, κινούταν περισσότερο γύρω από indie rock μονοπάτια. Δυστυχώς όσο πέρναγε η ώρα ένιωθα ότι δεν έχουν κάτι παραπάνω να μου δώσουν πέρα από ότι είχα ακούσει στα πρώτα κομμάτια του σετ τους. Μέτα από μισή ώρα είχε έρθει η ώρα να μας αποχαιρετήσουν και εγώ είχα κρατήσει μερικά καλά σημεία από τα έξι κομμάτια που έπαιξαν μαζί με την συμπαθητική φωνή της Heather Baron-Gracie, με το κοινό πάντως να είναι αρκετά πιο ένθερμο σε σχέση με την εμφάνιση του No Rome.
Με το sold out να έχει γίνει εδώ και καιρό, το O2 Arena να είχε σχεδόν γεμίσει, ενώ το «Love Theme» άρχισε να παίζει στα ηχεία και τα φώτα της σκηνής να σβήνουν, ώστε να ετοιμαστούν τα εντυπωσιακά σκηνικά. Δέκα λεπτά πριν από την προγραμματισμένη ώρα ξαφνικά ακούγεται η τελευταία έκδοση του intro, που χρησιμοποιούν σε κάθε δίσκο τους και οι The 1975 εμφανίζονται στη σκηνή με το «Give Yourself A Try» και τον κόσμο να μπαίνει κατευθείαν στο κλίμα. Η συνέχεια προβλέπεται πιο pop με το «TOOTIMETOOTIMETOOTIME», ενώ τα «Love Me» και «She’s American» φέρνουν έναν αέρα 80s. Τα σκηνικά έκλεβαν την παράσταση, αφού άλλαζαν σε κάθε τραγούδι και μερικές φορές μετέφεραν το αντίστοιχο video clip στη σκηνή, όπως και έγινε στο «Sincerity Is Scary». Άλλο ένα κομμάτι από τον περσινό δίσκο με τις κοπέλες στα backing vocals να κλέβουν την παράσταση στο «It’s Not Living(If It’s Not With You)» και το κοινό να κάνει κάτι αντίστοιχο στο ρεφρέν του «Loving Someone», που είχε μάλλον τα πιο ωραία φώτα της βραδιάς για μένα.
Όπως ήταν αναμενόμενο, ο No Rome ανέβηκε στη σκηνή για να ερμηνεύσει μαζί τους το «Narcissist», με τα «The Ballad Of Me And My Brain» και «A Change Of Heart», από το «I Like It When You Sleep…» να έχουν προηγηθεί. Ένα παράθυρο που κοιτάει σε ένα βροχερό τοπίο θα εμφανιστεί πίσω από τη μπάντα πριν ξεκινήσει το ambient-electronic «How To Draw/Petrichor» με τον Matty να φαίνεται να απολαμβάνει να παίζει τέτοια κομμάτια ζωντανά, κάτι που θα ήθελα προσωπικά να συμβαίνει περισσότερο, καθώς είναι μάλλον η αγαπημένη μου πτυχή της μουσικής τους. Μετά από ένα σύντομο λόγο, θα αναφέρει ότι πρόκειται για την καλύτερη περίοδο της ζωής του και θα αφιερώσει στον κόσμο το «Robbers», με το κοινό να δημιουργεί μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, που παρέμεινε και στο «fallingforyou». Με στοίχους που αντικατοπτρίζουν τα κοινωνικά προβλήματα του σήμερα, τα «I Like America And America Likes Me» και «Love It If We Made It» φαίνεται να έχουν ξεχωρίσει από το τελευταίο album. Τα «Girls» και «Chocolate» από το ντεμπούτο τους αποδίδονται άψογα, με διάφορα πικρόχολα σχόλια που έχουν γίνει κατά καιρούς για τη μουσική τους, να εμφανίζονται στο video wall κατά τη διάρκεια του δευτέρου.
Ένα ακόμα κομμάτι που φαίνεται να έχει αγαπήσει ο κόσμος είναι το «I Always Wanna Die Sometimes», καθώς σε όλη τη διάρκεια του υπήρχε ένα συνεχές sing along από περίπου είκοσι χιλιάδες κόσμο. Το vibe του «Somebody Else» μεταφέρεται με ένα μοναδικό τρόπο ζωντανά και αποτελεί το highlight της βραδιάς μαζί με το upbeat «The Sound» με όλο το Ο2 Arena να βρίσκεται στον αέρα. Κάπου εκεί είχε έρθει η ώρα να μας αποχαιρετήσουν με ένα από τα πιο guitar based κομμάτια τους, το «Sex» να δημιουργεί μια ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα πρώτου εμφανιστεί πίσω τους το ειρωνικό «Rock & Roll Is Dead, God Bless» και αποχωρήσουν από τη σκηνή.
Νιώθω αρκετά τυχερός που κατάφερα να δω ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα των τελευταίων ετών στο peak της καριέρας τους, σε ένα live show που πραγματικά θα εντυπωσίαζε ακόμα και κάποιον που δεν γουστάρει τη μουσική τους. Πριν δύο μήνες στο review που είχα κάνει για το «A Brief Inquiry Into Online Relationships» είχα πει ότι πρόκειται για μια από τις πιο ενδιαφέρουσες μπάντες της δεκαετίας. Έχω αρχίσει και πιστεύω μετά από μια τέτοια βραδιά ότι ίσως είναι Η κορυφαία μπάντα της δεκαετίας (τουλάχιστον σε αυτό που κάνουν) και αναμένω το «Notes On A Conditional Form» που θα κυκλοφορήσει το καλοκαίρι για να εξαλείψει κάθε είδους αμφιβολία.