Υπάρχει κάτι, ακόμη, που δεν έχει χαθεί και στη γειτονιά του Ψυρρή, παρά τον εξευγενισμό που με φόρα διαδίδεται και τείνει να επικρατήσει, στην σχετική περιοχή. Η Death Disco, επιμένει να στέκει αντιδρώντας, με ψηλά το κεφάλι, ενεργή, συνεχίζοντας τα live και τα party, που δεν έχουν κοινό χαρακτήρα και παρονομαστή, με τις κοινωνιολογικές προεκτάσεις του φαινομένου (gentrification). Στηρίζουμε οπότε και οπωσδήποτε.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Χριστίνα Θάλεια-Παππά (πλήρες photo report εδώ)
Η VASSIŁINA, αν και νέα συγκριτικά στο χώρο και ενώ έχει αναλάβει τον σημαντικό ρόλο του opening act της βραδιάς, εύκολα θα μπορούσε να δικαιωθεί, αντικομφορμιστικά στην τάση ενός γραφιά, ως το headliner αυτής. Άκρως επιβλητική, αστράφτει και φλέγεται, σαστίζει το βλέμμα και την σκέψη μου, τρίζει εκ θεμελίων την μουσική πραγματικότητα στον Τύπο. Ζωντανή σε όλες της τις διαστάσεις, με ορμή επιδίδει και αποδίδεται σε χορευτικές πάλσεις, ώστε να αποτελούν μέρος της μουσικής της ιδέας, πραγματική performer και show woman. Στην σκηνή μαζί της, πλέον του βοηθού laptop-κονσόλα, η Werra Kidzeski, θα την συντροφεύσει με το τσέλο και θα τη συνοδεύσει όπου χρειάζεται, φωνητικά. Η αλήθεια πρέπει να λέγεται και τα εύσημα να κατοχυρώνονται ωφέλιμα. Συγχαρητήρια πολλά.
Μαγνητική η έλξη στο δραματικό, industrial, dance-electro και post-theatre σύμπαν της. Το set θα ξεχειλίσει από δουλεμένες ανάσες που παίρνουν το λόγο, κρύβουν νάζι και αποκαλύπτουν μια μυστήρια γλυκύτητα που ζει με τα σκοτάδια. Εισχωρούν απευθείας μέσα από το intro, στο είναι μας. Μολονότι μοιάζουν άγριες και σαν τρομαγμένες, μεταδίδουν το συναίσθημα και τρομάζουν, ακούγονται παράλληλα σοβαρές και σέξυ. Έτσι, δημιουργούν θέμα. Αρχικά στο σώμα της που αντιδρά, αναπνέει, ανταποκρίνεται.
Οι σωματικές της επάλξεις, συγχρονίζονται στα κοφτερά beats, το “Bad Omen” φυσικά ακολουθεί. Με έμπνευση-αφετηρία πιθανόν Kavinsky-κή, tribal εξελίσσεται και a la FKA Twigs, ξεδιπλώνεται εν συνεχεία, με παράδειγμα το “Not Friends”. Λίγο ένα αεράκι εξ Ανατολής και πολύ η δίψα για έκφραση κατά το “Pain”, μετατρέπουν την αισθητική της live παρουσίασης, σε μία ξεχωριστή, avant-pop, ψυχεδελική act (πράξη). Τα κομμάτια της, φανερά σωματοποιούνται, οι στίχοι δεν αντιλαμβάνονται σε όλη τους την καθαρότητα, μα οι μίνι εκφράσεις (aha κλπ), τα επιφωνήματα εισαγωγής και τα τραβήγματα των φωνηέντων και των καταλήξεων, είναι αυτά που εξυπηρετούν το μυστικό της, που κρίνουν το εγχείρημα διαφορετικό. “Sexyless”, ειρωνεύεται. Ξεπερνώντας τα όρια, τις τύψεις και τις φοβίες, “Floating Bones”, αποζητά άνεση και ασφάλεια, ως τα μοναδικά συναισθήματατα, μέσα στο ίδιο της το σώμα. “Possession” και “This Is The Last Song I’m Gonna Write For You” μέχρι το βέβαιο, επόμενό μας ραντεβού.
Tους Tempers τώρα, πόσο αντικειμενικά, θα καταφέρω να τους κρίνω, ακόμη δεν μου το έχω απαντήσει ξεκάθαρα, γι’ αυτό συγχωρέστε με. Αρχικά, σφιχτοί και strict μου φάνηκαν σκηνικά, λίγο υποτονικοί κατά τη ζωντανή τους παρουσία-παρουσίαση, πόσο μάλιστα, μετά από τέτοια grande, opening performance. Το ύφος casual και το στυλ της χορευτικής τους ατμόσφαιρας, είναι πράγματι, περισσότερο wave-pop, ενός duo, λιτού και με εσωστρεφή χαρακτήρα στο είδος. Οπότε, τους επισυνάπτω πως ήταν όντως καλοί, σίγουρα επαγγελματίες και με εμφανή τη βαθιά σχέση-συνεργασία τους, αλλά, δεν πήραμε κάτι παραπάνω απ΄αυτό σε συναίσθημα, στην κυρίαρχη μου εξήγηση, σαν διεγερτικό.
Σε στιγμές ένωναν τις φωνές τους και με διοχετευμένο το βάρος στην dark, συναισθηματική και post-wave μονοτονία και επανάληψη, “Hell Hotline”, σταδιακά οδηγούσαν τη συνθήκη, σε πιο dance δρόμους “Unfamiliar” και “Capital Pains”, όπου και δεχθήκαμε την πρόσκληση να στροβιλιστούμε στον ρυθμό. H φωνή της Jasmine είναι ολοκάθαρη και γοητεύει στα τραβήγματά της, τα οποία συνήθως καταλήγουν ενδιαφέρον τσιριχτά. Στο “Secrets And Lies” θεωρώ πως χαλάρωσαν και μπήκαν βαθύτερα στο παίξιμό τους on stage. O Eddie απόλαυσε το κιθαριστικό ρόλο του “Strange Harvest” και με την Jasmine να έχει ξεκλειδώσει χορευτικά στις λούπες που στριφογυρίζουν τον ρυθμό, “Sightsseing”, μας ευχαριστούν με ένα, κι άλλο ένα, ‘one more’ άτυπο encore, αφού παρέμειναν στην σκηνή γι’αυτό.
Σε σύνολο δύο τα επιπλέον κομμάτια, “What Isn’t There” φωτεινό, καλοκαιρινό το όραμα και “Τrains”, ότι πιο πολύπλοκο και λοξό από πλευράς τους. Οι Tempers βρίσκονται προς το τέλος της Fall 2022 περιοδείας τους, που είχε αφετηρία τις 26/10/22 και θα λήξει στις 09/12/22. Καλή συνέχεια και καλή δύναμη λοιπόν!